Sınıf kardeşlerim benden korkmalıymış!

Sektörünün büyük sayılan fabrikalarından birinde çalışan bir tekstil işçisiyim. Geçenlerde maaş zammımız açıklandı. Bana verilen zam tam tamına 20 YTL. Müdüre gidip sordum bu parayı nasıl değerlendireyim, faize mi yatırsam yoksa döviz mi alsam diye.

Meğer benden pek şikayetçiymiş. İşini doğru yapmak, iyi çalışan (işçi diyemiyor bir türlü) olmak için yeterli değilmiş. İş saatleri dışında işi ne kadar düşünüyor muşum! Hafta sonu eğitimlerine neden katılmıyor muşum! Firmanın müşterileriyle kişisel bağlar geliştirmem, onları sık sık kişisel sohbet için aramam, hatta onlarla yemeğe çıkmam gerekirmiş. Kendisi öyle yaparmış! Hayatımız işimiz olmalıymış! Kendisininki öyleymiş! Üretimlerini kontrol ettiğim işçi arkadaşlarım benden korkmalıymış! Onlara kötü davranmalıymışım ki, gelip kendisine şikâyet etsinlermiş! Neden işçi arkadaşlarımdan bana yönelik şikâyet gelmiyormuş! Demek ki onlara baskı yapmıyormuşum, yani işimi iyi yapmıyormuşum! Daha nice zırvalıklar...

Bizi sömürdükleri yetmiyormuş gibi bütün bilincimize ve yaşamımıza da sermayenin çıkarları doğrultusunda yön vermeye çalışıyorlar. Uslu, itaatkâr ve yalaka olmamızı istiyorlar. Daha da ötesinde onların verdiği bir sorumluluğu yerine getirirken kendimizi bir halt zannetmemizi, diğer işçi arkadaşlarımıza tepeden bakmamızı istiyorlar.

İşçi sınıfının örgütsüzlük ve bilinçsizlik koşullarında yaşıyoruz. Bu yüzden pek çok işçi arkadaşımız bu tuzağa düşüyorlar. Müdürlerin övgüsüne değer veriyorlar. Müdürle vakit geçirmenin, onlardan övgü duymak istemelerinin kendilerini ne hale düşürdüğünün farkında bile değiller.

Örgütsüzsek birer hiçiz. Aldatılmaya, kişiliğimizi ve onurumuzu yitirmeye müsait durumdayız. Bireysel kurtuluş yolu arayan bir işçinin gideceği yol, onurunu ve haysiyetini yitirerek yalaka haline gelmektir. Üstelik bunun sonucunda kurtuluş da yok. Kullanılıp bir kenara atılmak var. Aklımızı başımıza toplayıp örgütlenmeliyiz. Bunun tersi de doğru: Örgütlenmeden aklımız başımıza gelmeyecek!