Buradasınız
Tarihsel Bir Deneyim: İşçiler Dayanışma İle Kazanır

Türkiye işçi hareketinde uzun yıllar boyunca süren suskunluk, 60’ların ilk yarısından başlayarak yerini güçlü bir gelişmeye bırakır. Yenilgi ve zaferlerle dolu işçi sınıfının mücadele tarihi, mücadeleyi zafere ulaştıracak nice derslerle doludur. Sınıf mücadelesi bir deniz gibidir. Suların yükseldiği, dalgaların hırçınlaştığı dönemler olduğu gibi suların geri çekilip denizin durgunlaştığı dönemler de vardır. Yükselen mücadele yıllarında ölü toprağı silkinip atılır. Birbirinden kopuk işçileri birbirine bağlayan oldukça güçlü bir bağ kurulur. Böylesi dönemlere damgasını vuran bağ her daim dayanışma ruhu olmuştur. Türkiye işçi sınıfının 60’lı-70’li yıllarda verdiği mücadele buna örnektir.
Kavel, Derby, Demir Döküm, Sungurlar gibi sınıfımızın mücadele tarihinde önemli yer tutan bu fabrika direnişlerinin başarısı, sınıf dayanışmasının sonucudur. İşçiler o dönemde yalnızca kendi fabrikalarında mücadele etmiyor aynı zamanda diğer fabrikalarda süren direnişler için de dayanışma eylemleri örgütlüyorlardı. Kazanılacak bir mücadelenin tüm sınıfın kazanımı olacağını bilen işçiler, fabrikalar ve sendikalar arasında eylem ve güç birliğini, dayanışmayı örüyorlardı.
Onlarca fabrikanın olduğu Haliç ve etrafındaki mahalleler de (Alibeyköy, Silahtar, Eyüp, Sütlüce, Gaziosmanpaşa, Küçükköy vd.), o şanlı mücadelelere tanıklık edecekti. İki kıyısına sıralanmış Nur Metal, Tersaneler, Arçelik, Genel Makine Sanayi (Küçük Kazan), Demir Döküm, Sungurlar Kazan (Büyük Kazan) gibi onlarca fabrika ile o dönemde İstanbul’un sanayi merkeziydi Haliç. Döküm fabrikalarının bacasından çıkan dumanın karıştığı kasvetli bir havası vardı. Sabahın kör karanlığında telaşlı ve uykusuz adımlarla işe koşturan, gecenin kör karanlığında ise yorgun adımlarla evlerine dönerlerdi. Fabrikalardaki ağır çalışma koşulları, yoğun baskı ve sömürü, sarı sendikaların ihanetiyle birleşerek işçilerin öfkesini daha da artırıyordu. Bu dönemde yükselen mücadelenin öncüsü, metal işçilerinin örgütlü olduğu Maden-İş’ti. Kemal Türklerin başında bulunduğu DİSK/Maden-İş, patronların korkulu rüyası, işçilerin ise umudu olmuştu. Birçok fabrikada işçiler Maden-İş’e geçmişlerdi, bir kısmı ise örgütsüzlüğün getirdiği çaresizlikten dolayı korkuyor ve işbirlikçi sendikaya karşı ne yapacaklarını bilemiyorlardı:
“Başımızdaki sendikanın kötü olduğunu ben de biliyorum ama işin doğrusu ne yapabileceğim konusunda hiçbir fikrim yok, tanıdığım işçi arkadaşlar da aynı durumda. Herkes kendi başının çaresine bakıyor. Geçmişte iki arkadaşımız işten atıldı bu yüzden, kimsenin umurunda olmadı. Yetmedi korku yerleşti yüreklere. İşten atılma korkusu. Kimsenin yanındaki arkadaşını düşündüğü yok. Bulaşmak istemiyorlar bu türlü işlere. Çoğu ezildiğinin, haksızlığa uğradığının farkında ama karşı çıkmaya gelince ben karışmayayım, bana zarar gelmesin de kim ne yaparsa yapsın diyor herkes. Bana gelince madem öyle kimse tehlikeyi göze almıyor, herkes kendini kurtarma sevdasında, öyleyse ne halleri varsa görsünler ben de boşu boşuna tehlikeye atmam kendimi.”
