Bizim Yoksulluğumuz, Onların Serveti

Derin Yoksulluk Ağı’nın yayınladığı bir raporda geçiyor bu cümleler. İstanbullu emekçiler, anlatımlarıyla yaşamlarını resmediyor. Neler yok ki bu manzarada? Sömürü düzeni denilince akla gelen bütün illetler var. İşsizlik, açlık, sefalet, evsizlik, güvencesizlik ve yokluğun bin bir türlü hali… Raporda sınıfımızın insanları dertlerini anlatıyor. Belediyelerin çöpleri erken toplamasından dert yanıyorlar. Çünkü çöpler erken toplandığında çocuklarının karnına girecek bir şey kalmıyor. “Eskiden komşularımız aşını ekmeğini bizimle paylaşırdı, karnımızı doyururduk” diyorlar. “Ama şimdi onlarda da kalmadı bir şey. Ee birbirimize bakarak doymayacağımıza göre hep birlikte aç kalıyoruz. Yani biliyorsunuz bizim aç kalmamız dert değil hani de çocuklar, çocuğunuz aç kalınca başka oluyor… Nasıl anlatsam… Anlatılmıyor galiba…”

yoksulluk-siniri-19112020w.jpg

Evet dostlar, yoksulluğumuzu anlatmak için kelimeler yetersiz kalıyor. Ama biliyoruz; yoksulluk bizim kaderimiz değil. Dünyamız rızıkla, nimetle dolup taşıyor. Tüm dünyada açlığı bitirebiliriz. Bütün insanların karnını doyurması hem de en güzel ve en sağlıklı biçimde doyurması mümkün. Ama biz işçiler açlıktan ölüyoruz. Bunca zenginliğin içinde biz emekçiler, sefaletten boğuluyoruz. Onlar saraylarda, yalılarda, yükselen rezidanslarda, havuzlu villalarında cenneti yaşıyor. Emekçiler hemen yanı başlarında derme çatma barakalarda yaşıyor, çocuklarımızın karnını doyurmak için rızkımızı çöpte arıyoruz. Peki neden? Çünkü bizim sefaletimiz, onların serveti. Bir tarafta biz yoksulluk çukuruna battıkça, diğer tarafta onların servetleri arşa yükseliyor. İşte tam da bu noktada, gelin hep beraber cephenin diğer tarafına bakalım ve bu düzenin çelişkilerine bir kez daha tanıklık edelim. Bakalım patronlar ne diyor?

Diğer tarafta manzara bu şekilde kardeşler. Bir tarafta ücretsiz izne gönderilip günde 39 lira alan, sefalete mahkûm edilen milyonlarca biz; diğer tarafta günde 31 milyon lira kâr eden, servetlerine servet katan bir avuç onlar. Bir tarafta milyarlarca işçi için hayat cehenneme dönmüş durumda. Diğer tarafta patronlar, adeta kendi cennetlerini kurarak diledikleri gibi yaşıyorlar. Bu ne yaman çelişki böyle! İşte bu sömürü düzeni bu kadar saçma ve akıl dışı bir düzendir. Adına kapitalizm denilen bu sistem, emekçiler için cehennemin ta kendisi değil mi?