“İktidar Olan Yer” Diyenlerin Riyakârlık Yarışı!

Yerel seçimler yapıldı. İçinde bulunduğumuz yıl yerel seçimlerin, cumhurbaşkanlığı seçimlerinin ve genel seçimlerin birbiri ardına denk düştüğü bir yıl olma niteliği ile büyük önem taşıyor. Siyaset kazanının iyiden iyiye kaynadığı bu günlerde egemen sınıf siyaseti, ne yazık ki emekçi kitleleri de belirliyor. Bir yandan 17 Aralıkta ortaya çıkan yolsuzluğun boyutu, diğer yandan AKP ile Cemaat arasındaki iktidar kapışmasının uluslararası niteliği, ulusal arenada da seçim hesaplarını etkiledi. Adaylar partiden partiye atladı, partiler arası hesaplaşmalar yeni skandalların ortalığa dökülmesinin önünü açtı. Elbette AKP’nin, CHP’nin, MHP’nin, Cemaat’in ve de emperyalist ülkelerin birbirlerine çektikleri el enseler bizi yanıltmamalı. Birbirlerine beddua da etseler, skandal kasetlerini ortalığa da dökseler, çaldıklarını-çırptıklarını bir gösterip bin gizlerler. Burjuva siyasetinin yaşadığı kriz, egemen sınıfın iktidar kavgasının bir tezahürdür. Bunu asla unutmamak gerek.

Egemen sınıfın siyasetçileri, pislikleri ortaya saçılırken utanmadan hiçbir şey olmamış gibi davranıyorlar. Bu özgüveni kendilerinde nasıl buluyorlar? Utanmadan çekinmeden “iktidar olan yer” diye avaz avaz bağıran kendileri. Yağma ve talan ile yaptıkları yolsuzlukları ortaya döktüren kendileri. Namus-şeref-haysiyet üzerine uzun uzun nutuklar çekip birbirilerinin malum kasetlerini ortaya dökmekle tehdit eden kendileri. Gencecik fidanları katledip kolluk kuvvetlerini kahraman ilan eden de, ölen gençlerin hesabını sorma görevini üstlenen de kendileri. Yani her şey burjuva siyasetinin zeminde yaşanıyor, riyakârlığın, çürümenin haddi hesabı yok.

Ellerinde tuttukları medya gücüyle işçi-emekçileri birbirlerinin arka bahçesi yapmaya çalışan da kendileri. Ortaya bir halat getirmişler. Bir ucunda AKP, MÜSİAD diğer ucunda CHP, MHP, Cemaat, TÜSİAD, TUSKON var, tüm güçleriyle çekmeye çalışıyorlar. Buna tam riyakârlık yarışı demek yaraşır. İkiyüzlüce, geniş işçi-emekçi kitleleri peşlerine takmak için her türlü yalan-dolana başvuruyorlar. İçine düştükleri lağım çukurundan çıkmak için birbirlerini ifşa ederlerken, bizlerden bir taraf olmamızı istediler. Ve dediler ki “Tüm yaşananların hesabını 30 Mart’ta sandıkta sorun.”

Siyaset kazanı iyiden iyiye kaynarken, bizler fabrikalarımızda tükenircesine çalışıp, sefalet ücretine mahkûm edilmeye devam ediyoruz. İş güvencesi olmayan, taşeron firmalarda dibine kadar sömürülen bizleriz. Sendikalı olduğu için işten atılan bizleriz. İş kazalarında yaşamını yitiren, evindeki ocağa ateş düşürülen bizleriz. Tüm bu sorunları yaşayan bizler, miting meydanlarında işçi-emekçi kitlelerin desteğini isteyen AKP’sinin de, CHP’sinin de, MHP’sinin de bu sorunlarımıza dair tek bir cümlesini bile duymadık.

Yüz binlerce işçinin yaşadığı Gebze gibi bir sanayi kentinde AKP, CHP, MHP adaylarının her biri işadamı idi. Bize dediler ki “Yaşadığınız sorunları biliyoruz. Bu kentin ihtiyaçlarını biliyoruz.” Böyle konuşup bizden oy isteyenler, işçi sınıfının kendini yönetemeyeceği kanaatine varıp iş adamlarının, patronların seçilmesini istediler, isterler. AKP’nin, CHP’nin ya da MHP’nin ellerindeki belediyelere bir bakalım. Bu belediyelerde işçilerin büyük bir bölümü taşeron olarak çalıştırılıyor. Sendikalı olmak isteyen işçiler işten atılıyor. Aylarca maaşları verilmiyor. Her yıl tazminat hakkı doğmasın diye girdi-çıktı yapılıyor. Kendi denetimlerindeki belediyelerde işçilere reva gördükleri ortada! Bizleri ne kadar tanıdıkları, sorunlarımızı ne kadar sahiplendikleri de ortada!

İşçi kardeşler! Bu düzen bir lağım çukuruna dönüşerek bizleri de içine çekmek istiyor. Riyakârlık yarışına giren AKP, CHP, MHP arasında bir seçim yapmamızı, taraf olmamızı istiyorlar. Ancak bizler çaresiz değiliz. Bu çürümüşlüğün savunucuları arasında sıkışmış değiliz. İktidar kavgasına tutuşmuş bu partilerin oyunlarına alet olmayalım. Yerel seçimler bitse de iktidar kavgası bitmedi. Biz de işçiler olarak sözümüzü söyleyelim. Düzen partilerinin yalanlarına kanmayalım, işçi dayanışmasını güçlendirelim.