Bu satırlar, kendisi de bir işçi olan Nejat Elibol’un 1970’lerde Alibeyköy ve Haliç çevresinde yaşanan işçi mücadelelerinden kesitler sunduğu ‘Direnen Haliç’ kitabındaki baş karakterlerinden biri olan Birol’a ait. Nejat Elibol bu kitabıyla, mücadele içerisinde bir işçinin nasıl dönüştüğünü ve o dönemde yaşanan direnişlerin başka direnişlerle birleştiğinde nasıl zafere ulaştığını aktarıyor.
Küçük Kazan fabrikası, ustabaşıların, müdürlerin yoğun baskıları ve ağır çalışma koşulları altında işten başını kaldıramayan yaklaşık 200 işçinin çalıştığı bir fabrikaydı. Birol, bu fabrikada kaynakçılık yapan evden işe, işten eve giden kendi halinde bir işçiydi. Fabrikadaki baskı ve ağır çalışma koşulları canını sıkıyor fakat işsizlik korkusuyla sesini çıkaramıyordu. Çalışma arkadaşlarına güvenemiyor, mücadeleye atılmak istemiyordu. Ancak 70’lerin işçiden yana esen rüzgârı, o dönemin diğer işçilerinin olduğu gibi Birol’un da korkularını savurup atmıştı. Patronun Küçük Kazan fabrikasında Maden-İş için çalışma yürüten işçileri işten atmasıyla, 70’lerin mücadele ruhu bu fabrikada da can bulmuştu. Birol ise, dönemin ortaya çıkardığı öncü işçilerden biri halini almıştı. 1975’in 5 Ağustosunda Küçük Kazanda patlayan direniş, bir hafta sonra (11 Ağustosta) Büyük Kazana (Sungurlar Isı Kazan) sıçramıştı. 800 işçi 115 gün direnmiş ve kazanmıştı.
Geçmiş mücadelelerden dersler çıkaran deneyimli işçiler, Küçük Kazan’daki direnişin Büyük Kazan (Sungurlar Isı Kazan) fabrikası direnişe geçmeden başarıyla sonuçlanmayacağını biliyorlardı. Büyük Kazan’ın uzun süre direnişe geçmemesi, direnişte olan fakat iyi bir şekilde örgütlenememiş Küçük Kazan işçilerini umutsuzluğa sürüklüyordu. Direnişin öncüsü Birol’un, işçileri bir arada tutması zorlaşıyordu:
“İşçi arkadaşları tek başına yönetmek imkânsız. Hazırlıksız olduğumuz bir anda geçtik direnişe. İşçi arkadaşlar türlü zorluklar çıkarıyor, yardımcı olmuyorlar. İnsan bazen umutsuzluğa düşüyor.”
Küçük Kazan’da direniş zayıflarken, çevredeki başka fabrikaların mücadeleci işçilerinin dayanışma ziyaretleri Küçük Kazan’ın işçilerine yeniden güç kazandırıyordu. Beko fabrikasından üç otobüs dolusu işçinin dayanışma ziyareti işçilerin umutsuzluklarını bir kenara atmış, atılan sloganlarla birlikte söylenen marşlar, yüreklerinde nasıl büyüdüğünü kendilerinin bile fark edemediği sımsıcak dostluk duyguları oluşturmuştu:
“Geliyoruz zincirleri kıra kıra hey! Burjuvazinin kafasına vura vura hey!”
Ancak direnişin ilerleyen süreçlerinde eksiklikler yeniden kendini göstermeye başlamıştı. Öte yandan Büyük Kazan patronu, fabrika içine silahlı adamlarını sokarak işçilerin direnişe geçmesini engellemeye çalışıyordu. Artık iyice umutsuzluğa düşülmüştü ki Büyük Kazan fabrikasındaki işçilerin öfkesi patladı. Patronun başlarına diktiği silahlı adamlara rağmen onlar da direnişe geçtiler. Bu direniş, Küçük Kazan işçileriyle beraber direnişin başını çeken Birol’u da silkeleyip kendine getirmişti. Bu değişimi şöyle betimliyor Elibol:
“Ana fabrikanın direnişe geçmesi Küçük Kazan için yeni bir umut kaynağı oldu. Bu umut onları güçlendirdi, taze bir soluk almışlardı yeniden. O güne kadar nehrin deli gibi akan sularında sürüklenmişlerdi. Hiç tanımadıkları bir nehirdi bu ve yüzme de bilmiyorlardı. Birden bire ta dibine yuvarlandılar suyun. Sonra bir güç yukarı itti onları, bu güç Büyük Kazan işçileriydi. Bir gün önce fabrikanın içinde kaybolacakları sonsuz bir boşluk varken şimdi o boşluğun yerini dayanışma duygusu almıştı.”
