Buradasınız
“Söyledikleriniz Tuhaf!”
İzmir’den emekli bir işçi
Bir çuval buğdayın içinden bir pirinç tanesini arar gibi kaç yıldır alanında yetkin bir doktor arıyordum, nihayet birini buldum. Aylardır platonik bir âşık gibi bu doktorun peşindeydim. Doktorumun adı bende kalsın. Kendisini bebeklik ve çocukluk dönemlerinin dışında epeyce araştırmıştım. Aradığım doktor Ağrı Polikliniğinde (Algoloji) çalışıyor, bu bölüm de özel dala giriyor. Yani direkt randevu alamıyorsunuz, önce fizik tedavi bölümüne randevu almak gerekiyor. Üç ay boyunca her gün saat 16.00’da randevu almak için hazır kıta bekledim. Randevu tavşan, ben kaplumbağa bir türlü alamadım. Ama yılmadım. Sonunda kaplumbağa tavşanı geçti ve randevuyu aldım.
Hani Sağlık Bakanı “sağlıkta bir devrime imza attık” diyor ya, artık bu yalana inanacak kimse kalmadı. Hastane randevusu almak öyle her yiğidin harcı değil. Çoğu işçi-emekçi illallah diye özele yöneliyor ama orası da ateş pahası. İşçi emekçi zaten yoksul, yiyeceğinden içeceğinden kısıyor, özele verecek parayı nereden bulsun? Ama çaresiz kalınca bir kısmı gözü karartıp özele gidebiliyor. Özel hastaneler de bize keçiyi seven kasap kadar “sevecen” davranıyorlar.
Neyse ben şanslı ve azimli olanlardanım. Randevu saatimden önce doktorun kapısının önünde oldum. Ekranda doktorumun adını görünce sanki az sonra kırk yıldır görüşemediğim ve çok özlediğim bir arkadaşımı görecek denli heyecanlıydım. Ekranda adım göründü. İçeri girdim. “Merhaba doktor bey, kolay gelsin” dedim. “Sizi Ankara’daki doktorum önerdi. Alanınızda yetkin bir doktor olduğunuzu söyledi. Bu hususta size güveniyorum. Ancak çok onurlu, erdemli ve ömrü ezilenlerin tarafında mücadeleyle geçmiş birinin adaşısınız. Kişiliğiniz de benziyor mu acaba?” diye sordum. Doktorum başını ekrandan kaldırıp beni yukarıdan aşağı kısacık bir an süzdü. Ardı sıra o sordu, ben anlattım. Muayene etti. Belime ve boynuma yapılacak lazer işlemlerini anlattı. Sonra sırada bekleyen hastası da olmadığından devlet hastanelerindeki çalışanların içinde bulundukları durumlardan ve hastaların durumundan konuştuk. “Sağlık Bakanı sağlıkta bir devrime imza attık diye açıklama yapmıştı. Siz bu konuda ne düşünüyorsunuz?” diye sordum. Doktorum “tuhaf doğrusu, adımla ilgili daha önce kimse böyle bir soru sormamıştı. Adımı babam koymuş. O kişiyi çok severdi. Hastalar bizi suçluyor. Hiç böyle konuşan hastam olmadı. Her gelen hastam hep bizim iyi sağlık hizmeti vermediğimizden şikâyetçi oluyor. Aslında ben bütün hastalarıma elimden gelenin en iyisini yapmaya çalışıyorum. Ama sorun bizden kaynaklanmıyor. Sorun Sağlık Bakanlığı, bizimle hastayı karşı karşıya getiriyor” dedi.
“Açıkçası sizi çok araştırdım. Üç aydan beridir de sizden randevu alabilmek için uğraştım. Yapacağınız işlemleri anlattınız. Ankara’daki Ağrı Polikliniği uzmanı sizi önerdiği için size randevu aldım. Siz tuhaf doğrusu dediğinizde aklıma ‘Köle İbrahim Tuhaf Konuşuyor’ isimli bir tiyatro oyunu geldi. Bu oyunu UİD-DER İşçi Tiyatrosu oynamıştı.” Doktorum “bu UİD-DER dediğin nedir?” diye araya girdi. “Vaktiniz varsa özet olarak anlatacağım” dedim. Özet olarak UİD-DER’in ne olduğunu anlattım. Sonra Köle İbrahim’in neden ve nasıl tuhaf konuştuğunu anlattım. “Sizden sonra başka hastam yok. Sohbetiniz de güzel. Dediğiniz dernek de iyi işler yapıyormuş. Köle İbrahim’in başına taş düşünce aklı başına gelmiş ve değişik şeyler söylemiş. Söylediğim gibi, siz diğer hastalar gibi değilsiniz. Ama Köle İbrahim diyerek neyi anlatıyorsunuz?” diyerek yüzüme baktı.
