Buradasınız
Van’daki Depremin Ardından 7,2’nin Altında Kalanlar!
Hacettepe Üniversitesi’nden bir işçi
Van depremi yirminci günü geride bıraktı ama ne yaşanılan acılar hafifledi ne de bölge halkının yaşadığı sorunlar, sıkıntılar çözüm buldu. Depremin üzerinden bunca zaman geçmiş olmasına rağmen hâlâ gidilmemiş köyler, ihtiyaçları giderilmemiş depremzedeler var. Bunun da nedeni devletin beceriksizliği, iş yapmak istememesi ve üstelik yapmak isteyenlere “bir şey yapılacaksa ben yaparım” mantığıyla engel olmasıdır. Van’a gönderilen onca yardım varken hâlâ insanların ihtiyaç malzemelerinden yoksun olması tamamen devletin ve AKP hükümetinin sorumluluğundadır. Gönderilen eşyaların dağıtılmasını bile beceremeyen devlet, mağdur edilen insanların sıkıntılarını görmezden geliyor. AKP hükümeti yardım malzemelerinin dağıtımının koordine edilmesini sağlamadığı gibi, yardım etmeye çalışan sendikaların ve özellikle de BDP’nin yardım araçlarını şehre almıyor, bunların yardımların dağıtılmasında yer almalarını BDP’nin hanesine yazılacak bir artı olarak görerek engelliyor. Bölgenin Kürt bölgesi olması dolayısıyla AKP hükümeti ve devlet yetkilileri özellikle böyle davranıyor. Yaşanan depremde ailelerini, sevdiklerini, yakınlarını yitirenler bir de bu sorunlarla uğraşmak zorunda bırakılıyor. Bu nasıl bir insanlıktır?
Hükümetin yaptıkları bununla da bitmiyor. Geçtiğimiz günlerde AKP’li bir milletvekilinin yaptığı açıklama aynen şöyleydi: “Bundan sonra ayni yardımdan çok nakit yardımında bulunulsun.” İnsanın aklına “e o zaman bu devlet niye var” diye sormak gelmez mi? Gelir elbette ki. Tamam, biz tabii ki oradaki kardeşlerimize elimizden geldiğince destek oluyoruz, olacağız da, bunda bir sıkıntı yok zaten. Ama sen de devlet olarak 1999 Marmara Depremini takiben önce geçici olarak yürürlüğe koyduğun sonra da kalıcı hale getirdiğin deprem vergilerini bugün depremzedelere ulaştıracaksın. Devlet olarak zaten bütçe ayırdığın eğitim, sağlık, altyapı vb. hizmetler için bir de bizim deprem vergilerimize el koymayacaksın. İşte o zaman çıkıp da aymaz bir şekilde bizlerden nakit yardımı yapmamızı istemene gerek bile kalmayacak. Elbette bu söylediklerimin olabileceğine ben de inanmıyorum. Olması gerekenlerin bunlar olduğuna eminim ama bu devletin bir sermaye devleti olduğunun farkında olduğumdan “onun” böylesi hassasiyetlerinin olmadığını, biz işçi-emekçilerin çıkarlarını değil patronların çıkarlarını koruduğunu gayet iyi biliyorum, biliyoruz. Van’da yaşanan deprem de bunun bir kez daha gün yüzüne çıkmasına neden oldu.
