Buradasınız
İnsanca Yaşamak İstiyor
Gebze’den bir petrokimya işçisi
Sabah 05.30’a kurduğu alarmın sesiyle uyandı Selim. Yeni bir gün başlıyordu. Aslında yeni olduğuna bakmayın, her gün aynıydı onun için. Sabah 8’de işbaşı yapar, akşam 8’de paydos eder. Günün birçok saatinde başka yerlerde yaşamak nasıl diye düşünürdü hep. Her işçi böyle mi yaşıyordu hayatını? Her işçi böyle yoksul mu acaba? Yıllar önce göçmüş Gebze’ye ailesi. Selim biraz büyüyüp de eli iş tutmaya başlayınca vermişler hemen bir tamirhaneye, okula gitmediği dönemlerde, yaz tatillerinde sürekli çalışmış. İlkokulu ancak bitirmiş Selim. Babası birkaç defa oku demiş ama ne fayda, okulu bir türlü sevememiş. Hep aynı hatıralar döner durur kafasında. İşe gidene kadar hep aynı hayaller, hep aynı duvarlara toslar Selim’in zihninde. Başka bir memlekette yeniden başlama hayalleri kurar. Fakat çalışma koşulları onu on iki saat ter dökmeye mahkûm etti. Hem hiç çıkmamıştır şehir dışına da.
Geçenlerde minibüste lise çağındaki gençlerin konuşmasına şahit olmuştu. Gençler hafta sonu İstanbul’u gezmenin planını yapıyorlardı heyecanla. İç geçirdi Selim. Bir defa okul gezisinde gitmişti İstanbul’a. Fabrikada günde on iki saat çalışmaya başladığından beri ne bir gezme ne de bir yer görebilmişti. Tek eğlencesi evdeki televizyondu. Tabi televizyon karşısında uyuyakalmadan hiçbir filmin veya dizinin sonunu getirememişti. Aslında kendini tek sansa da o da kendi gibi milyonlarca işçiyle aynı durumu yaşıyordu. O da milyonlarca işçi gibi hep iyi bir yaşamın hayalini kurardı. Öyle lüks bir hayatta da gözü yoktu hani. Başını sokacağı bir evi olsun, iyi bir maaşı olsun ve gün kararmadan evine girsin, bir de hafta sonları tatil olsun yeterdi onun için. Çok şey mi istiyordu? Fakat yaşamak böyle değildi ki. Yaşamak, demir tozu solumak, tırnağına vurduğun çekicin acısıydı. Yaşamak, yoksulluk ve çaresizlikti. Yaşamak hep aynı serviste hep aynı hayalleri kurmaktı. Peki bunun adına gerçekten yaşamak denir miydi? Oysa televizyonlarda gördüğü hayat bu muydu? Lüks otomobilleriyle, her istedikleri yere istedikleri zaman gidebilen ve geçim derdi olmayan insanlar da vardı. Yazın en lüks tatillere giden ve saray gibi evlerde yaşayanlar da vardı. Selim o kadar lüks bir hayat istemiyordu elbet. Geçim sıkıntısı olmadan yaşamak yeterdi ona. Hani bir aile kursa ve kimseye muhtaç etmese onları yeterdi. Fakat bu bile lükstü! Peki, neydi insan gibi yaşamak? Gerçekten çok çalışarak elde edilebilir miydi? Biraz düşündü ama bu mümkün değildi! Çünkü kendini bildi bileli canı çıkana kadar çalışıyordu. Artık gecesini gündüzünü bu soru kaplamıştı. Ne kadar düşünürse düşünsün bir cevap bulamıyordu. “Allah rızası için yok muydu bunun cevabını bilen?” diye geçirdi içinden.
Hastaneye gitmek için işten izin aldığı bir günde, Selim çarşıdan geçiyordu. Kırmızı şapkalar takmış bir grup insanın bir şeyler dağıttığını gördü. Biraz daha yaklaştı gruba. Çok da yaklaşmak istemiyordu. Uzaktan pankartlara göz gezdirdi. Birden gözleri büyüdü. Dövizlerden birinde şöyle yazıyordu: “Böylesi yaşamak değil!” Günlerdir aklına takılan soruydu bu. Önce tereddüt etti ama bu belki de onun için bir fırsattı. Belki bir daha onları göremeyecekti meydanlarda. Bir daha nasıl izin alacaktı işyerinden. “Fırsat bu fırsat” dedi ve dövizi tutan kadının yanına gitti. “Neden böyle yazdınız?” dedi. “İşimiz var gücümüz var. Allah’a şükür yaşıyoruz” dedi hemen arkasından. Kadın samimiyetle gülümseyerek, çalışma koşullarının zorluğundan ve hayat pahalılığından kısaca bahsetti. Sonra dünyadaki zenginlikleri anlattı. Sorunun bu zenginliği işçiler ürettiği halde onların faydalanamamasından kaynaklandığını söyledi. Bu dünyadaki her şeyin herkese bol bol yeteceğinden bahsetti. Kadın anlattıkça Selim’in kafasında bin bir türlü soru beliriyordu. “Anlaşılan senin daha çok sorun var” dedi kadın. Selim’in zihnini okurcasına ve onu hafta sonu derneğe davet etti. Selim söz verdi kadına, eğer insanca yaşamanın yolu buradan geçiyorsa seve seve gelirim dedi. Selim eve vardı ve akşam yatağa uzandığında ilk defa bu hayatta yalnız olmadığını hissetti.
Demek ki buymuş. Demek ki insanca yaşamak kendiliğinden olacak iş değilmiş. Demek ki bunun için önce bir şeylerin değişmesi gerekiyormuş. Üstelik bunu isteyen sadece kendisi de değilmiş. Yalnız olmadığını bilmek ve aynı kaderi yaşayan işçilerin birbirlerine güvenmesi değişime giden yoldaki ilk adımmış. Tıpkı Selim’in döviz tutan kadına güvendiği gibi.
