İşçi Tiyatrosu İzleyicileri Anlatıyor

UİD-DER İşçi Tiyatrosu Topluluğu tarafından hazırlanan İşçiden İşçiye İşçinin Diliyle Tiyatro etkinliği, 17 ve 24 Ekim tarihlerinde gerçekleştirildi. Alışveriş Canavarı, İşsiz Adam, Hırsız ve Çanta, Tersanede Ölüm Var oyunları izleyiciler tarafından büyük bir beğeniyle izlendi ve ayakta alkışlandı. Oyunlarımızı izlemeye gelenler arasında birçok sektörden işçinin yanı sıra, direnişçi Rimaks, Çel-Mer, İleri Elektrokimya, UPS, Brillant ve Akkardan işçileri de vardı. Bir başka konuğumuz da DİSK ve Maden-İş’in unutulmaz önderi Kemal Türkler’in eşi Sebahat Türkler’di.

İşçi tiyatrosu, işyerinde ve hayatımızın diğer alanlarındaki sorunlara ayna tuttu. Ama aynı zamanda bu hayatı değiştirmemiz gerektiğini de gösterdi. Oyunların sonrasında sohbet ettiğimiz işçi kardeşlerimizin bir kısmının duygu ve düşünceleri şöyleydi:

DİSK’in kurucu önderi Kemal Türkler’in eşi Sebahat Türkler: Bundan daha gerçeği olamazdı. Kendilerini tebrik ediyorum, başarılarının devamını diliyorum.

Gül Teyze (65 Yaşında Bir Ev Kadını): Benim damadım da çalışmıyor. İşsizlik ve fakirlik anlatılınca dedim ki aynı Cafer! O da böyle iş arıyor, hiç fark yok.

Bir Kadın Çorap İşçisi: “İşsiz Adam” babamı çağrıştırdı. Tiyatroyu seviyorum, ikinci gelişim. UİD-DER’de bunları izlemeye başladıktan sonra işyerinde daha cesaretli davranmaya başladım.

Alışveriş Merkezinde Çalışan Bir Kadın İşçi: Ben de alışveriş merkezinde çalışıyorum. “Alışveriş Canavarı” oyununda çok iyi yansıtmışlar o ortamı. Ben de gelmeyi düşünmüyordum. Çok mutlu oldum geldiğim için.

Bir UPS Direnişçisi (Hasan): İlk kez tiyatroya geliyorum. İşsizlik çok güzel anlatılmış. Keşke her gün olsa, eşim ve çocuklarımla gelirim.

Matbaada çalışan bir kadın işçi: İnsan kendi hayatını görüyor. Umutsuzluk var ama ışık da var. Yaşadıklarımız kader değil. Tiyatrocu arkadaşların çoğu bizim gibi işçi. Demek ki isteyince her şey oluyormuş.

Rimaks Direnişçilerinden Selma: Çok güzeldi. Bütün işçiler izlemeli bu oyunları. Oyuncular bugün anlattılar ne yapacağımızı bize.

Brillant’tan işçiler: Hayatın gerçeklerini gördük. Film kısmında sanki kendimizi seyrettik. Sekretere kızdık. Brillant’tan ve diğer işyerlerinden direnişçilerin yaptıkları konuşmalar çok anlamlıydı. İşçilerin neler başarabileceğini gördüğümüzde ayaktakımı olmadığımızı anlıyoruz.

Bir kadın işçi: Bütün oyunların her sahnesini büyük bir keyif ve coşkuyla izlerken aynı zamanda duygularımız altüst oluyordu. Kimi zaman öfkeleniyor, kimi zaman kahkaha atarak gülüyor, kimi zaman da içimizde buruk bir duygu ile yüz yüze kalıyorduk. Yüzümüzde buruk bir tebessüm, gözlerimiz ağlamaklı halde, son sahneye kadar izledik. Her sahnesinde müthiş bir alkış alan oyun son sahnede seyircilerin suskunluğa boğulmasına yol açtı. Ölüm sahnesi ile biten oyunda sanki herkes kendini suçlayıp bu işçiyi biz öldürdük dercesine yüreklerini birleştirmişti. Oyun bile olsa ölüme alkış tutulmuyordu. Salonda bir sessizlik, yumruklarımız sıkılı, yüreklerimiz isyankâr, gözlerimizden damla damla yaşlar süzülüverdi. Salon bir anda buz kesildi. Herkesin sanki kendi ile yüzleştiği bir anda sahnedeki perdeye “ÖRGÜTSÜZLÜK ÖLDÜRÜYOR” yazısı geldi. Gözlerimiz yazıda, yüreklerimiz öfkeli, kulaklarımız bir sese kilitlenmiş gibi öylece beklerken, gür bir sesle atılan “YAŞASIN SINIF DAYANIŞMASI”, “UİD-DER YÜRÜYOR, MÜCADELE BÜYÜYOR” sloganlarıyla ayağa kalkıp bu sisteme olan öfkemizi kustuk. Suskunluk ve karamsarlık bozuldu, yüreklerimizde bir umut ışığı tekrar yeşerdi. Bize bu muhteşem oyunları sergileyen oyuncular sahneye geldiğinde ellerimizi birbirine vurup avuçlarımız patlarcasına alkış tuttuk.