Van depreminin ardından ortaya dökülen öyle rezillikler söz konusu ki, bunlardan biri de özellikle depremin peşi sıra yapılan milliyetçi, şoven açıklamalar oldu. Burjuva medyanın taşlaşmış yürekleri ağızlarından dökülen salyalarla bir kez daha meydana çıktılar. Yaşanan acılara bile saygı göstermekten uzak olan kimi zihniyetler ekranlardan milliyetçilik zehri akıttılar adeta. Habertürk spikeri Duygu Canbaş, Müge Anlı ve son olarak da spor yorumcusu Erman Toroğlu aynı ırkçı nefret söylemine kapılarak ne denli ileri gidilebileceğini gösterdiler. Habertürk televizyonu spikeri Duygu Canbaş’ın canlı yayında “Deprem her ne kadar Van’da da olsa hepimiz üzüldük” sözü ve Atv’de program sunan Müge Anlı’nın “Herkes haddini bilecek. Yeri geldi mi taş atacaksınız, kuş avlar gibi avlayacaksın, sonra yardım isteyeceksin. O polisler hemen yardımına koştu oradakilerin. O taş atanların eli kırılsın” sözlerinin ardından Erman Toroğlu da katıldığı bir programda şunları söyledi: “Deprem oluyor, bağırıyorlar; devlet nerde, yok mu devlet diye. Ulan sana kaçak yapıyı yaparken devleti aramıyordun da şimdi mi arıyorsun? Niye devleti istiyorsun? O zaman işine geldi, şimdi de devleti istiyorsun.” Toroğlu böylece, devletin halka güvenli barınma olanağı sağlama görevini yerine getirmemesi sonucunda yoksul insanların ellerindeki üç beş kuruşla derme çatma evler yapıp orada oturmalarının suçunu da o insanlara yüklüyor. Erman Toroğlu ayrıca göçük altından çıkarıldıktan sonra yaşamını yitiren 13 yaşındaki Yunus Geray’ın acılı babasına; “Bugün Yunus’un babasını dinledim, maddi olarak iyi olmadıklarını, çocuğun internet kafeye gittiğini söylüyor. 10 tane de çocuğu varmış. Kedi de çocuk yapıyor. Bakamıyorsan niye yapıyorsun? Sen bunu doğurtup etnik güç kazanmayı amaçlarsan devlet ne yapsın sana” diyerek Kürt halkına karşı nasıl bir kin beslediğini de ifşa etmekten çekinmedi. Üstelik bunlar sadece görsel medyada yer alanlar, bir de internetteki sosyal medya ağları üzerinde yapılan yorumlar var ki oralarda bu milliyetçilik zehri daha da yukarılara tırmandırılıyor. Onlara göre Kürt halkı bunları tamamıyla hak ediyor. Bunda en büyük katkı hiç kuşkusuz yakın bir zamanda başbakanın hizaya çektiği burjuva medyanındır. “Haber yapılacak yap” zihniyetinin yansımalarını da böylelikle görmüş olduk. Tüm bu ırkçı söylemler karşısında bizler uyanık olmalı ve bunlara karşı durarak yardıma ihtiyacı olan kardeşlerimize destek olmalıyız.
Van depremiyle ilgili söylenecek onlarca şey var. Deprem sırasında yüzlerce insanımız canını yitirdi, binlercesi yaralandı. Yıkılan evlerin altında umutlar, sevinçler, gözyaşları, acılar, kavuşmalar yani yüzlerce insanın yaşamı kaldı. Peki, neden? Bu acılar yaşanmak zorunda mıydı, gerçekten Kürt halkı bunu hak etmiş olabilir mi, peki öyleyse Marmara’da, Adana’da ve daha yüzlerce yerde yaşanan depremler niye? Elbette Kürt halkının böylesi bir şeyi hak ettiğini düşünmek kadar insanlık dışı bir mantık olamaz. Bu acılar yaşandı, yüzlerce, binlerce insan öldü, yıkılan binaların altında insanların yaşamları kaldı, çünkü kapitalizm kâra dayalı bir sistem. Kâr için sağlam mallar üretilmiyor, sağlam binalar yapılmıyor, yapılan binalar denetlenmiyor, sonra da yaşanan felaketlere “doğal afet” deniliyor. Oysa tüm bunların sebebi kapitalizmin kâr hırsından başka bir şey değil. İnsan yaşamının paradan daha önemsiz sayılması kapitalizmin özünden kaynaklanıyor. Bizler biliyoruz ki, gerekli önlemler alınmış olsa, doğa olayları sonucunda bugünkü felaketler kesinlikle yaşanmayacaktır.
Kasırgalar, seller, depremler, tsunamiler, yanardağlar değil kapitalizm öldürür!
- Patronlara Yeni Teşvikler, Emekçilere Derinleşen Yıkım
- Felaketlerden Dayanışmayla Kurtuluruz
- Avcılar’da 6 Şubat Depremleri Anması
- Beşiktaş’ta 6 Şubat Anması: Unutmadık!
- Depremin Yıldönümünde Yükselen Sesler: Unutmak, Affetmek Yok!
- Hesap Sormazsak Aynı Acıları Yaşamaya Mahkûmuz!
- 6 Şubat 2023’ün Ardından
- 6 Şubat Depremlerinin Birinci Yılı: Asrın Kötülüğünü Unutma, Unutturma!
- Japonya’da Depremler Can Aldı
- 17 Ağustostan 6 Şubata: Bu Sesi Duyan Yok!
- Depremi Yaşadık, Cehennemi Yaşıyoruz!
- Samandağ Halkı: “Deprem Öldürmedi Asbestle Öldürecekler!”
- “Devlet Baba” Kime Hizmet Ediyor?
- Kader Değil Felaket!
- Boşaltılan Yurtlar ve Büyüyen Sorunlar!
- Depremin 40. Gününde İstanbul Emek Barış Demokrasi Güçlerinden Anma Eylemi
- Samandağ Dayanışması Su Sorununa ve Salgın Riskine Dikkat Çekti
- Samandağ Dayanışma Koordinasyonu: Dayanışma Yaşatır!