“Hâlâ vaktiniz varsa anlatacağım” dedim. “Var, var merak ettim. Anlatın” dedi. “Size gelen veya hastaneye gelen hastaların tamamı işçiler, emekçiler. Ben de onlardan biriyim. Ancak bir farkım var diğerlerinden” dedim. Doktorum araya girerek “evet var. Siz hastaneleri ve bizlerin sorunlarını anlıyorsunuz. Sağlıkçı değilsiniz. Dediğinize göre okumuş biri de değilsiniz. Böyle halden anlamanızın neden olduğunu anlamadım” dedi. Ben de “evet ne lise ne üniversite bitirdim. İlkokulu bile tam okumadım. Bildiklerimi UİD-DER yani Uluslararası İşçi Dayanışması Derneği sayesinde edindim. Bizim derneğimiz yerleri temizleyen temizlikçiyi de doktoru da yani ücret karşılığı çalışan herkesi işçi olarak tarif eder” diye meramımı anlatmaya çalıştım. Doktorum biraz düşündü. “Gerçekten tuhaf bir düşünceniz var. Ben kimseyi küçümsemem. Ama bir doktorla bir temizlikçi aynı olabilir mi? Bıraktım temizlikçiyi. Hemşire doktorun yaptığını yapabilir mi? Ben 6 sene üniversite okuyarak doktor oldum” dedi. “Elbette doktorluk uzmanlaşma gerektiren bir iştir. Benim söylediğim bu işler bir bütün olarak bir ekip işidir. Mesela hemşire, sekreter, temizlikçi, depocu bunlardan biri eksik olduğunda yapılan işler aksamaz mı?” Doktorum “elbette aksar. Hepsi işini yapması için işe alınmış” dedi. “Herkes aynı saat çalışıyor. Ama aldığı ücretler farklı. Mesela bu hastanenin başhekimi de asgari ücretli bir işçi de aldığı ekmeği aynı fiyata alıyor. Holdingler de aynı elektrik, doğalgaz, su faturası ödüyor. Asgari ücretli bir işçi de. Hatta holdingler vergiden düştükleri için asgari ücretli bir işçiden daha az fatura ödüyor” dediğimde doktorum ayağa kalktı. “Siz son söylediklerinizle çok tuhaf şeyler düşünüyorsunuz. Sizin söyledikleriniz ancak komünizmde olur. O da çok zor bence” dedi.
Doktorumun gerçekten iyi bir doktor ve insani yanı güçlü birisi olduğunu gide gele anladım. Ancak okumuş ve doktor olmuşların kendilerini ayrıcalıklı görme düşüncesinde pek bir fark yok. Kapitalist sistem doktordan avukata, mühendisten sıradan imama dek hepsini birer ücretli haline getirmiş olduğu için okumuşlar da birer işçidir. Ancak doktor, avukat, mühendis toplumun ezilenlerine her daim kutsanmış meslekler olarak gösterilmiştir. Bundan dolayı okumuşlar kendilerini üst mertebede, işçi-emekçileri aşağıda görürler. Var olan bu çarpık anlayışın değişip dönüşmesi de her meselede olduğu gibi işçi sınıfının örgütlü olup olmamasına bağlıdır. İşçi sınıfının örgütlü gücü gelişip büyüdüğünde bugün kendisini işçi olarak görmeyenleri etkileyecektir. Değişip dönüşmek isteyen okumuşlar da sınıf mücadelesinin içinde yerlerini alacaktır.
- Dünya Üzerinde Yaşayan Herkesin Evi Olmalı
- Onlar Yok Ediyor, Biz Yenisini Yapacağız!
- Suyun Lüksü Olur mu Hiç?
- “Senin Yolundan Gideceğim Amca”
- Her Günü Doğa ve İnsanlık Günü İlan Etmek İçin…
- “Kıpır Kıpırsın, Heyecanın Ne Güzel Ey Yolcu”
- “Bence, Sevgi Emektir”
- Ah, Cemal Ah!
- Bir Fotoğraf Karesinin Hissettirdikleri
- Davulun Sesi Uzaktan Hoş Gelir
- İstanbul’da Yaşam: Deniz Kıyısında Deniz Görememek!
- Bruno’nun Fikri, Benim Fikrim, Senin Fikrin…
- Yüzüncü Maymun Teorisi
- Bir Otobüs, İki Kuşak ve İşçi Sınıfı
- “Hey” Diyen ve UİD-DER Saflarında Büyüyen Çocuklarımız
- Butimar, Sen Safi Bir Kuş musun?
- Her Şeyin Bizim Ellerimizde Olması İçin!
