Gariban İnsanlar Birbirinin Derdini Anlıyor

Bu düzenin efendilerinin, işçi ve emekçilerin kısacası yoksul insanların birbiriyle dayanışma içerisinde olmaması için başvurduğu hilebazlıklar saymakla bitmez! Bunu niçin yaptıkları belli: Birbirimizle dayanışma içerisine girmeyelim, birbirimiz hakkında her daim şüphe içinde olalım, bir ekmeğimiz varsa yarısını yanı başımızdaki aç biriyle paylaşmayalım, haksızlıklara, zulme karşı kardeşçe bir birlik içinde olmayalım diye! Bu asalaklar sürüsü bizi bizden iyi tanırlar! Çok iyi bilirler ki dayanışma içine bir girdik mi örgütleneceğiz. Bizim örgütlenmemiz demek asalaklar için ölüm fermanı demek. Örneğin bize “babana bile güvenme” derler. Yani en yakının hatta baban bile olsa güvenme! Peki, biz işçiler-emekçiler birbirimize güvenmeyelim de kime güvenelim? Kalpazanlar hemen fotoğrafı ters tutarak gözümüze sokarlar: “Bana, bize güvenin” deyiverirler. Yani kocaman bir kalabalık içinde olun ama birbirinize zırnık yardımda bulunmayın. Yardım lazımsa dayanışma içinde bulunmayın, demiş oluyorlar.

Onlar ne kadar kirli fikirleriyle zihin bulandırmaya çalışsalar da, işçiler ve emekçiler birbirleriyle dayanışma içerisine giriyorlar. İşyerinde, mahallelerde, sokakta, otobüste, çarşıda, pazarda… İşte bunlardan birinin örneğini geçen hafta yaşadım. Otobüse bindim. Evvela şoförle selamlaştım. Şoförün hemen arkasındaki koltuğun cam tarafı boştu. Koridor tarafında genç bir kadın oturuyor. Yerime geçtim. Çantamdan kitabı çıkardım, Yaşar Kemal’in “Çakırcalı Efe”siydi okuduğum. Efe’nin her daim yoksulun, ezilenin tarafında olduğu zihnimde dolanıyor. Kaldığım sayfayı açtım. Yanımda oturan genç kadın bindiğimden beri elinde tuttuğu tek sayfalık kâğıdı evirip çevirip duruyordu. Bir sorunu olduğu yüzünden belli oluyordu. Daha çok genç olmasına karşın yüzünde çizgiler oluşmaya başlamış. Kitabı okumaya başladım. Utana utana, “ağabeyciğim, iş görüşmesi için bu adrese gideceğim. Telefondan bakabilir misiniz? Şarjım bitti de” deyiverdi. “Tabi ki bakarım kardeşim” dedim. Baktım fakat bulamadım. Kâğıdın resmini UİD-DER’li bir mücadele arkadaşıma gönderdim. Bakıp döndü. Genç kadının gideceği işyerine ne otobüs, ne minibüs gitmiyormuş.

Sohbet etmeye başladık. 37 yaşında olduğunu söyledi. Biri 11 diğeri 14 yaşında iki çocuğu varmış. İzmir merkeze yakın bir yerde düğün salonunda çalışmış. İşten çıkartılmış. O taraflarda kiralar çok daha yüksek olduğu için şehre çok uzak bir yerde ev bulmuş. Kirası 600 lira. Eşi yok. Bu nedenle çocuklarına vakit ayırabileceği bir iş olsun istiyor. Ama işsizlikten bunaldığı için koşullarına bakmadan girip çalışmak istiyor. Ama iş için hangi kapıya gitse durumuna uygun bir iş bulamamış. “Abiciğim iş için nereye gitsem hep aynı şey oluyor. Çalışma saatleri çok uzun. Üstelik asgari ücretten yukarı vermiyorlar. İki çocuğum var. İkisi de öğrenci. Ev kira. Yetmiyor” diyor sitemle. Telefon numaramı verdim. Kendisi de aramızda geçen sohbetten sonra telefonunu vermekte bir sakınca görmedi. Ben indim. Genç kadın nerede olduğu belli olmayan işyerine doğru devam etti.

Birkaç gün sonra gönderdiği mesajdan işe alınmadığını öğrendim. Ben de birkaç arkadaşa genç kadının işsiz olduğunu ve nasıl bir iş aradığını söylemiştim. Onların da bildikleri yerlere haber verdiklerini biliyordum. Durakta “kendi evimde çocuğuma bakıcı arıyorum” ilanını gördüm. Mesajla işsiz kadına gönderdim. Ancak telefonunda hiç para kalmadığı için arayamayacağını anladım. “Bak kardeşim, işçilerin birbiriyle dayanışma içinde olmaları gerekiyor. Yoksulluğun, işsizliğin senin tembelliğinden değil. O numaraya sizin numaranızı göndereceğim. Sizi arasın” dedim. Çocuğuna bakıcı arayan da tam fırsatçılık yapmış. 700 lira aylıkla sabahın köründen, akşamın karanlığına kadar çalışmasını istemiş. “Abiciğim nereye gitsem en ucuz kira 700 lira. Hani iş çoktu? İş için gittiğim yerlerde nelerle karşılaşıyorum. Gariban insanlar birbirinin derdini anlıyor” diyor gönderdiği mesajda.

İşsizlik diz boyunu çoktan geçti. Kriz, krizi çıkartanları değil, işçileri-emekçileri kısacası yoksulları vuruyor. İşsiz bırakıyor, düşük ücretlere mahkûm ediyor. Hükümet ve patronlar krizden nasıl kârlı çıkacaklarının hesaplarının peşinde ve dayanışma içindeler. İşçiler, işsizler, aç açıkta kalanlar onların umurunda değil. İşçilerin de kendi sınıf kardeşleriyle dayanışma içerisinde olmaları gerekiyor. Dayanışma içerisinde bulunan işçiler birbirlerine güvenirler. Birbirine güvenmeyi başaran işçiler örgütlü mücadelenin bir parçası olurlar.