Battaniyelere Değil Sınıfımıza Sarılalım

Bir gün oturduğumuz apartmana girdiğimde, komşumuz Yıldız abla posta kutularındaki doğalgaz faturalarını inceliyordu. Beni görünce “bu ay fatura size çok gelmiş, üç petek mi yaktınız” diye sordu. Kendisi bu ay doğalgaz kullanmamaya dikkat etmiş. “Abla havalar soğuktu, o soğuklarda ne yaptın” diye sorunca övünerek “battaniyeme sarılıp oturdum” dedi. İkimiz de önümüzdeki günlerde battaniyenin yetersiz geleceğini biliyorduk. “Ya bir petek yakarım ya da size misafirliğe gelirim olmaz mı” dedi.  Ben de “gel ablacığım, gel de doğalgaz evimizi ısıtmazken faturasının cebimizi nasıl yaktığını konuşalım” dedim.

Kış ayları geldiğinde, havaların soğuma derecesiyle doğru orantılı olarak “doğalgazı nasıl kullanmalı ki fatura daha düşük olsun” haberleri görmeye başladım. “Uzmanlar” televizyona çıkıp faturaları düşük tutmanın, tasarruf etmenin yolunu anlatıyorlar. İşçiler, emekçiler “bir petek mi yoksa üç petek mi yakmalıyım, az kullanılan odayı kapatmalı mıyım” diye soruyorlar kendilerine. Kısık derecede sürekli mi yoksa sadece gündüzleri normal ayarda mı yakmalıyım vs. Biz bu hesabı yaparken, faturalar kabarmaya devam ediyor. Yaptığımız hesap da çarşıya umuyor. Elimizdeki para giderlerimizi karşılamazken bizlere bir de tasarruf yapın deniliyor. Geçinmeye çalışırken artık hangi ihtiyacımızdan kısacağımızı şaşırdık. Mutfak masrafları, kira, faturalar derken elimizdeki para eriyip yok oluyor. Mevsimlere göre farklı farklı sorunlarla başa çıkmaya çalışıyoruz. Komşum mesela bir peteği yakıyormuş. Ama söylediğine göre, tek petek yakmak da kombileri bozuyormuş. Kombi bozulursa da bir de başına kombi masrafı çıkmış olacak. Bir yanda bu korku, diğer yanda istediğimiz gibi her odayı yakalım da evimiz ısınsın derken cebimizin yanması korkusu…

Biz bu korkularla bireysel olarak başa çıkmaya çalışırken kapitalizm hep galip geliyor. Patronlar bir yerden değil her yerden saldırı halinde. En temel ihtiyacımızı karşılarken bile kırk kez düşünüyor, çıkış yolu bulamıyoruz. Bu durumda bile bizden fedakârlık ve sabır isteniyor. Emeğimizin karşılığını alamadığımız bu düzende yaşam hakkımıza da dizginsizce saldırılıyor. Kriz var deyip bizim üstümüzden kazanmaya ve sömürmeye devam ediyorlar. Krizi yaratan tepedekiler, faturasını ödeyen biz işçi sınıfı! Ama bardak çoktan taştı. Evet, çok fazla yükümüz ve sorunlarımız var. Bunlarla tek başımıza başa çıkamayız. Hakkımız olanı vermelerini beklemek yerine, sınıf örgütlerimizde örgütlenip hakkımız olanı almalıyız. Komşum Yıldız ablaya söylediğim gibi, tek başına battaniyelere sarılmak yerine birbirimize sarılıp bu gidişata dur demeliyiz!