Buradasınız
Her Günü Doğa ve İnsanlık Günü İlan Etmek İçin…
İzmir’den emekli bir işçi
Erdoğan’ın “2024’ü emekliler yılı ilan ediyoruz” dediğini duymayan emekli kalmadı. Aklını yitirmemiş, alzheimer olmamış emekliler “reis bizimle eğleniyor” diyorlar. “Yumurtayı koliyle değil taneyle alıyoruz, peynirin ucuzunu bile alamaz hale geldik” dedikten sonra içlerini döküyorlar. Benim konuştuğum emeklilerin hepsi birbirine çok benzer tepkiler veriyor. AKP ve Erdoğan’a oy vermiş olanlar da dâhil. O havada uçuşan tepki sözlerini burada dile getiremem. Siz anladınız onları…
Evet, 13 milyon emekli kardeşim, 2024 bizim yılımız! 365 gün, 52 hafta bizim günümüz! Yani 365 gün, 52 hafta birkaç kuruş daha ucuza ürün alabilmek için o marketten bu markete, mahallemizden karşı mahalleye tabanvay yapmayacağız. Çünkü en düşük emekli maaşını 10 bin liraya çıkardı reis! Hem de öyle bağırarak açıkladı ki, 10 bin lira durduğu yerde sanki 100 bin lira oldu. Ama emekliler Ocak ayının sonuna doğru alacakları emekli maaşlarını ne kadar çarpıp bölüp ekleyip çıkartsalar da giderlerinin tarafındaki terazinin gözü ağır basıyor. Kiracı olmayan emekliler dahi hallerine şükredemiyor, çalışmaya devam ediyorlar. Kiracı olan emekliler ise çalışmaktan ve fazla mesailere kalmaktan evlatlarının yüzünü göremiyorlar, evlerini otel gibi kullanıyorlar. Sadece İstanbul’da değil, İzmir’in bile en uç işçi mahallelerinde en düşük ev kirası 10 bin lira. Öyle göz kandırmak için bile olsa 9999 lira yazmıyorlar insafı kurumuş ev sahipleri. Hatta kendileri de yıllarca kiracı olmuş ev sahiplerinin bile insafı kurumuş. Bu ev sahiplerinin tek dertleri gökdelenlerin yanı başında kendi binalarının birer kulübe gibi kalması. Gökdelen sahiplerinin kendi çarpık binalarını da gün gelip ellerinden alacaklarından korkuyorlar.
2024 emekliler yılı olmaya devam ediyor! Takvim yapraklarının 2024’e doğru sanki pek acelesi varmış gibi koşar adım ilerlediği 2023 yılı içerisinde işçi ve emekçilerin yaşadıklarına bir bakalım. EYT’lileri gözünüzün önüne getirdiğinizi görür gibiyim. Bir işçi büyüğümüzün yıllar evvel bana dediği gibi “mücadele edenler er ya da geç mutlaka kazanırlar”. EYT’liler bir elin avucunun içini doldurmayacak bir kartopu olarak başlamıştı. EYT’li olup da şimdilerde emekli olan milyonlarca kardeşimiz o zaman az sayıda emeklinin mücadelesini medyadan, sosyal medyadan takip ediyordu. Hepsi de sanki gece aynı rüyayı görmüşler gibi “aman sen de, bir avuç insan çıkmış EYT diye bağırıyor. Vermezler, vermezler. Boşuna yoruluyorlar. Boş ver ya, sokağa meydana çıkmakla kim ne kazanmış şimdiye kadar?” diyorlardı. Fakat sonuç getiren yöntemin tam da bu olduğu EYT’lilerin kazanımıyla doğrulandı.
Evet işçi kardeşlerim, EYT mağduru milyonlarca işçi kardeşimiz daha var. Şimdilerde de öğrencilik yıllarında stajyer olarak çalıştıkları süre sigorta hesaplamasında yok sayılanlar, hakları gasp edilenler meydanlarda görünmeye başladılar. Stajyerlik adı altında patronlara neredeyse bedava çalıştıkları yetmezmiş gibi, emeklilik için sigorta giriş hakları da gasp edildi. Yani stajyer olarak ilk sigorta girişleri kabul edilmiyor, çalıştıkları süre prim gün sayısına eklenmiyor. Bugün de MESEM adı altında çırak veya kalfa olarak milyonlarca işçi-emekçi çocuğunun emeklilik hakları çalınıyor. Bıyıkları terlemeden iş cinayetlerine kurban edilmeleri ise başka bir kanayan yaramız.
Genç, yaşlı, emekli, çalışan, okula ve işe giden bizim insanlarımız. Her şeye sınıf temelinde ve sınıfımızın cephesinden baktığımızda elimizde olan ne varsa, mücadele ederek ve çalışarak elde edildiğini görebiliriz. 1 Mayıs geleneğini var eden 8 saatlik işgününü böyle kazanmışız. Yani en basit bir hakkımızı bile mücadele ederek kazanmışız. Ancak sömürücüler sınıfı tüm kazanımlarımızı birer ikişer gasp ediyor.
Biz sayıca toplumun yüzde 99’yuz, ama “bu yaşanası ve pek az misafir kaldığımız her dalı yemiş dolu dünyamızda” bize düşenler açlık, yokluk, yoksunluk. Oysa doğa anamızın bizlere sundukları hepimize yeter de artar. İşçi sınıfının ve insanlığın şairi Nâzım Ustanın ifadesiyle bu sömürü düzeni altında esefsiz, usulcacık giremiyoruz ihtiyarlığa. Oysa her birimiz ne çok hak ediyoruz insan gibi yaşamayı, yaşarken de ölürken de eşit olabilmeyi…
- Dünya Üzerinde Yaşayan Herkesin Evi Olmalı
- Onlar Yok Ediyor, Biz Yenisini Yapacağız!
