4 yıldır büyük coşku ve heyecanla katıldığım 1 Mayıs’ı bu yıl koronavirüs gerekçesiyle alanlarda kutlayamadığımız için çok üzgünüm. Elimde flamamla, kırmızı UİD-DER şapkamla meydanlarda haksızlıklara dur demek istiyorum. Özellikle bu dönemde virüsü bahane ederek insanları, işçileri kâbusa sürükleyip eve tıktıkları için daha çok meydanlarda olmak istiyorum. Bağışıklık sisteminizi güçlü tutun deyip meyve, sebze ve bütün besinlere zam yapılması... Mutlaka takın, çok zaruri dedikleri maskeyle ilgili yaptıklarının yılan hikâyesine döndürülmesi... Maskeyi kendileri satamayınca kimseye sattırmamaları, önce e-devlet, sonra PTT, sonra eczane, sonra tekrar sattırmaya başlamaları... İşçiler kimi sektörde işten atılırken, kiminde ücretsiz evine gönderilirken, kiminde dip dibe yan yana çalışırken “aman sosyal mesafe” çığlıkları, sonra da hiçbir şey olmamış gibi “evinizde kalın” “hayat eve sığar” sloganları...
Tüm bu çelişkileri ve yaşananları gördükçe içim kan ağlıyor. İşçileri salgını bahane ederek işten atıp, insanları açlığa mahkûm edip, tam da 1 Mayıs’ta bir araya gelip bunu sorgulayabilecekleri bir fırsatı yakalamasınlar diye bu virüsü bu kadar şişirdiklerini daha iyi anlıyor insan. Oysaki 1 Mayıs tam da bütün sorunları bağıra bağıra meydanlarda dile getirmekti. Birlikte haykırıp olan bitene dur demekti!
Anladığım kadarıyla düzenledikleri bu oyunu bir süreliğine durgunlaştırıp insanlara rahat nefes aldıracaklar sonra hedeflerine ulaşamadıklarında, krizi aşamadıklarında aynı oyunlara başka senaryolar ekleyip devam edecekler. Ama artık buna bir dur demeliyiz. Biz milyonlarca işçiyiz. Eğer örgütlü olursak onların oyunlarına kanmayıp karşılarında dimdik durabiliriz. Ve onların her türlü saldırısını püskürtebiliriz. Başka yolu yok.
