1 Mayıs

Ekonomik kriz işçi sınıfını tüm dünyada muazzam bir sefalete, işsizliğe, açlığa ve bununla birlikte bir savaş cenderesinin içerisine sürüklemektedir. Her gün işsizler ordusuna yenileri ekleniyor, bölgesel ve emperyalist savaşlarda milyonlarca insan katlediliyor. Tüm bunlar elbette biz işçi...

1 Mayıs gününden bir gün önce, bize çocuklar olarak 1 Mayıs’a gelemeyeceğimiz söylendi. Çünkü Taksim’e gidilecekti. Bu bizim için biraz riskliydi. Bizim gelmememiz öngörüldü. Bizde bir kırılganlık, burukluk vardı. Çünkü o gün bizim günümüz, işçilerin ve işçi çocuklarının günüydü.

Her alanda saldırıların yoğun olduğu bir dönemden geçiyoruz. Sermaye işçi sınıfının kanla kazandığı sosyal haklarına, salyalarını akıtarak bakıyor.

İçinden geçmekte olduğumuz dönemde sermaye saldırılarını küresel olarak hızlandırıyor ve dizginsiz bir şekilde ilerletiyor.

1 Mayıs’ta uygulanan devlet terörü sonrasında, sendika bürokratları yaşananların tek sorumlusunu AKP olarak gösterdiler. Oysa olayın içyüzü öyle değil.

Patronlar sınıfı ve onun kolluk güçlerine inat sanayinin önemli merkezlerinden biri olan Gebze’nin sokaklarında işçi sınıfının sesini dosta düşmana duyurduk. UİD-DER ikinci yılında da kortejinin sahip olduğu canlılıkla, coşkuyla, disiplinle 1 Mayıs’ın nasıl kutlanması gerektiğini göstermiş oldu.

Patronlar sınıfının biz işçilere yönelik saldırıları her geçen gün artıyor. Her geçen gün sosyal haklarımız gasp ediliyor, sömürü, işsizlik, açlık, yoksulluk artıyor. Emperyalist savaş giderek daha da yayılıyor. 2008 1 Mayıs’ına da tüm bu saldırılara dur demek için katıldık. Bu yıl UİD-DER pankartı...

TC burjuvazisinin temsilcisi başbakan Erdoğan’ın “ayakların baş olduğu yerde kıyamet kopar” diyerek Taksim’i işçilere yasaklaması nedeniyle bu yıl da 1 Mayıs İstanbul’da birlikte ve kitlesel olarak kutlanamadı. Ama buralardan çok önemli dersler çıkarmalıyız. Bugün burjuvazi örgütlü ve sınıf...