Buradasınız
Tarihsel Bir Deneyim: İşçiler Dayanışma İle Kazanır
Türkiye işçi hareketinde uzun yıllar boyunca süren suskunluk, 60’ların ilk yarısından başlayarak yerini güçlü bir gelişmeye bırakır. Yenilgi ve zaferlerle dolu işçi sınıfının mücadele tarihi, mücadeleyi zafere ulaştıracak nice derslerle doludur. Sınıf mücadelesi bir deniz gibidir. Suların yükseldiği, dalgaların hırçınlaştığı dönemler olduğu gibi suların geri çekilip denizin durgunlaştığı dönemler de vardır. Yükselen mücadele yıllarında ölü toprağı silkinip atılır. Birbirinden kopuk işçileri birbirine bağlayan oldukça güçlü bir bağ kurulur. Böylesi dönemlere damgasını vuran bağ her daim dayanışma ruhu olmuştur. Türkiye işçi sınıfının 60’lı-70’li yıllarda verdiği mücadele buna örnektir.
Kavel, Derby, Demir Döküm, Sungurlar gibi sınıfımızın mücadele tarihinde önemli yer tutan bu fabrika direnişlerinin başarısı, sınıf dayanışmasının sonucudur. İşçiler o dönemde yalnızca kendi fabrikalarında mücadele etmiyor aynı zamanda diğer fabrikalarda süren direnişler için de dayanışma eylemleri örgütlüyorlardı. Kazanılacak bir mücadelenin tüm sınıfın kazanımı olacağını bilen işçiler, fabrikalar ve sendikalar arasında eylem ve güç birliğini, dayanışmayı örüyorlardı.
Onlarca fabrikanın olduğu Haliç ve etrafındaki mahalleler de (Alibeyköy, Silahtar, Eyüp, Sütlüce, Gaziosmanpaşa, Küçükköy vd.), o şanlı mücadelelere tanıklık edecekti. İki kıyısına sıralanmış Nur Metal, Tersaneler, Arçelik, Genel Makine Sanayi (Küçük Kazan), Demir Döküm, Sungurlar Kazan (Büyük Kazan) gibi onlarca fabrika ile o dönemde İstanbul’un sanayi merkeziydi Haliç. Döküm fabrikalarının bacasından çıkan dumanın karıştığı kasvetli bir havası vardı. Sabahın kör karanlığında telaşlı ve uykusuz adımlarla işe koşturan, gecenin kör karanlığında ise yorgun adımlarla evlerine dönerlerdi. Fabrikalardaki ağır çalışma koşulları, yoğun baskı ve sömürü, sarı sendikaların ihanetiyle birleşerek işçilerin öfkesini daha da artırıyordu. Bu dönemde yükselen mücadelenin öncüsü, metal işçilerinin örgütlü olduğu Maden-İş’ti. Kemal Türklerin başında bulunduğu DİSK/Maden-İş, patronların korkulu rüyası, işçilerin ise umudu olmuştu. Birçok fabrikada işçiler Maden-İş’e geçmişlerdi, bir kısmı ise örgütsüzlüğün getirdiği çaresizlikten dolayı korkuyor ve işbirlikçi sendikaya karşı ne yapacaklarını bilemiyorlardı:
“Başımızdaki sendikanın kötü olduğunu ben de biliyorum ama işin doğrusu ne yapabileceğim konusunda hiçbir fikrim yok, tanıdığım işçi arkadaşlar da aynı durumda. Herkes kendi başının çaresine bakıyor. Geçmişte iki arkadaşımız işten atıldı bu yüzden, kimsenin umurunda olmadı. Yetmedi korku yerleşti yüreklere. İşten atılma korkusu. Kimsenin yanındaki arkadaşını düşündüğü yok. Bulaşmak istemiyorlar bu türlü işlere. Çoğu ezildiğinin, haksızlığa uğradığının farkında ama karşı çıkmaya gelince ben karışmayayım, bana zarar gelmesin de kim ne yaparsa yapsın diyor herkes. Bana gelince madem öyle kimse tehlikeyi göze almıyor, herkes kendini kurtarma sevdasında, öyleyse ne halleri varsa görsünler ben de boşu boşuna tehlikeye atmam kendimi.”