Patronun direnişi bitirmeye yönelik her türlü ayak oyununa, işçilerin asker zoruyla fabrikadan çıkarılmasına, direnişçi işçilere silahlı saldırılar düzenlenmesine rağmen işçiler kararlı bir şekilde mücadeleye devam etmişlerdi. Birliktelikleri, zorlukların üstesinden gelmelerini sağlamıştı. Nihayetinde, yürekleri aynı anda atan iki fabrikanın işçileri, mücadeleyi başarıyla sonuçlandırmış, başarılarını ise Türkiye işçi sınıfına armağan etmişlerdi.
“Şimdi ortak yazgıları yalazlar çıkararak yanan ateşten daha fazla ısıtıyordu onları. Yüreklerindeki her şeyin hafiflediğini hissediyorlardı. Askerler kovaladığında aynı korkuyu aynı acıyı iki fabrika aynı anda tatmıştı. Ayrılmak bir yana birbirlerine daha çok sokuluyorlardı git gide. İnsanları birbirinden uzak tutan sınırlar yıkılmış, onları birbirine düşüren yanları küçük birer ayrıntı olmuştu.”
Bugün işçi sınıfı dil, din, ırk ayrımı altında yapay sorunlarla bin bir parçaya bölünüyor. Ancak bu ayrımlar üzerinden saltanatını sürdürebilen kapitalist düzen, öte yandan bütün dünyanın işçilerinin kaderini ortaklaştırıyor. Sınıf mücadelesini başarıya ulaştırmanın yolu sınıfın birliğinden, dayanışmasından geçiyor. İşçi sınıfının mücadele geçmişi gösteriyor ki ancak sınıf dayanışmasını güçlendiren işçiler, patronlar karşısında dik durabilmiş ve bir tarih yazabilmişlerdir. Dünya işçi sınıfı uluslararası mücadelesi ve dayanışmasıyla 1 Mayıs’ı ve 8 Mart’ı yarattı. Türkiye işçi sınıfı ise 15-16 Haziran Genel Direnişi ve peşi sıra gelen direnişlerde ortaya koyduğu sınıf dayanışması ile patronlara kök söktürdü. Mücadele okulunda yetişen işçi sınıfı, gücünün birliğinden geldiğini görmeli, sınıf dayanışmasını güçlendirmeli ve yeni tarihler yazmalıdır!
Şilili Maden İşçileri İşbaşı Yaptı
- Onurlu Bir Mücadele Deneyimi: 1948 Maden İşçileri Grevi
- Maden-İş Geleneği, Singer Fabrika İşgali
- ABD’den Türkiye’ye, 1913’ten 2023’e
- “Cinnet” Değil İşçinin Hak Mücadelesi: 1974 Ülker Direnişi
- Sungurlar Kazan Fabrikası Direnişleri
- Tariş Direnişi ve Direnişin Dönüştürdüğü Emekçi Kadınlar
- Cumhuriyet Tarihinin İlk Kitlesel İşçi Mitingi: 1961 Saraçhane Mitingi
- Tarihin Aktarma Kayışı ve Cezmi Baba Gibi Olmak!
- Gözbağı ve İşçi Hüseyin’in Dönüşümü
- 1928 Tramvay Grevi
- Tarihten Bir Yaprak: 1974 Gıslaved Grevi
- Türkiye İşçi Sınıfının Mücadele Tarihinde DİSK’in Yeri
- 1969 Gamak Direnişi ve Şerif Aygün
- Berec Grevi ve Kadınlar
- Fotoğraf ve Tanıklıklarla 1968 Derby İşgali
- Tarihten Bir Yaprak: 1910 Bursalı İpek İşçilerinin Grevi
- Tarihten Bir Yaprak: “Magirus’ta Grev Var”
- Tarih Bizim Rehberimizdir
- Özal’ın Yakasına Sarılıp Hesap Soran Baştemsilci
Son Eklenenler
- İşçi sınıfının tarihsel mücadele mirasını yaşatmak ve bu mirastan güç alarak işçilerin birliğini büyütmek için çalışan UİD-DER, 15-16 Haziran Büyük İşçi Direnişinin 55. yılı vesilesiyle 29 Haziranda, “Gelenekten Geleceğe: Umut Örgütlü Mücadelede!”...
