Çalışmaktan Gözlerinde Fer Kalmayanların Dinlenmeye Hakkı Yok mu?

Havaların ısınmasıyla birlikte yazın kendini iyice hissettirdiği şu günlerde, yıllık izinler hem biz işçilerin hem de patronların gündemine girdi. Hepimizin içinden geçen şey, bütün bir yıl çalışıp didindikten sonra dinlenmek, tatil yapmak, koca bir yılın yorgunluğunu atmak elbette. Bir karınca misali durmadan çalışıp ter akıttığımız fabrikalardan çıkıp, yüzünü görmeye hasret kaldığımız ailemizle birlikte, bir makine değil insan olduğumuzu hissetmek istiyoruz çoğumuz.

Günlük çalışma süresinin 10-12 saatlere çıktığı, fazla mesailerin alabildiğine arttığı çalışma hayatımız, adeta bizleri fabrikalarda esir haline getiriyor. Bizlere uzun çalışma saatlerini, düşük ücretleri reva görenler, sömürü kırbacını daha bir şevkle vurmaktan geri durmuyor. Kendi kârlarını büyütmek için bizlere gözlerimizin feri sönünceye dek çalışmayı, her şeyi yaratan ellerimizi kaybetmeyi, yerin yüzlerce metre altında can vermeyi reva görüyorlar. Yani patronlar da çok çalışıyorlar. Öyle çok çalışıyorlar ki, yılmadan-durmadan kaşıkla verdiklerini kepçeyle nasıl geri alacaklarını düşünüyorlar. Tam da bu aylarda, yıllık izinler konuşulmaya başlandığında, “çalıştırmadığı” işçilere para vermek daha bir güçlerine gidiyor. Hak edilmiş izinlerimizi kendi istedikleri zamanlarda kullandırmaya kalkıyorlar, rızamız olmadan izin günlerimizi bölmeye çalışıyorlar. Ya da işlerin yoğunluğunu bahane ederek izinlerimizi kullanmamıza engel oluyorlar. Yani yıllık izinlerimiz sadece bizim değil, patronların da gündeminde epey yer tutuyor.

Asgari ücretin sefalet ücreti olması, yaz aylarında tatil planı yapmayı da imkânsız hale getiriyor. Aynı fabrikada çalıştığım bir işçi arkadaşım şöyle diyordu geçen günlerde: “Amaann nerde tatil yapmak, nerde biz. Üç kuruş para alıyoruz. Evden burnumuzu çıkaramıyoruz. Tatil düşlemek bizim değil o Ağustos böceğinin işi!” Ne kadar doğru söylüyor değil mi? Aldığımız para evin geçimini sağlamaya yetmezken, tatil düşlemek bizler için kolay mı öyle? Tatil yapmaktan bile bahsetmiyor arkadaşım, düşlemek diyor! Hayat pahalılığını gözlerinin önünden geçirdikten sonra, bu düşünden de vazgeçiyor. Günde 10 saat çalışan işçi arkadaşım tatil düşünden vazgeçerken, patron yıllık izinleri Ağustosta kullandırmak istemediğini, işlerin yoğun olduğunu, izinleri kendisinin belirlediği bir zamanda kullandıracağını ilan ediyor tüm fabrikaya. Aradan birkaç gün geçtikten sonra da, keyfine keyif katmak için tatile çıkıyor. Biz işçiler harıl harıl çalışıyoruz, yoruluyoruz, alınterimizi akıtıyoruz. Ama sefahat içinde yaşayan patronlar bizleri sefalete sürüklemeye devam ediyorlar. Çalışmaktan gözlerinde fer kalmayan biz işçilerin, dinlenmeye hiç mi hakkı yok?

Elbette var! Çalıştığımız makinenin bir parçası ya da robot olmadığımıza göre, ruhen ve bedenen dinlenme ihtiyacımız da bir insan olarak en doğal hakkımız. Bütün bir yıl durmaksızın çalışıyoruz. Ailemizle, sevdiklerimizle geçireceğimiz birkaç haftanın düşünü kuruyoruz. Ama patronlar, keyiflerince izin süremizi ve zamanını belirlemeye kalkıyorlar. Oysaki deneme süresi dâhil bir yıl çalışan her işçi, 14 gün ücretli izin hakkına sahiptir. Ve bu süre, işçinin rızası olmadan bölünemez. İşçinin rızasının olması durumunda, bir bölümü 10 günden az olmamak kaydıyla en fazla üçe bölünebilir.

Haklarını bilen ve sahip çıkan her işçi, düşlerinde kurduğu güzellikleri yaşamak için kollarını sıvar. Düşlerini kurduğumuz güzellikleri sonuna kadar hak ettiğimizi artık görmek gerek. Birbirine kenetlenen işçiler büyür, büyür ve patronların karşısına dev bir güç olarak dikilir. Birbirine kenetlenen işçiler, daha büyük düşler kurarlar. Birleşen işçiler daha büyük kazanımlar elde ederler. Örgütlü işçiler; düş değil, hayal değil daha yaşanılası bir dünya kurar!