Bu satırlar, kendisi de bir işçi olan Nejat Elibol’un 1970’lerde Alibeyköy ve Haliç çevresinde yaşanan işçi mücadelelerinden kesitler sunduğu ‘Direnen Haliç’ kitabındaki baş karakterlerinden biri olan Birol’a ait. Nejat Elibol bu kitabıyla, mücadele içerisinde bir işçinin nasıl dönüştüğünü ve o dönemde yaşanan direnişlerin başka direnişlerle birleştiğinde nasıl zafere ulaştığını aktarıyor.
Küçük Kazan fabrikası, ustabaşıların, müdürlerin yoğun baskıları ve ağır çalışma koşulları altında işten başını kaldıramayan yaklaşık 200 işçinin çalıştığı bir fabrikaydı. Birol, bu fabrikada kaynakçılık yapan evden işe, işten eve giden kendi halinde bir işçiydi. Fabrikadaki baskı ve ağır çalışma koşulları canını sıkıyor fakat işsizlik korkusuyla sesini çıkaramıyordu. Çalışma arkadaşlarına güvenemiyor, mücadeleye atılmak istemiyordu. Ancak 70’lerin işçiden yana esen rüzgârı, o dönemin diğer işçilerinin olduğu gibi Birol’un da korkularını savurup atmıştı. Patronun Küçük Kazan fabrikasında Maden-İş için çalışma yürüten işçileri işten atmasıyla, 70’lerin mücadele ruhu bu fabrikada da can bulmuştu. Birol ise, dönemin ortaya çıkardığı öncü işçilerden biri halini almıştı. 1975’in 5 Ağustosunda Küçük Kazanda patlayan direniş, bir hafta sonra (11 Ağustosta) Büyük Kazana (Sungurlar Isı Kazan) sıçramıştı. 800 işçi 115 gün direnmiş ve kazanmıştı.
Geçmiş mücadelelerden dersler çıkaran deneyimli işçiler, Küçük Kazan’daki direnişin Büyük Kazan (Sungurlar Isı Kazan) fabrikası direnişe geçmeden başarıyla sonuçlanmayacağını biliyorlardı. Büyük Kazan’ın uzun süre direnişe geçmemesi, direnişte olan fakat iyi bir şekilde örgütlenememiş Küçük Kazan işçilerini umutsuzluğa sürüklüyordu. Direnişin öncüsü Birol’un, işçileri bir arada tutması zorlaşıyordu:
“İşçi arkadaşları tek başına yönetmek imkânsız. Hazırlıksız olduğumuz bir anda geçtik direnişe. İşçi arkadaşlar türlü zorluklar çıkarıyor, yardımcı olmuyorlar. İnsan bazen umutsuzluğa düşüyor.”
Küçük Kazan’da direniş zayıflarken, çevredeki başka fabrikaların mücadeleci işçilerinin dayanışma ziyaretleri Küçük Kazan’ın işçilerine yeniden güç kazandırıyordu. Beko fabrikasından üç otobüs dolusu işçinin dayanışma ziyareti işçilerin umutsuzluklarını bir kenara atmış, atılan sloganlarla birlikte söylenen marşlar, yüreklerinde nasıl büyüdüğünü kendilerinin bile fark edemediği sımsıcak dostluk duyguları oluşturmuştu:
“Geliyoruz zincirleri kıra kıra hey! Burjuvazinin kafasına vura vura hey!”
Ancak direnişin ilerleyen süreçlerinde eksiklikler yeniden kendini göstermeye başlamıştı. Öte yandan Büyük Kazan patronu, fabrika içine silahlı adamlarını sokarak işçilerin direnişe geçmesini engellemeye çalışıyordu. Artık iyice umutsuzluğa düşülmüştü ki Büyük Kazan fabrikasındaki işçilerin öfkesi patladı. Patronun başlarına diktiği silahlı adamlara rağmen onlar da direnişe geçtiler. Bu direniş, Küçük Kazan işçileriyle beraber direnişin başını çeken Birol’u da silkeleyip kendine getirmişti. Bu değişimi şöyle betimliyor Elibol:
“Ana fabrikanın direnişe geçmesi Küçük Kazan için yeni bir umut kaynağı oldu. Bu umut onları güçlendirdi, taze bir soluk almışlardı yeniden. O güne kadar nehrin deli gibi akan sularında sürüklenmişlerdi. Hiç tanımadıkları bir nehirdi bu ve yüzme de bilmiyorlardı. Birden bire ta dibine yuvarlandılar suyun. Sonra bir güç yukarı itti onları, bu güç Büyük Kazan işçileriydi. Bir gün önce fabrikanın içinde kaybolacakları sonsuz bir boşluk varken şimdi o boşluğun yerini dayanışma duygusu almıştı.”
