Haklarımıza Sahip Çıkmayı Ertelemeyelim!

Geçenlerde bir akşam, pencereden sokağı izlerken küçük bir kız çocuğunun annesi ile sevgiyle koştuğunu gördüm. Sonraki günlerde de aynı saatlerde kadını küçük kızıyla kucaklaşırken izledim. Çok zamandır uzun saatler boyu çalıştığımdan yaşadığım mahalleye yabancılaştığımı fark ettim. Anneme “mahalleye yeni mi taşındılar?” diye sordum. Fakat yanılmışım. Gördüğüm anne, bakması için çocuğunu yan komşumuza bırakıyormuş. Bir akşam tesadüf yolda karşılaştık, selamlaştık. Başka bir akşam yine tebessümleştik. Kadının yüzünde öyle bir yorgunluk vardı ki dayanamadım sordum ne iş yaptığını. Uzun yıllardır büyük bir tekstil fabrikasında çalışıyormuş. Kızı doğduktan sonra masraflar artınca gece gündüz demeden mecburen mesaiye kalmaya başlamış. Aynı fabrikada çalıştığı yüzlerce kadın arkadaşının da aynı şeyleri yaşadığını anlattı. Konuşmaya başladık, yasalarda yaşları ve medeni halleri ne olursa olsun 150’den çok kadın çalışanı olan işyerlerinin kreş açmak veya bir kreşle anlaşmak zorunda olduğundan bahsettim. “Biz de çok istiyoruz ama yapmıyorlar” dedi.

Yine işten döndüğüm bir akşam üst komşumuzu iki büklüm evin önünde gördüm. Bel fıtığı ilerlemiş, hatta diskten bir parça kopmuş. Artık fizik tedavi de fayda etmiyormuş. Uzun yıllardır kereste fabrikasında çalışıyor. İşinin ağır olduğundan bahsetmişti. Koca koca kütükleri elle kaldırdıklarını anlatmıştı. Oysaki işveren işçinin sağlıklı koşullarda çalışmasını sağlamak zorunda, aksi takdirde, işçinin sağlığını tehdit eden bir durum varsa, işçinin çalışmama hakkını kullanabileceğinden bahsetmiştim. Ama ne yazık ki “sesimi çıkarırsam işimden olurum” demişti. Şimdi ise sağlığından oldu.

Anayasaya göre her işçi sendikaya üye olabilir. Yasalar bir işçi sendikaya üye olduğu için farklı bir muameleye uğrayamaz veya işten atılamaz diye yazar. Ama biz şunu biliyoruz ki hiçbir patron güle oynaya işçilerin örgütlenmesini kabullenmez. Bizim ne kadar kararlı olduğumuz ve örgütlü olmayı ne kadar önemsediğimiz belirler sonucu. Maalesef çalıştığım fabrikada sendikaya üye olma işi işçiler tarafından yeterince ciddiye alınmadığı ve gevşek davranıldığı için patron sendikalaşma girişiminden haberdar oldu. Diğer yandan o günlerde patronun babası rahatsızlığı nedeniyle yoğun bakımda yatıyordu. Buna rağmen patron işçilerin sendikaya üye olma faaliyetini son derece ciddiye aldı. Gecenin bir yarısı babasını hasta yatağında bırakıp yanına müdürleri, badigartlarını alıp fabrikaya baskına gelmiş. Ağzından sendikanın s’si çıkanı alıp götürmüşler. Sabah fabrikaya geldiğimizde ağzından laf alabilecekleri işçileri tek tek yanlarına alıp sorguya çektiler. Yeni işçi, eski işçi demeden kırk kişiyi o gün işten çıkardılar. Hatta atılanların önemlice bir bölümünün de sendikadan haberi bile yoktu. Ama bu patron için önemli değil, kim ağzını açacak olsa etse kapının önüne koymuşlar.

Örgütlenme işini ciddiye almazsak, haklarımızı ciddiye almazsak, haklarımıza sahip çıkmazsak çocuğumuza da hasret kalırız, sağlığımızdan da oluruz, ekmeğimizden de oluruz. Hangi yana dönsek ya kredi borçları, ya icra, ya yığılmış kredi kartı borçları diye sıralanıp gidiyor. Her birimiz ayrı dört duvarın içinde bu ayın sonunda hangi borcu kapatırım diye düşünüyoruz. Ama ne yazık ki borçlar bitmiyor. Fazla mesailerde sağlığımızdan, yeri geliyor canımızdan oluyoruz. Oysa yüzlerce, binlerce, on binlerce AYŞE yan yana gelse tek başına evinde ağlamak yerine hep birlikte kreş istiyoruz dese patronlar ne yapabilir? Yüzlerce, binlerce, on binlerce MUSTAFA bu makine tehlikeli ben bu makinede çalışmam dese patronlar fabrikaları mı kapatır? Milyonlarca işçi hep birlikte patronların bu bozuk düzenini yıkmak için ayağa kalksak ne yapabilirler? Biz tek başımıza değiliz, milyonlar, milyarlarcayız. Geleceğimizin ve ortak haklarımızın peşinde olmalıyız.