Buralarda da İstikrar Sürüyor!

AKP hükümeti 1 Kasım seçimlerine giderken “Türkiye büyüsün, istikrar sürsün” diye naralar atıyordu. “Daha beter olursunuz” mesajı ve yarattığı korku atmosferiyle işçilerden, emekçilerden oyları toplayan AKP hükümeti, “Türkiye’nin büyümesi için” var gücüyle çalışıyor. Geçenlerde Antalya’da toplanan G-20 zirvesini hepimiz duymuşuzdur. Eminiz ki o toplantıda zengin ülkelerin hepsi kendi ülkelerinin büyümesi için epey çetin tartışmalar yürütmüşlerdir. Tabii Türkiye’nin yani sermayenin büyümesini çok iştahlı bir şekilde isteyen burjuvalar da Amerika’dan, Çin’den, Rusya’dan, Fransa’dan aşağı kalmıyorlar. Ülkelerin zenginliği artıyor ama o ülkenin işçileri nedense bu zenginlikten pay alamıyor.

Ben sizlere istikrarla büyüyen Türkiye’den işçilerin, emekçilerin payına düşen kısmı sadece bir örnekle anlatmak istiyorum. İstanbul Anadolu yakasında yaşayan herkes Gebze-Harem minibüslerini bilir. Bu minibüse her bindiğinizde adeta bir maceraya çıkmış gibi olursunuz. Kimi zaman bir hız trenine binmiş gibi, kimi zaman bir gazino ya da diskoya gitmiş gibi. Çalan müziğin türüne göre değişir. Ama her seferinde bir tartışma muhakkak yaşanır. Yine böyle bir durumda minibüste bulunuyordum. İlk duraklarda bindiğim için en arka koltukta oturuyordum. Minibüs her durakta dolmaya başladı. Adı “dolmuş” olarak geçer ama genelde biz onu “taşmış” olarak görürüz. Kucağında bir bebek ve elinde küçük çocuğuyla bir kadın zar zor bindi minibüse. Bir taraftan sıkışıklık bir taraftan şoförün aşırı frenleri, ayakta durulmuyor. Yanımdaki arkadaşım çocuklu kadına yer vermek istedi ama kadın arka koltuğa geçmek için bile bir savaş verdi. Bu durum üzerine şoför “küçücük bebekle ne diye gezmeye çıkıyorsun” diye bir laf etti. Bunu duyan ve zaten burnundan soluyan kadın bağırmaya başladı: “Ne biçim konuşuyorsun. Ben çocuğumu hastaneye götürdüm. Sizde hiç insanlık yok mu?”

Neyse kadın yanıma oturduğu sırada minibüse çiçek satan bir kadın bindi. Minibüsteki gençler “işler nasıl gidiyor? Çiçek satıyor musun?” diye sorular sormaya başladılar. Çiçekçi, “satışlar iyi de zar zor geçiniyoruz” diye cevap verdi. Bunun üzerine gençler, “Romanlar zengin, Gebze’de bir sürü apartmanları var” dediler. Çiçekçi şöyle cevap verdi bu söze: “Siz Türksünüz değil mi? Türklerin hepsi zengin mi? Zengin Türk de var fakir Türk de var. İşte Romanlar da aynı, zengini de var fakiri de. Ben fakir olanlardanım ve kirada oturuyorum.” Bu sözün üzerine minibüstekiler çiçekçiyi destekler nitelikte şeyler söylediler. Yanımda oturan bebekli kadın: “Doğru söylüyorsun. Zenginin ekmeği var. Ama yine de fakirin ekmeği yeniyor da zenginin ki yenmiyor. Fakire yine fakirden fayda var” dedi. O sırada hasta bebeği uyumuş ve terlemişti. Birlikte üzerini çıkardık bebeğin. Anlatmaya başladı, “biz Gebze’de oturuyoruz. Eşimle ben kapıcılık yapıyoruz. Karşılığında sadece eve kira vermiyoruz, onun dışında bütün faturaları ödüyoruz. Yerin dibinde ışıksız ve rutubetli bir evde oturuyoruz. Çocuklarım sürekli hasta oluyorlar. Ama kiralar çok pahalı mecbur dayanıyoruz.” Kiralar üzerine sohbet ederken başka bir kadın, “her şeye de zam geldi. Gebze’de artık ekmek 1 lira 25 kuruş oldu. Benim oğlum İstanbul’da yaşıyor. Orada ekmeğe daha zam gelmemiş ama inşallah gelmez. Çünkü İstanbul’da da yaşamak çok zor, 1000 lira kira ödüyor oğlum” diye dert yandı. Sonrasında ulaşımın da çok pahalı olduğu üzerine konuştuk. Yolculuk boyunca konuşulan meseleler işçilerin emekçilerin nasıl bir durumda olduğunu özetler nitelikteydi.

Esenyurt’tan bir metal işçisi kardeşim, soruyordun ya “Sizin oralarda durumlar nasıl?” diye. İşte sana cevap, nasıl olsun, aslında hepimizin gözüne soka soka sürdürüyorlar “istikrarı.” Daha asgari ücrete zam gelmeden ekmeğe, patatese, mercimeğe, limona, zaten yiyemediğimiz ete zamlar geldi, gelmeye de devam ediyor. Açıkçası işçiler ve emekçiler tarafında bu “istikrardan” memnun olan hiç kimse yok. Herkes hayat pahalılığından şikâyetçi. Fakat tek başına şikâyetçi olmak yetmiyor. İşçiler olarak hepimiz aynı sorunları yaşıyorsak çözümünün de ortak olacağını bilmeliyiz. Minibüsteki kadın “fakire yine fakirden fayda var” derken çok doğru bir şey söylüyordu. Fakirler dediği üreten fakat ürettiklerinden mahrum bırakılan işçilerdir, onlar birlik olursa dünyadaki fakirliğe son verip tüm insanların bolluk içinde yaşamasının yolunu açacaklardır.