Olmak İstediğim Fotoğraf Karesi!

Merhaba dostlar. Ben İstanbul’dan bir eğitim işçisiyim. Haftalar öncesinde başlayan coşkumuz, enerjimiz takvimler 1 Mayıs dediğinde zirveye çıktı. 1 Mayıs’ı geride bıraktık ama ben hâlâ çok heyecanlıyım. 1 Mayıs’tan önce kendi kendime düşündüğüm ve 1 Mayıs’la birlikte pekişen bir düşüncemi sizlerle paylaşmak istedim.

Çalıştığım okulda her sene öğrencilerimizle etkinlikler düzenliyoruz. Okula başka okullardan, fabrikalardan eğitimciler ve yetkililer geliyor. Aynı şekilde biz de okullara, fabrikalara geziler düzenliyoruz, oralarda etkinlikler planlıyoruz. Her sene sonunda okul bizden hangi etkinlikleri yaptığımıza dair bilgiler istiyor. Geçenlerde bu bilgileri toparlarken son senelerdeki fotoğraflara baktım. Öğrencilerimizin bir kısmı mezun olmuş, yeni öğrencilerimiz gelmiş, öğretmenlerimizin bir kısmı ayrılmış, bir kısmı yeni gelmiş; sayımız zaman zaman artmış, zaman zaman azalmış, değişmiş; hepimiz farklı duygulara bürünmüşüz. Yani zaman akmış gitmiş.

Fotoğraflara baktıktan sonra içimden hayatımı hangi fotoğrafta geçirmek istediğimi düşündüm. Egemenlerin yaşanmaz hale getirdiği dünyamızda hangi fotoğrafta yer almak gerçekten kalıcı bir iz bırakacak geleceğe? Seneler sonra hangi fotoğraflara baktığımda iyi ki bu fotoğrafların bir parçası olmayı tercih etmişim diyebileceğim? Sonra UİD-DER ile geçirdiğim zamanları düşündüm. Emekten, doğadan, sömürünün olmadığı bir düzenden yana işçiler canlandı gözümde. Yan yana, omuz omuza mücadele etmek, örgütlü olmanın verdiği güç ve sınıf bilinçli işçi olmanın verdiği mutluluk. İşte olmak istediğim fotoğraf tam da bu!

İşçi kardeşlerim, işçi abilerim, işçi ablalarım. Ben 2011’den bu yana 1 Mayıs’ta sınıfımızın saflarında, UİD-DER kortejinde yerimi alıyorum. Geriye dönüp baktığımda iyi ki bu fotoğrafta yer almışım diyorum! UİD-DER, 2024 1 Mayıs’ında bir kere daha bana “iyi ki” dedirtti. İyi ki UİD-DER’liyim, iyi ki bu sömürü düzenine karşı bayrak açanların safındayım ve iyi ki olmak istediğim fotoğraf karesindeyim.