Umutlarım UİD-DER’le Yeniden Yeşerdi

Merhaba dostlar, sizlere umutlarımdan bahsedeceğim. Son zamanlarda tükendiğini düşündüğüm umutlarımın nasıl yeniden yeşerdiğini anlatacağım. Bu UİD-DER’e bir nevi teşekkür yazısıdır.

İşsizlik, bugünlerde aklımı, duygularımı, yaşantımı çok fazla etkileyen ve meşgul eden bir durum. Bir türlü olumlu sonuçlanmayan iş görüşmelerine rağmen, ısrarla ve umutla beklemenin, yeni iş olanaklarına başvurmanın bir çözüm olmayacağı kanısına varmıştım artık.

Bu olumsuzluklar arasında, UİD-DER'in piknik organizasyonuna katılmanın ruhuma ve duygularıma bu denli iyi gelebileceğini hiç düşünmemiştim açıkçası. Eğlenmek için gidilse de piknikler, benim için hep yorucu olmuştur.  Bunun sebebi bu güne kadar katıldığım organizasyonlarda, iş bölümünün eşit olarak yapılamamasıymış meğer. Bunu anladım. UİD-DER diğer önyargılarımdan olduğu gibi bundan da arındırdı beni. Bu umutsuzluk, bu yorgunluk ve bu düşüncelere rağmen karşı koyamadığım bir güç, beni ısrarla etkinliğe katılmaya itti ve başarılı da oldu.

Her şeyin ötesinde adil bir iş dağılımı vardı organizasyonda. Bir grup arkadaş piknik alanını belirlemek için önceden oradaydı. Gün kahvaltı ile başladı. Kahvaltı kusursuz bir iş paylaşımı sonucu, kısa sürede mükemmel bir şekilde hazırlandı. Kahkahalarla, sohbetlerle yapılan kahvaltının ardından gündemimiz, 1 Mayıs ve bir türlü sonu gelmeyen iş kazalarıydı şüphesiz. Konuyla ilgili herkesin kurabilecek cümleleri vardı. Ben sessiz kalmayı tercih ettim. Dikkatle anlatılan olayları, yaşanan olaylara getirilen yorumları dinliyordum. Sohbet esnasında, tüm olumsuzluklara rağmen, gözlerindeki umut ışığından ödün vermeyen arkadaşlarımın yüzlerini dikkatle izliyordum. Onların gözlerindeki parıltı kendime getirdi beni. 12 saatten fazla çalışanlar da vardı aralarında, işsiz olan da, haksızlığa uğrayanlar da, iş kazası geçiren de. Her şeye rağmen hepsi umutlu, hepsi mutlu ve hepsi yılmadan dimdik ayakta!

Umutsuzluğa kapılmaya hakkım yoktu. Çünkü umudumu kaybetmek, bana dayatılacak tüm olumsuz şartlara boyun eğmeye mecbur bırakacak ve beni bu düzende kaybolmaya mahkûm edecekti. Piknik türkülerle, halaylarla, oyunlarla devam etti. Günümün içinde çocukluğum da vardı. Şimdi ki anımda, geleceğim de...

Ben yine umutluyum. Çünkü yalnız değilim. Çünkü UİD-DER'liyim. Teşekkürler UİD-DER.