- Kızılay Skandalı İktidarın Aynasıdır!
- Samandağ Sağlık Koordinasyonundan Acil Önlem Çağrısı
Son Eklenenler
- 17 Nisan Sağlıkta Şiddete Karşı Mücadele Günü kapsamında Türkiye’nin pek çok kentinde sağlık emekçileri basın açıklamaları gerçekleştirdi. 12 yıl önce Gaziantep’te görev sırasında katledilen Dr. Ersin Arslan ve sağlıkta şiddet sonucu yaşamını...
- Bursa’da faaliyet gösteren Durak Tekstil’de 6 işçi Öz İplik-İş Sendikasına üye oldukları için işten atılmış ve fabrika önünde direnişe geçmişlerdi. 6 Şubattan itibaren direnişlerine kararlı bir şekilde devam eden Durak Tekstil işçileriyle dayanışma...
- Sermaye sınıfı ve iktidar bizi bir birey, bir insan olarak değil sadece ucuz işgücü kaynağı olarak görüyor. Çok çocuk doğurmamızı, gelecek işçi kuşaklarını yetiştirmemizi beklerken, kadın istihdamını teşvik ettiklerini söylerken, doğum ve emzirme...
- Adıyaman’ın Besni ilçesinde bulunan Mega Polietilen fabrikasında 2 aylık ücretleri gasp edilen işçiler 8 Nisanda iş bırakarak direnişe başladı. 15 Nisanda BİRTEK-SEN’in çağrısıyla fabrika önünde bir dayanışma eylemi yapıldı. 5 Nisandan bu yana...
- İşçi sınıfının 8 saatlik işgünü için mücadelesinden doğan 1 Mayıs’ın 138 yıllık bir tarihi var. Kuşaklar boyunca kadın ve erkek işçiler işgününü 8 saate indirmek için mücadele ettiler ama bu mücadele işgününün kısaltılması talebiyle sınırlı kalmadı...
- Hepimiz artan hayat pahalılığından şikâyet ediyoruz. Geçimimizi sağlamakta, ay sonunu getirmekte zorlanıyoruz. Çarşı-pazarda, marketlerde hep aynı sohbeti yapıyor, aynı dertten yakınıyoruz: Hayat çok pahalı! Çoğumuz için tatil yapmak, hafta sonu...
- İsrail’in Gazze’ye saldırıları altıncı ayını geride bırakırken altı aydır meydanları dolduran İngiltereli işçi ve emekçiler “acil ve kalıcı ateşkes” ve “İsrail’e silah satışının sonlandırılması” talepleriyle bir kez daha meydanlara çıktı. 13 Nisanda...
- Otuz yıl boyunca kesintisiz çalışmış, ücreti daha cebine girmeden SGK primleri ve vergileri kesilmiş, EYT’li emekli bir işçiyim. 2024 yılı Cumhurbaşkanı Erdoğan tarafından emekliler yılı ilan edildi ama emekliler sefalet içinde yaşamaya mahkûm...
- Ezilenlerin safında mücadele eden, şiirlerini ve oyunlarını işçi sınıfına adayan Bertolt Brecht, “Yarının Büyüklerine Şiirler” kitabında, beşiğinin başucunda oğluna seslenen bir ananın ninnisine yer verir. Geçmişten bugüne ninniler, çocukların...
- Sevgili işçi kardeşlerim, hepinize merhaba. Bu mektubumda sizlerle sözü eğip bükmeden konuşmak ve gerçekler üzerine hasbihal etmek istiyorum. Yani gerçekleri olduğu gibi konuşalım. Biliyorum ki kursağınıza giren her lokmayı alın teriniz, elinizin...
- Adnan Yücel, Yeryüzü Aşkın Yüzü Oluncaya Dek şiirinde “saraylar, saltanatlar çöker, kan susar bir gün, zulüm biter” der. Yeryüzünde “aşkın” yani özgürlüğün, barışın, mutluluğun hâkim olacağı günler için ve o günlere kadar mücadelenin devam edeceğini...
- Bugün dünyanın pek çok yerinde savaş naraları yankılanıyor. Filistin, Ukrayna, Suriye, Lübnan, Yemen ve daha birçok ülkede emperyalist savaşların getirdiği yıkımlara, acılara, ölümlere tanık oluyoruz. Şimdilik televizyon ekranlarında, gazetelerde...
- Portekizli yazar Jose Saramago “Körlük” romanında toplumsal körlüğü, bu kitabın devamı olan “Görmek” romanında ise ezilenler gerçekleri görmeye başladıklarında neler olduğunu anlatır. “Körlük” romanı 1933-1974 yılları arasında Portekiz’de hüküm...