“Öyle Ama İşte Ne Yaparsın”

Öğretilmiş çaresizlik içimize işlemiş bir maraz gibidir. Bazen yaşadığımız sorunların çaresi, çözümü yokmuş gibi kabullenme eğilimi gösteririz. Epey zaman önce işyerinden bir ağabeyimizle neden bu kadar çok sorun yaşadığımız üzerinde sohbet ediyorduk. Sürekli bir şeylerden bahsedip şikâyetlerini dile getiriyordu. İşsizliğin neden kaynaklandığını konuştuk. “Fazla ve gereksiz üretimden” dedi. Biz işçilerin neden hak elde edemediğinden konuştuk. “Bir arada olamayışından” dedi. Peki dedim “neden kadın işçiler çocuklarını evde bırakıp çalışmak zorunda kaldılar?” “Geçim sıkıntısı yaşadıkları için” dedi. Her şeye bir cevabı vardı ağabeyimizin. Hiç takılmadı ve net cevaplar verdi. İşçilerin neden kazanamadıklarını ve işçilerin yaşadığı sorunların ne olduğunu, nasıl çözülmesi gerektiğini de tek tek anlattı. “Peki, ağabey sen madem sorunların nerden kaynaklandığını biliyorsun ve çözümünü de biliyorsun neden böyle yakınıyorsun?” diye sordum. O da bana klasik bir cevap verdi: “Öyle ama işte ne yaparsın!”

“Nasıl yani ağabey? Pek anlamadım” dedim. Ağabey de başını çevirerek derinden bir iç çekti. Bu duyduğum cevaba hiç şaşırmadım desem yeridir. Çünkü her işyerinde bu ağabeyimiz gibi insanlar var ama pek çoğu işsiz kalmaktan korkuyor. Bazısı gördüğü şeylerden bir tek kendisinin rahatsız olduğunu, çözüm için başka işçileri ikna edemeyeceğini sanıyor. Tek başına diğer işçi arkadaşlarına neyi, nasıl anlatacağı konusunda kaygı taşıyor.

Mesut ağabey, “evet, söylediklerim doğru ama ne yaparsın, bir benle olmuyor” diyordu. Ama yanında ben vardım. Bizimle aynı fikirde olan arkadaşlar vardı. “Öyle ama işte, ne yaparsın?” demek yerine; “kardeşim, madem biz seninle aynı fikirdeyiz, bizimle aynı fikirde olan arkadaşlarımız da vardır. Onları da bulmaya çalışalım” demek aklından geçmemişti. Çaresizliğe sığınmak insanın gerçeklere gözünü kapatması demektir. Mesut ağabey “sadece benimle olmaz” diyor. Haklı da. Ama Mesut ağabey gibi düşünen pek çok işçi var işyerlerinde. Yani “sadece ben” değiliz.

Yaşadığımız çok sorun var ama hepsi bizim bir araya gelmemizle çözülecek sorunlar. “Öyle ama ne yaparsın işte”ler yüzünden ertelenmiş ya da daha da kötüye gitmiş yaşamlarımız var. Bir ben miyim diye düşünmeyin, biz milyonlar aynı fikirdeyiz. Ah bir birleşsek diyoruz. İş cinayetleri, açlık yoksulluk ve sefalet hepimizin içini burkuyor. Ama yalnız ve tek başına yakınmak bizi uçurumun kıyısına doğru itiyor. Bizim gibi düşünen milyonlarla birleşmek için mücadelenin ilmeklerini örmeye başlamalı. Sen ne zaman mücadeleye inançla sarılırsan, ne zaman işçiler yan yana gelip tek ses, tek yumruk olursa işte o zaman ne yapacağımızı sen de görürsün, dünya patronları da görür.