İktidarın Zihniyeti İliç’te de Aynı!

Erzincan İliç’te bulunan siyanürlü altın madeninde meydana gelen faciada 9 madenci kardeşimiz hâlâ göçük altında. Siyanürlü liç yığınının çökmesinin ardından siyanürün yanı sıra çeşitli ağır metaller de suya ve toprağa karıştı. Madenin sahibi yerli-yabancı sermaye, devleti arkasına aldı, kâr hırsıyla işçileri ve doğayı acımasızca katletti. Katliamın ardından, şirketin maden sahasını genişletme başvurusu yaptığı ve eski Çevre Bakanı Murat Kurum’un başvuruyu onayladığı ortaya çıktı. Bunun üzerine siyasi imajını korumak için şunları söyledi Kurum: “Çevre Bakanlığı, işletmenin kapasite artışı kararını vermez, veremez, çünkü böyle bir yetkisi yoktur. Sadece ve sadece kapasite artışının çevreye etkisini ölçer, onaylar ya da onaylamaz.” Bu açıklama kelime oyunu yaparak emekçilerin aklıyla alay etmektir. Onaylamak zaten yapılmasına izin vermektir. En az yapan kadar onaylayan da sorumludur.

Maden Atıkları Yönetmeliğine göre faciaya yol açan söz konusu faaliyetten birinci derecede sorumlu merci Çevre Bakanlığıdır. Madendeki yığın liç tesisinin izin süreçleri ve denetlenmesiyle ilgili yetki ve sorumluluk bu bakanlıktadır. Zaten böyle olmasa, şirketin 2021 yılında maden sahasını genişletmek için yaptığı başvuru bizzat Murat Kurum imzasıyla onaylanmazdı. Kurum’un maden alanının 3 kat arttırılmasını sağlayan imzasıyla verilen ÇED olumlu raporunda heyelan riskinin olmadığı yazıldı! Oysa namuslu bilim insanları, meslek odaları, hukukçular bunun felakete yol açacağını defalarca söylediler, uyardılar, davalar açtılar. Ama bu durum tek derdi sermayeyi ihya etmek olanların umurunda bile olmadı. Ve felaket yine göz göre göre geldi. Her felakette bize aynı şeyleri yaşatıyorlar. Hiçbir sorumlu hesap vermiyor. Her defasında imajlarını koruma derdine düşüyorlar. Onları eleştirenleri ise siyaset yapmakla, acıları istismar etmekle suçluyorlar. Hesap verme, utanma yok. Alabildiğine yağma, talan ve vurgun var.

Peki, nasıl böylesine pervasızca gerçekleri çarpıtıp suçlarını inkâr edebiliyorlar? Çünkü yeterince örgütlü değiliz. Büyük bir özgüvenle her defasında böyle karşımıza çıkmalarının nedeni bu. İşçi sınıfı güçsüz olduğundan suçlular her felaket sonrası açıkça yalan söyleyip sorumluluktan kaçıyorlar. Hesap vermek bir yana, başkalarını suçlama hatta tehdit etme cesareti buluyorlar. Hayatımızı enkaza çevirenlerden, doğamızı katledenlerden hesap sormak için asıl biz cesaretli olmalıyız. İşçiler cesareti birliklerinden, örgütlülüklerinden alır. Kapitalistlerin hayatımızı cehenneme çevirmesini önlemek için mahallelerde, fabrikalarda, sendikalarımızda örgütlülüğümüzü büyütmek zorundayız.