Yaşam Yaptıklarımızın Yansımasıdır

Bir adam ve oğlu ormanda yürüyüş yapıyorlarmış. Birden çocuğun ayağı takılıp düşer ve canı yanıp “ahh” diye bağırır. İleride bir dağın tepesinden “ahhh” diye bir ses duyar ve şaşırır. Merak eder ve “sen kimsin?” diye bağırır. Aldığı cevap “sen kimsin?” olur. Aldığı cevaba kızıp “sen bir korkaksın!” diye bağırır. Dağdan gelen ses “sen bir korkaksın!” diye cevap verir. Çocuk babasına dönüp “baba ne oluyor böyle?” diye sorar. “Oğlum” der babası, “dinle ve öğren!” Ve dağa dönüp “sana hayranım!” diye bağırır. Gelen cevap “sana hayranım!” olur. Baba tekrar bağırır, “sen muhteşemsin!” Gelen cevap; “sen muhteşemsin!” olur yine. Çocuk çok şaşırır, ama neler olduğunu anlayamaz. Babası durumu açıklar: “İnsanlar buna yankı derler, ama aslında bu yaşamdır. Yaşam daima sana senin verdiklerini geri verir.”

Bu hikâyenin kıssadan hissesi şudur; ne ekersen onu biçersin! Hayattan beklentilerimiz vardır. Bu beklentiler karşılığını bulsun isteriz. Aslına bakarsanız çok bir şey de istemeyiz bu hayattan. Gece gündüz çalışırken emeğimizin hakkını almak isteriz. İsteriz çünkü anamızın ak sütü gibi helaldir bize. Ailemiz çoluk çocuğumuz rahat bir hayat sürsün isteriz. İsteriz çünkü hayatımızın anlamıdır onlar. Ama maalesef bu isteklerimizin hiçbiri karşılığını bulamıyor şimdilik. Türkiye’de ve dünyada süren savaş koşulları, anti demokratik yasalar ve işçi sınıfının haklarına dönük saldırılar hız kesmeden devam ediyor. Ediyor etmesine de biz buna karşı ne yapıyoruz. Ya susuyoruz, ya da başkalarından çözüm bekliyoruz. Milyonlarca işçi olarak aynı sorunlar ile boğuşuyoruz. Fabrikalarda gece gündüz çalışıp emeğimizin hakkını alamadığımız yetmezmiş gibi elimizde kalan son hak kırıntıları da bir bir elimizden alınıyor. Sadece senin, benim, onun değil hepimizin yaşadığı sorunlar bunlar.

Hepimizin yaşadığı sorunlara karşı bir bir değil toplu bir şekilde karşı çıkabiliriz ancak. Çalıştığımız fabrikalarda yaşadığımız mahallelerde bu sorunlara karşı “ben ne yapabilirim ki!” demek veya “ben mi yapacağım?”, “bu köyün delisi ben miyim?” demek sadece bizi geriye çeker. Sen senin gibilerle bir araya gelip mücadele edersen çok şey başarırsın. Başkalarına bırakmak da çözüm değil. Herkes birilerinden beklerse ne olur? En iyi ihtimalle ölene kadar aynı sorunlarla tek başımıza boğuşup dururuz. Yok, eğer bu sorunlarla boğuşmak istemiyorsak bu düzene ve yaşadığımız sorunlara karşı illa ki benim de yapacağım bir şeyler vardır diyerek yanı başımızda bizimle aynı sorunları yaşayanlarla birlikte mücadele tohumlarını ekmekten başka bir çıkarımız yoktur. Şunu unutmayalım, yaşam bir tesadüf değil yaptıklarımızın yansımasıdır. İstemek yetmez isteklerimiz için mücadele etmek de gerekir.