- Suyun Lüksü Olur mu Hiç?
- “Senin Yolundan Gideceğim Amca”
- Her Günü Doğa ve İnsanlık Günü İlan Etmek İçin…
- “Kıpır Kıpırsın, Heyecanın Ne Güzel Ey Yolcu”
- “Bence, Sevgi Emektir”
- Ah, Cemal Ah!
- Bir Fotoğraf Karesinin Hissettirdikleri
- Davulun Sesi Uzaktan Hoş Gelir
- İstanbul’da Yaşam: Deniz Kıyısında Deniz Görememek!
- Bruno’nun Fikri, Benim Fikrim, Senin Fikrin…
- Yüzüncü Maymun Teorisi
- Bir Otobüs, İki Kuşak ve İşçi Sınıfı
- “Hey” Diyen ve UİD-DER Saflarında Büyüyen Çocuklarımız
- Butimar, Sen Safi Bir Kuş musun?
- Her Şeyin Bizim Ellerimizde Olması İçin!
- “Değişmeyen Tek Şey Değişimin Kendisidir”
- “Dert Bizde, Derman Ellerimizdedir”
- “Nehir, Nehir, Çocuğumu Geri Verin!”
Son Eklenenler
- Bu sene 1 Mayıs’a UİD-DER’le birlikte bir işçi kenti olan Lüleburgaz’da katıldım. 1 Mayıs heyecanımız sabah saatlerinde başladı. Yol boyunca türkülerimizle, marşlarımızla 1 Mayıs alanına gittik. Tabii içimizde İstanbul’da kitlesel ve birleşik bir 1...
- 1 Mayıs’a gitmeden önce egemenlerin yarattığı algı yüzünden benim de endişelerim vardı. Fakat “Ben hakkımı savunmalıyım” diye düşünerek, arkadaşlarımın ısrarlı daveti sayesinde UİD-DER’le birlikte Bursa’da 1 Mayıs’a katıldım. İlk 1 Mayıs’ımdı, iyi...
- Ağır sorunlar altında bunalan işçi sınıfının bu sorunlar karşısında bir çıkış yolu bulabilmesi için sendikalarına sahip çıkması, sermayenin ve sendika bürokratlarının planlarını, niyetlerini boşa düşürmesi büyük önem taşımaktadır. Özellikle siyasi...
- Bartın’ın Amasra ilçesinde Türkiye Taşkömürü Kurumu’na (TTK) bağlı maden işletmesinde 14 Ekim 2022’de patlama meydana gelmiş, 43 maden işçisi yaşamını yitirmiş, 9 işçi de yaralanmıştı. Patlamaya ilişkin 7’si tutuklu 23 sanığın yargılanmasına 8...
- İşçi Sınıfının Uluslararası Birlik, Mücadele ve Dayanışma Günü 1 Mayıs’ı geride bıraktık. 1 Mayıs’ta Türkiye’nin dört bir yanında gerçekleşen mitinglere yüzbinlerce sendikalı sendikasız işçi, işsiz, emekli, emekçi kadın, genç katıldı. İşçi ve...
- Türkiye’nin dört bir yanında sendikalaşmak isteyen işçiler çeşitli engellerle karşılaşıyor, işten atılıyor, baskıyla sindirilmek isteniyor. Bursa’da Öz İplik-İş Sendikası’nda örgütlendikleri için işten atılan ve direnişlerine devam eden Durak...
- Türkiye tarihindeki en büyük işçi katliamı olan Soma Katliamı davasında daha önce yargılanmayan 28 kamu görevlisi ilk kez hâkim karşısına çıktı. Katliamın 10. yılında görülmeye başlanan kamu davasının ilk duruşması 8 Mayısta Soma 2. Asliye Ceza...
- Merhaba işçi ablalarım, abilerim. Ben İzmir’de yaşayan bir lise öğrenciyim. Ben de UİD-DER ile 1 Mayıs’a katılmak için İstanbul’da yaşayan teyzeme geldim. İlk defa 1 Mayıs’a katıldığım için sizlerle duygularımı paylaşmak istiyorum.
- Bu sene de 1 Mayıs’ı ağır şartlarda karşıladık. Bir tarafta ekonomik yıkım diğer tarafta savaş, göç sorunu ve işsizlik. Biz işçilerin birikmiş nice sorunu bulunuyor, toplum nefessiz bırakılıyor. İşte bu şartlar altında UİD-DER işçilere umut oldu,...
- Türkiye’de işçiler, reel ücretlerin düşmesi, çalışılmış günlerin ücretinin dahi patronlar tarafından gasp edilmesi gibi sorunlarla boğuşuyorlar. Diğer taraftan sağlık emekçileri ticarethaneye dönüştürülen sağlık sisteminin dayattığı ağır iş yüküyle...
- Geçen gün metal işçisi arkadaşımla bir araya geldik. Çayımızı içerken sohbet etmeye başladık. Konumuz toplu iş sözleşmesiydi.
- İlk kez UİD-DER’le 1 Mayıs’a gelen arkadaşımız, 1 Mayıs’ın daha önce duyduklarından, anlatılanlardan bambaşka bir şey olduğunu söyledi. Kadınlar, çocuklar, işçiler el ele halaylar çektik, hepimiz kardeş gibiydik.
- Merhaba, ben İzmir de yaşayan bir gencim. İstanbul’a UİD-DER’le 1 Mayıs’a katılmak için geldim. 1 Mayıs öncesi hazırlıklar için derneğe gittim. Çok sıcak bir ortam ve dayanışma duygusu sarmıştı her yeri.