Aynısı Bizim İşyerinde Yaşandı

Biz işçiler birbirimize ne kadar çok benziyoruz. Ne kadar da aynı şeyleri yaşıyoruz. Yaşadığımız şehir, çalıştığımız fabrika farklı olsa da sorunlarımız hep benzer türden. Bir hayli zaman oldu bu hadiseyi yaşayalı ama aklıma gelmişken yazmak, paylaşmak istedim. Bir gün fabrikada yakın arkadaşlarımızla oturmuş, “akıllı” telefonlarımızla UİD-DER sitesinden ilgimizi çeken bir mektubu okumak istedik. Arkadaşlardan biri kendince ilginç bulduğu bir yazıyı okuyup “ay kesin bizim işyerinden birisi yazmıştır bu mektubu” dedi. Ben de dikkatlice okuyup “gerçekten olabilir mi?” diye düşündüm ama işyerindeki iş ortamı tanımı bizimkine uymuyordu. Ama arkadaşlarımın takıldıkları mevzu bizim işyerinde de aynı sorunların yaşanıyor olmasıydı. Yemekler gündüz vardiyasında biraz yenebilir gibi ama gece vardiyası ve 16.00-24.00 vardiyasında hiç yenecek gibi değil. Gece gece çalışırken bir gün olsun ağız tadıyla güzel bir yemek tatmadık.

İşte UİD-DER’in sitesindeki mektuplardan birini okurken bizim işyerinde yaşadığımız yemekhane ve yemekler sorununu anlatan bir yazı denk gelmişti. Anlatılan olay başka bir işyerinden, başka sektörde çalışan bir işçi kardeşimizin yaşadığı sorundu. Ama bizimkinin tıpkısının aynısıydı, yemeklerin sadece lezzeti ve doyuruculuğundan bahsetmiyordu, kaç kez zehirlenme vakası atlattıklarını da anlatıyordu. Çünkü biz de kötü yemeklerden zehirlenmiştik. Mektubu okurken her birimiz o günü bir kez daha yaşamış olduk. Oysa hep şikâyetçiydik bu durumdan ancak birlikte bunu dile getirememiştik. Eğer bir araya gelmeyi başarabilseydik hem yemekler düzelecek hem de kimse zehirlenmeyecekti.

Patronlar bizi iliğimize kadar sömürebiliyorsa örgütlü olmanın ne olduğunu gayet iyi bildikleri, örgütlendikleri ve bizi örgütsüz bırakabildikleri içindir. Evet, İşçi Dayanışması bülteninde ve UİD-DER’in internet sitesinde yayınlanan mektuplar, çeşitli işyerlerinden, fabrikalardan yazılan mektuplardır. Ama koca bir işçi sınıfının sorunlarıdır. Sorunlarımızın ne kadar büyük olduğunu düşündüğümüzde yumruklarımız birleşmek mecburiyetinde ve yaşadığımız sorunları örgütlenmekten başka hiçbir yöntemle çözemeyeceğimiz ortada. Bu mektuplarda anlatılan senin, benim, yani BİZİM hikâyemizdir. Yalnız değiliz, birlikte güçlüyüz.