- Petrol-İş Sendikasının örgütlü olduğu Kocaeli’nin Körfez ilçesinde faaliyet gösteren Gübretaş fabrikasında yüzde 30 sefalet dayatmasına karşı işçiler, 3 Temmuzda greve başladı. Devrimci Sağlık-İş Sendikasının, kamu işçilerine dayatılan sefalet...
- Geçtiğimiz hafta sonu, 15-16 Haziran Büyük İşçi Direnişinin 55, UİD-DER’in kuruluşunun 19. yılı vesilesiyle Uğur Mumcu Kültür Merkezi’nde yüzlerce işçi arkadaşımızla yan yanaydık. Grevleri devam eden Petrol-İş üyesi DYO işçileri, DİSK’in kurucusu...
- Sivas katliamının 32. yılında Türkiye’nin birçok kentinde anma etkinlikleri ve eylemler düzenlendi. Katledilen 33 aydın ve sanatçı anıldı, katliam bir kez daha lanetlendi. Sivas katliamının unutulmadığının, tüm katliamların er ya da geç hesabının...
- Bak, ufukta görünen/ Özgürlüğün bayrağını sallayanlar/ Başı dik/ Gözleri umut umut bakanlar/
- Türk-İş’e bağlı sendikalarda örgütlü kamu işçileri, 2025-2026 yılı toplu iş sözleşmesi görüşmelerinde siyasi iktidarın sefalet zammı dayatmasına karşı eylemlerine devam ediyor. 1 Temmuzda Türkiye genelinde kent meydanlarında kitlesel basın...
- İzmir Buca Belediyesi işçileri, birikmiş maaş ve alacakları ödenmediği için 18 Haziran’dan bu yana iş durdurmuş durumda. 4857 sayılı İş Kanunu’nun 34. maddesi gereği yasal haklarını kullanan işçiler, belediye binası önünde maaş, gıda kartı ve diğer...
- Merhaba dostlarım. Bu yıl da Haziran ayını hem UİD-DER’in kuruluş yıl dönümünü hem de sınıfımızın tarihine damgasını vurmuş 15-16 Haziran günlerini anarak ve anlamlandırarak geçirdik. UİD-DER’imizin internet sitesinde, sosyal medyasında ve İşçi...
- UİD-DER’in 15-16 Haziran Büyük İşçi Direnişinin 55. yıldönümünde gerçekleştirdiği “15-16 Haziran: Gelenekten Geleceğe: Umut Örgütlü Mücadelede!” etkinliğine farklı sektörlerden yüzlerce işçi katıldı. Etkinliğe katılan konuklar arasında; unutulmaz...
- Özel Sektör Öğretmenleri Sendikasının 25 Haziranda başlattığı Büyük Öğretmen Yürüyüşünü gerçekleştiren ve bugün Ankara’ya ulaşan öğretmenlerin önü Ziya Gökalp Caddesi üzerinde polis barikatıyla kesildi. Talepleri için yürüyüşlerini Milli Eğitim...
- 31 Mart 2024’te yapılan yerel seçimlerin ardından İzmir Çiğli Belediyesinde çalışan 147 işçi tasarruf bahanesiyle işten atılmış, yürütülen mücadele sonucu işçilerin bir kısmının işe iadesi yapılmıştı. Verilen tüm sözlere rağmen işe iadesi yapılmayan...
- Bu yıl 1 milyondan fazla öğrenci LGS sınavına, 2,5 milyon öğrenci YKS sınavına girmek için başvuru yaptı. Her yıl milyonlarca çocuk ve genç, aileleriyle birlikte sınav stresiyle baş etmeye çalışıyor. Çocuklarının geleceğine yönelik kaygı duyan...
- Artan fiyatlar karşısında alım gücümüz düşmeye devam ediyor. Enflasyonun artış hızının azaldığı söyleniyor ama bu, fiyatların düşmesi anlamına gelmiyor. Yaz meyveleri tezgâhlara çıktı ama kilosu 150-200 liraya varan fiyatlar yüzünden alamıyoruz....