Patronun direnişi bitirmeye yönelik her türlü ayak oyununa, işçilerin asker zoruyla fabrikadan çıkarılmasına, direnişçi işçilere silahlı saldırılar düzenlenmesine rağmen işçiler kararlı bir şekilde mücadeleye devam etmişlerdi. Birliktelikleri, zorlukların üstesinden gelmelerini sağlamıştı. Nihayetinde, yürekleri aynı anda atan iki fabrikanın işçileri, mücadeleyi başarıyla sonuçlandırmış, başarılarını ise Türkiye işçi sınıfına armağan etmişlerdi.
“Şimdi ortak yazgıları yalazlar çıkararak yanan ateşten daha fazla ısıtıyordu onları. Yüreklerindeki her şeyin hafiflediğini hissediyorlardı. Askerler kovaladığında aynı korkuyu aynı acıyı iki fabrika aynı anda tatmıştı. Ayrılmak bir yana birbirlerine daha çok sokuluyorlardı git gide. İnsanları birbirinden uzak tutan sınırlar yıkılmış, onları birbirine düşüren yanları küçük birer ayrıntı olmuştu.”
Bugün işçi sınıfı dil, din, ırk ayrımı altında yapay sorunlarla bin bir parçaya bölünüyor. Ancak bu ayrımlar üzerinden saltanatını sürdürebilen kapitalist düzen, öte yandan bütün dünyanın işçilerinin kaderini ortaklaştırıyor. Sınıf mücadelesini başarıya ulaştırmanın yolu sınıfın birliğinden, dayanışmasından geçiyor. İşçi sınıfının mücadele geçmişi gösteriyor ki ancak sınıf dayanışmasını güçlendiren işçiler, patronlar karşısında dik durabilmiş ve bir tarih yazabilmişlerdir. Dünya işçi sınıfı uluslararası mücadelesi ve dayanışmasıyla 1 Mayıs’ı ve 8 Mart’ı yarattı. Türkiye işçi sınıfı ise 15-16 Haziran Genel Direnişi ve peşi sıra gelen direnişlerde ortaya koyduğu sınıf dayanışması ile patronlara kök söktürdü. Mücadele okulunda yetişen işçi sınıfı, gücünün birliğinden geldiğini görmeli, sınıf dayanışmasını güçlendirmeli ve yeni tarihler yazmalıdır!
Yarınlara Merhaba Demek İçin HAYIR!
Şilili Maden İşçileri İşbaşı Yaptı
- Onurlu Bir Mücadele Deneyimi: 1948 Maden İşçileri Grevi
- Maden-İş Geleneği, Singer Fabrika İşgali
- ABD’den Türkiye’ye, 1913’ten 2023’e
- “Cinnet” Değil İşçinin Hak Mücadelesi: 1974 Ülker Direnişi
- Sungurlar Kazan Fabrikası Direnişleri
- Tariş Direnişi ve Direnişin Dönüştürdüğü Emekçi Kadınlar
- Cumhuriyet Tarihinin İlk Kitlesel İşçi Mitingi: 1961 Saraçhane Mitingi
- Tarihin Aktarma Kayışı ve Cezmi Baba Gibi Olmak!
- Gözbağı ve İşçi Hüseyin’in Dönüşümü
- 1928 Tramvay Grevi
- Tarihten Bir Yaprak: 1974 Gıslaved Grevi
- Türkiye İşçi Sınıfının Mücadele Tarihinde DİSK’in Yeri
- 1969 Gamak Direnişi ve Şerif Aygün
- Berec Grevi ve Kadınlar
- Fotoğraf ve Tanıklıklarla 1968 Derby İşgali
- Tarihten Bir Yaprak: 1910 Bursalı İpek İşçilerinin Grevi
- Tarihten Bir Yaprak: “Magirus’ta Grev Var”
- Tarih Bizim Rehberimizdir
- Özal’ın Yakasına Sarılıp Hesap Soran Baştemsilci
Son Eklenenler
- İşçi Sınıfının Uluslararası Birlik, Mücadele ve Dayanışma Günü 1 Mayıs’ta Türkiye’nin dört bir yanında yüzbinlerce işçi ve emekçi alanlara çıktı, ekonomik yıkımın bedelini ödemek istemediklerini haykırdı. Sendikaların ve demokratik kitle...