- “Değişmeyen Tek Şey Değişimin Kendisidir”
- “Dert Bizde, Derman Ellerimizdedir”
- “Nehir, Nehir, Çocuğumu Geri Verin!”
Son Eklenenler
- Ramazan bayramı boyunca, insanlar birbirlerine temenni mesajları attı. Sevdiklerine onların mutluluklarını içeren dilekler ilettiler. Sevdikleri kişilerin kötü günler görmemesini, her türlü beladan ve kazadan uzak olmasını, açlık ve yoksulluk...
- Merhaba arkadaşlar, işçi sınıfının uluslararası birlik, mücadele ve dayanışma günü 1 Mayıs yaklaşıyor. Bu sömürü düzeni kapitalizm dünya işçi sınıfının hayatını alt üst edip zindana çeviriyor. Dolayısıyla her 1 Mayıs’ın biz emekçiler için ayrı bir...
- Siyasi iktidarın ve sermaye sınıfının saldırıları arttıkça işçi ve emekçilerin çalışma ve yaşam koşulları kötüleşiyor, iş cinayetleri sürüyor. Bu koşullarda düşük ücretlere, sendikal baskılara, ağırlaşan çalışma koşullarına karşı pek çok sektörde...
- İşçi Sınıfının Uluslararası Birlik, Mücadele ve Dayanışma Günü 1 Mayıs yaklaşırken UİD-DER temsilciliklerinde “Sermayenin ve İktidarın Saldırılarına Karşı 1 Mayıs Ruhuyla Mücadeleye!” başlıklı etkinlikler gerçekleştirildi. 20-21 Nisanda...
- Son yıllarda mülteci, göçmen, sığınmacı ve yabancı sözlerini çok duyduk, duymaya da devam edeceğiz. Nedeni dünya üzerindeki 8 milyar insanın neredeyse 300 milyonunun, doğup büyüdükleri, yaşadıkları topraklardan kaçmak zorunda kalmalarıdır. Ve...
- Yunanistan’da en büyük işçi sendikası olan Yunanistan İşçi Sendikaları Konfederasyonu’nun (GSEE) çağrısıyla artan hayat pahalılığını protesto etmek amacıyla bir günlük genel grev gerçekleştirildi. 16 Nisan’da yüzbinlerce işçi ve emekçi başta Atina...
- Ben Mersin’den, sendikasız bir fabrikada çalışan metal işçisiyim. Yaşamımı devam ettirebilmek için ben de sizler gibi çalışmak zorundayım. Çalıştığım fabrikada birçok sorunla karşı karşıyayız. Bu sorunlar Türkiye’de işçilerin genelinin yaşadığı...
- Türkiye’nin her yerinde pıtrak gibi çoğalan özel okullar, bir süredir ülke gündemine pek çok sorunla birlikte yerleşmiş durumda. 22 yıldır sanayi şehri Bursa’da çalışan bir özel okul öğretmeniyle sektördeki sorunlar üzerine gerçekleştirdiğimiz...
- 7 Martta greve çıkan Lezita işçileri, 17 Martta yürüyüş ve basın açıklaması gerçekleştirdi. Grevlerini sürdüren Lezita işçileri patronun grev kırıcılığına karşı da mücadele ediyor. 18 Martta Ankara’ya yürüyüş başlatan Agrobay işçileri, 21 Martta...
- İktidarın desteğini arkasına alan patronlar işçilerin haklarına pervasızca saldırıyor, işçiler mücadele ediyor. Adıyaman Besni’de Mega Polietilen fabrikasında ücret gaspına karşı başlayan direniş sonuç verdi, işçilerin 2 aylık ücretleri yatırıldı....
- Birleşik Metal-İş Sendikası Gebze 1 No’lu Şubenin örgütlü olduğu Mersen’de işçiler, sendika ve toplu sözleşme hakları için 19 Nisanda greve çıktı. Sendikadan yapılan açıklamada şu sözlere yer verildi: “Fransa sermayeli Mersen’in merkez yöneticileri...
- İşçi Dayanışması’yla tanışmış işçi kardeşlerimiz, gazetemizin kendilerinde yarattığı değişimi çok iyi bilir. UİD-DER ile yolları kesişen her işçi kardeşimizin zihni açılır, doğru bir ifadeyle dünyaya ve her şeye sanki üç boyutlu bir gözlükle bakar...
- Bu dünyaya sadece çalışmak için gelmiş gibiyiz. İşyerinde arkadaşlarımın ağzından sürekli şu sözler dökülüyor: “Ya biz bu dünyaya çalışmak için mi geldik? Evde iş, fabrikada iş… Sürekli bir döngünün içinde dönüp duruyoruz. Neden bu kadar çok...