Henüz 16’sında! Sabahın Saat 5’inde!

Patronların kâr düzeni dünyamızı ve üzerinde yaşayanların büyük çoğunluğunu oluşturan işçileri, yoksulları, işsizleri, aşsızları her gün katlediyor, sakat bırakıyor. İş kazalarının olmadığı gün yok, an yok! Daha 16 yaşında, bıyıkları yeni terlemiş bir lise öğrencisi olan Sıddık Ordu sağ kolunu “iş kazasında” kaybetti.

Sıddık Ordu, Adıyamanlı ama ailesiyle birlikte Antalya’ya göç etmişler. Babası inşaat işlerinde çalışıyor. Sigorta hak getire, ne gezer! Annesi ve 19 yaşında olan ablası çamaşırhanede çalışıyor. İkisi de günde en az 12 saat çalışıyor. Ordu ailesi 7 kişi. Ailede 3 kişi çalışıyor ama aldıkları ücret ailenin geçinmesine yetmiyor. Sıddık, okullar tatil olunca hem aileye bir katkısı olsun hem de okul harçlığı çıksın diye annesi ve ablası gibi başka bir çamaşırhanede ütücü olarak işe girdi. Bu çamaşırhanede işçiler günde 12-14 saat çalıştırılıyorlardı. Çamaşırhane müdürü Sıddık’ı çamaşır yıkama bölümüne geçirdi. Oradaki çamaşır makineleri sanayi tipi kocaman makinelerdi. Sıddık, annesi ve ablasından bu makinelerin çok tehlikeli olduğunu duymuştu. Ağır iş koşullarına dayanamadı, bu yüzden işten çıktı. Müdür Sıddık’ı arayarak daha önce yaptığı ütü işinde çalıştıracağını söyledi. Sıddık kabul etti ve tekrar işe başladı.

Aynı müdür birkaç gün sonra Sıddık’ı yine çamaşırhane bölümüne verdi. Sıddık gece vardiyasında sabah saat beş sularında makineden çamaşır çıkarırken kolunu makineye kaptırdı. Sağ kolu dirseğinden koptu. Hastaneye götürüldü. Ama geç kalındığı için yapılan ameliyat başarısız oldu. İşyeri müdürü Sıddık’a hastanede acılar içindeyken, “Soran olursa, ben bu işyerinde çalışmıyorum, bir arkadaşımın yanına gelmiştim dersin” diye tembihledi. Sıddık da hastane polisine müdürün söylediklerini söyledi. Hastane polisi saat sabahın beşinde işyerinde kolu kopan çocuğa, “sabah saat beşte ne arkadaş ziyareti, korkma gerçekleri söyle!” demedi nedense! Devletin hastanesi ve polisi kolu kopan ve hayatı karartılan çocuğun değil, onun kolunu koparan patronun yanında yer aldılar. İşyeri Sıddık’ın SGK girişini bile yapmamıştı. Sıddık’ın sigortası kolu koptuktan sonra yapıldı. Sıddık’ın artık bir kolu yok. Sabahlara kadar çalışmak zorunda olanlardan biri daha Türkiye’de sayısı 8,5 milyonu geçen “sakatlara” eklenmiş oldu.

Sıddık’ın kolunu koparan, her gün yüzlerce işçinin elini-kolunu, parmağını, bacağını koparan, patronların zenginliği uğruna geçirdiğimiz uzun ve bıktırıcı iş saatleridir. Gerekli tedbirleri almayan, işçileri kayıt dışı, gece-gündüz demeden düşük ücretlere çalıştıran patronlardır. Gerekli tedbirler alınsaydı Sıddık’ın kolu kopar mıydı? İşçilerin can güvenliği dikkate alınsa her gün binlerce iş kazası olur mu? Elbette ki olmazdı! İşçi sağlığını ve güvenliğini patronların insafına bırakırsak her gün yeniden kolu kopmuş, başı ezilmiş, yanmış, ölmüş Sıddıklar göreceğiz. Sıranın hepimizde olduğunu, Sıddık’ın kolunun kendi kolumuz olduğunu artık görmeliyiz. Yani örgütlenmeliyiz. Gözü kârdan başka bir şey görmeyen bu sömürücülere karşı birleşmekten, mücadele etmekten ve örgütlenmeden gayri çıkar bir yolumuz yok!