- İşçi Sınıfının Uluslararası Birlik, Mücadele ve Dayanışma Günü 1 Mayıs’ta bir kez daha dünyanın ve Türkiye’nin dört bir yanında işçiler meydanlara çıktılar. Kapitalist sömürüye, emperyalist savaşa, yoksulluğa, baskılara, eşitsizliğe, adaletsizliğe...
- İngiltere’de 7 Ekimden bu yana her Cumartesi ulusal çapta eylemler düzenleyerek Filistin halkının yanında yer alan işçi ve emekçiler, egemenlerin savaşına karşı meydanlarda yerlerini almaya devam ediyor. 20 Nisanda ülke çapında çeşitli kent...
- İtalya’da büyük işçi sendikaları iş cinayetlerine karşı binlerce işçinin katıldığı kitlesel bir miting düzenledi. 20 Nisan’da işçiler “Artık Yeter!” sloganıyla işyerlerinde iş sağlığı ve güvenliği, kamu sağlığı hakkı, adil vergi reformu ve...
- İşyerinde, sokaklarda, toplu taşıma araçlarında insanların yüzlerinden okunan yorgunluk ve mutsuzluk dikkatimi çekiyor. Öfke, mutsuzluk, umutsuzluk bir virüs gibi yayılmaya başladı. “Ama insanlar neden bu kadar mutsuz?” diye düşündüm kendi kendime....
- 1 Mayıs’ın gelmesiyle emekçiler, kadınlar, üniversiteli gençler, emekliler kendi taleplerini haykırmak için alanları doldurmaya hazırlanıyor. Ben de genç bir işçi olarak kendi talebimi haykırmak için alanda yerimi alacağım. Benim talebim çalışma...
- İşçi Sınıfının Uluslararası Birlik, Mücadele ve Dayanışma Günü 1 Mayıs yaklaşırken UİD-DER Mersin temsilciliğinde de “Sermayenin ve İktidarın Saldırılarına Karşı 1 Mayıs Ruhuyla Mücadeleye!” başlıklı etkinlik gerçekleştirildi. Etkinliğe çeşitli...
- Bugünün stajyer öğrencileri, yarının sağlık işçileri olarak 1 Mayıs’ta sesimizi duyurmaya geliyoruz. Kimimiz ailelerinden uzakta farklı şehirlerden gelip yurtlarda kalan, kimimizse aileleriyle İstanbul’da yaşayan öğrencileriz. Biliyoruz ki stajyer...
- 2021 yılı sonunda Mesleki Eğitim Kanunu’nda yapılan değişiklikle birlikte MESEM’e (Mesleki Eğitim Merkezleri) kayıtlı kişi sayısında patlama yaşandı. Bugün MESEM’e kayıtlı, 300 bini ise 18 yaşından küçük, 1,5 milyon öğrenci var. MESEM’lerin daha...
- Bizler Gebze’den işçi ve öğrenciler olarak 1 Mayıs yaklaşırken sizlerle duygu ve düşüncelerimizi paylaşmak istiyoruz. Birçoğumuz 1 Mayıs’ı UİD-DER’in geçen sene Uğur Mumcu Kültür Merkezinde gerçekleşen 1 Mayıs etkinliği ile tanıdık. Bu tanışma...
- UİD-DER’li işçiler, grevlerinin 9. gününde Mersen işçilerine dayanışma ziyaretinde bulundu. “İşçiler Boyun Eğmiyor Mücadele Ediyor! Yaşasın Sınıf Dayanışması!” pankartı arkasında grev çadırına yürüyen UİD-DER’li işçiler hep birlikte “Yaşasın Sınıf...
- Emekçi kadın kardeşimiz, nasılsın? Pek sorulmaz nasıl olduğumuz, neler hissettiğimiz ve en önemlisi ne istediğimiz. Bu düzende bir rol biçilmiştir biz emekçi kadınlara ve ona uygun davranmamız, rolümüzü iyi oynamamız beklenir bizden. Hem de öyle...
- Bizler kamuda çalışan sağlık emekçisi kadınlarız. 1 Mayıs yaklaşırken içimizdeki heyecan ve umutla bir araya geldik ve sağlık emekçileri olarak “neler talep ediyoruz?” diye konuştuk. Kadınların oldukça yoğun çalıştığı bir sektörde olmamıza rağmen...