- Emekliler “AÇIZ” Diyor, Onları Kim Duyuyor?
- Geleceğimizi Kurmak İçin Birliğimizi Büyütelim
- “Asıl Haber Biziz Be Abla”
- Sağlık Çalışanlarına Sağlıksız Yemekler
- Sorunlar Mücadeleyle Çözülür
- İşyerinde “Paralı Eğitim!”
- Onların İnsafına Bırakmayalım!
- “Sana Ceza Veriyorum Tayfun!”
- Emekli Maaşı Ne Zaman Ödenecek?
- “Çalışanlarımıza Rapor Vermeyin!”
- “Kırtasiye Ürünleri İkinci Ele Düştü”
- Örgütlü Olmak ve Toplu İş Sözleşmeleri
- Alo 170: Yanlış Numara Çevirdiniz!
- Turgut Özal, Gökova Santrali ve Sonrası
- TÜİK Kimin Hizmetinde?
- Emekliler Sendika Kuramazmış!
- Sorumluluk Almadan Kazanım Elde Edemeyiz
- Topluma Fildişi Kulelerden Bakmak
- Mücadele Edenler Mutlaka Kazanır!
- “Geçmiş Olsun” Yerine “Rapor Almayın”
Son Eklenenler
- 1 Mayıs’a sayılı günler kaldı ve biz emekçi kadınlar böylesine anlamlı bir güne hep birlikte hazırlanmak üzere yan yana geldik. Sınıfımızın birlik, dayanışma ve mücadele günü için UİD-DER’de birleştik. Hep birlikte coşkulandık, umutla dolduk. 1...
- Bir haykırış duyuldu derinden/ Sanırsın dağlar kalktı yerinden/ Mahalleden, fabrika köşelerinden/ Ayağa kalktı yürüyor işçi/ Yürüyor işçi, yürüyor işçi!
- Her işçinin hayalidir bir gün emekli olmak, hayatının kalan kısmında çalışmadan mutlu mesut yaşamak ve kendini güvende hissetmek… Bunun için sigortalı bir işte çalışmaya, SGK primlerimizin gerçek ücretimiz üzerinden ödenmesine dikkat ederiz. İşe ilk...
- Geçenlerde manava yolum düştü, eve bir iki parça şey alayım diye uğradım. Alışveriş bitti, tam para ödeme esnasında 17 yaşlarında bir genç gelerek kasadaki kişinin kulağına bir şeyler fısıldadı. O ise kafasını sallayarak “tamam tamam al” dedi. Genç...
- Ramazan bayramı boyunca, insanlar birbirlerine temenni mesajları attı. Sevdiklerine onların mutluluklarını içeren dilekler ilettiler. Sevdikleri kişilerin kötü günler görmemesini, her türlü beladan ve kazadan uzak olmasını, açlık ve yoksulluk...
- Merhaba arkadaşlar, işçi sınıfının uluslararası birlik, mücadele ve dayanışma günü 1 Mayıs yaklaşıyor. Bu sömürü düzeni kapitalizm dünya işçi sınıfının hayatını alt üst edip zindana çeviriyor. Dolayısıyla her 1 Mayıs’ın biz emekçiler için ayrı bir...
- Siyasi iktidarın ve sermaye sınıfının saldırıları arttıkça işçi ve emekçilerin çalışma ve yaşam koşulları kötüleşiyor, iş cinayetleri sürüyor. Bu koşullarda düşük ücretlere, sendikal baskılara, ağırlaşan çalışma koşullarına karşı pek çok sektörde...
- İşçi Sınıfının Uluslararası Birlik, Mücadele ve Dayanışma Günü 1 Mayıs yaklaşırken UİD-DER temsilciliklerinde “Sermayenin ve İktidarın Saldırılarına Karşı 1 Mayıs Ruhuyla Mücadeleye!” başlıklı etkinlikler gerçekleştirildi. 20-21 Nisanda...
- Son yıllarda mülteci, göçmen, sığınmacı ve yabancı sözlerini çok duyduk, duymaya da devam edeceğiz. Nedeni dünya üzerindeki 8 milyar insanın neredeyse 300 milyonunun, doğup büyüdükleri, yaşadıkları topraklardan kaçmak zorunda kalmalarıdır. Ve...
- Yunanistan’da en büyük işçi sendikası olan Yunanistan İşçi Sendikaları Konfederasyonu’nun (GSEE) çağrısıyla artan hayat pahalılığını protesto etmek amacıyla bir günlük genel grev gerçekleştirildi. 16 Nisan’da yüzbinlerce işçi ve emekçi başta Atina...
- Ben Mersin’den, sendikasız bir fabrikada çalışan metal işçisiyim. Yaşamımı devam ettirebilmek için ben de sizler gibi çalışmak zorundayım. Çalıştığım fabrikada birçok sorunla karşı karşıyayız. Bu sorunlar Türkiye’de işçilerin genelinin yaşadığı...
- Türkiye’nin her yerinde pıtrak gibi çoğalan özel okullar, bir süredir ülke gündemine pek çok sorunla birlikte yerleşmiş durumda. 22 yıldır sanayi şehri Bursa’da çalışan bir özel okul öğretmeniyle sektördeki sorunlar üzerine gerçekleştirdiğimiz...
- 7 Martta greve çıkan Lezita işçileri, 17 Martta yürüyüş ve basın açıklaması gerçekleştirdi. Grevlerini sürdüren Lezita işçileri patronun grev kırıcılığına karşı da mücadele ediyor. 18 Martta Ankara’ya yürüyüş başlatan Agrobay işçileri, 21 Martta...