Osmanlı İmparatorluğu döneminde 1903 yılında yapımına başlanan Bağdat Demiryolu projesinde işçiler taleplerini şirket yönetimine iletirler. Demiryolu işçileri taleplerinin karşılanmaması halinde greve çıkacaklarını belirtirler. 1903’ten bu yana 118 yıl geçti. Çeşitli işkollarında çalışan işçiler bugün de sendikaları aracılığıyla sözleşmeler düzenleyerek patronlarla masaya oturuyorlar. Anlaşma olmaması durumunda grev hakkını kullanacaklarını belirtiyorlar. Şimdi iki dönemi kabaca karşılaştırırsak ne kadar yol almış olduğumuza bakalım.
Anadolu/Bağdat Osmanlı Demiryollarındaki işçiler sendikalarının şirket tarafından tanınmasını istiyorlardı. Ücretlerinin arttırılmasını, işgününün kısaltılmasını, gece çalışanlarına çift yevmiye verilmesini, pazar gününün tatil edilmesini, senede 4 hafta ücretli izin verilmesini ve işçilerin hastane masraflarının şirket tarafından karşılanmasını talep ediyorlardı. 118 yıl sonra bugün işyerlerinin büyük çoğunluğunda gece zammı yok. İşçilerin sendikalaşma hakkı yok sayılıyor. Resmi tatil günü pazar değil. Yıllık izin ilk beş yılda 4 hafta değil 2 hafta. Hastane masraflarının çoğunu işçiler karşılıyor. İşçilerin büyük çoğunluğu asgari ücret seviyesinde ücret alıyor. Demek ki 118 yıl sonra bugün işçiler aynı sorunlarla boğuşuyorlar. Birlik olup patronların düzenini ortadan kaldırmadıkça bir 118 yıl daha geçse aynı sorunlarla boğuşmaya devam edeceğiz.
İşçiler dün olduğu gibi bugün de aynı taleplerle mücadeleye atılıyor. Demiryolu ağları gibi uluslararası mücadelesini örüyor. Bağdat Demiryolu hattında çalışan işçiler aslında o gün önemli bir yol açmış oldular. Bu yolda sağlam adımlarla yürümek için örgütlenmeli ve mücadele etmeliyiz.
