Buradasınız
Sağlık Hakkımız Elimizden Alınıyor!
Pendik’ten bir işçi
Merhaba işçi kardeşlerim. Sizlerle hastanede yaşadıklarımı paylaşmak istiyorum. Bundan Tam 8 ay 20 gün önce, yani 2 Mart 2010 tarihinde hastaneye gitmiştim. Sıra alma maratonunu otuzuncu olarak tamamladıktan sonra sıra bana gelmişti. Doktor yaklaşık beş metreden beni muayene etmişti. Bir fırsatını bulup doktora bir metre yaklaşarak derdimi anlatmaya başlamıştım. Çantamdaki seksen iki sayfalık klasörden özellikle bakması gereken sayfayı açarak doktorun önüne koymuştum. Doktorun elime tutuşturduğu kâğıda baktığımda yanlış gördüğümü düşünerek bir daha bakmıştım. Evet, kâğıttaki tarihi doğru görmüştüm. Şöyle yazıyordu: “22 Ekim günü saat 08.30’da aç olarak geliniz.” Verilen tarihi iple çeker gibi bekledim. 8 ay boyunca acılar çektim ama sabır deyip bekledim.
Nihayet 22 Ekim günü gelip çatmıştı. Sabah erken saatte kalkıp hastaneye gittim. O gün hastane yine ana-baba günüydü, bütün katlar doluydu. O kalabalık içinde kayboldum. Hastanede sağlıkçıdan çok, coplu ve kaşları çatık özel güvenlikçiler vardı. Güvenlikçiler sürekli “tek sıra olun, sırayı bozmayın, bütün hastanelerde sistem çalışmıyor” diye bağırıyorlardı. Saatler geçiyor bir türlü sistem çalışmıyor, kuyruk uzadıkça uzuyordu. Sıradaki yüzlerce insan, yaşlılar, çocuklu kadınlar ayakta dikilmekten yorulmuş, sinirler her geçen dakika daha da gerilmişti. Üç saat sonra birden kuyruğun ön tarafında bir hareketlenme oldu. Bir kadın arka tarafa doğru dönerek “sistem geldi, sistem geldi” diye bağırdı. Sıradaki insanlar rahat bir nefes almaya başlamıştı ki, birkaç dakika sonra bir erkek “sistem yine çöktü” diye bağırdı. Bir hemşire fizik tedavi için bekleyenlerin bodrum kata inip kendisini beklemesini istedi. İnsanların bir kısmı merdivenlerden aşağı koşmaya başladı. Ben de bu kalabalıkla bodrum kata indim. Bizim aşağı inmemizi isteyen hemşire yarım saat sonra geldi. Hemşire gelinceye kadar biz kendi aramızda yeni bir kuyruk oluşturmuştuk. Hemşire “elindeki kâğıtta saat 8:30 yazanlar bu tarafa, 9 yazanlar şu tarafa” diyerek yeniden bir sıra oluşturdu. Burada da bir saat bekledikten sonra sıra bana gelmişti.
Nihayet doktorun odasına girebilmiştim. Elimdeki sıra numaramı, tedavi kartımı ve klasör dosyamı masanın üzerine koyup bekledim. Doktor “neyiniz var?” diye sordu. Kısaca hastalığımı ve 8 ay önce bugüne tedavi için kendisinin randevu verdiğini söyledim. Doktor “ama size fizik tedavi yapamayız” dedi. Ben de 8 ay önce bugüne tedavi için kendisinin bana randevu verdiğini, eğer bana fizik tedavi yapılmayacaksa niçin beni bugüne kadar beklettiğini sordum. Ben ısrarcı olunca doktor “sizin belinize yapamayız, ama başka bir bölgenizde sorun varsa yazayım” dedi. Ben hem belimde hem boynumda hem de bacaklarımda sorunum olduğunu anlattım. Doktorsa birden fazla bölgeye aynı anda tedavi uygulayamayacağını, istersem bir bölgeden başlayıp altı ay sonra diğer bölge için gelebileceğimi söyledi. Devletin hepsini birden ödemediğini ekledi. “Burası zaten devlet hastanesi değil mi, ben randevuyu bu hastaneden aldım” dedim. Başladık doktorla pazarlık yapmaya. Bana 8 ay önce belim için fizik tedavi randevusu verdiklerini ve tedaviyi yapmak zorunda olduklarını, yoksa kendileri hakkında şikâyette bulunacağımı söyledim. Doktor dolabından Sağlık Bakanlığının gönderdiği bir kitap çıkardı. Sağlık Bakanlığı bu kitapta prosedürü böyle anlatıyormuş. Doktorun odasında öyle uzun kalmıştım ki sıra bekleyenler ikide bir kapıya vuruyorlardı. Evraklarımı alıp çıktım. Sıradakiler “kimden torpillisin, doktor akraban mı?” diye tepki gösterdiler. “Ben 8 aydır bugünün gelmesini bekledim. Şimdi de sana fizik tedavi yapamayız diyorlar, onun kavgasını veriyorum” diyerek derdimi anlattım.
Çıkış kapısına doğru yürüyorduk ki hemşirenin sesini duydum: “Herkes beni dinlesin. Tedaviye gelirken getirmeniz gerekenleri söyleyeceğim. Elimde gördüğünüz büyüklükte iki tane temiz havlu, kâğıt havlu ve şu kremden getirmeyenlerin tedavisi yapılmayacak…”
Acilen tedavi olmamız gerektiği halde aylarca yıllarca sıra bekleyebiliyoruz. Eğer o tarihe kadar ölmezsek tekrar hastaneye gittiğimizde yeni engellerle karşılaşıyoruz. Önceden ücretsiz olan birçok tahlilin ve gerekli malzemenin paralı hale geldiğini görüyoruz. Demem o ki dostlar, sağlık hakkımız elimizden alınıyor ve bizler bu durumu kuyruklarda bekleyerek değil mücadele ederek engelleyebiliriz. İşte bu yüzden sizlerle yaşadıklarımı paylaştım.
- Emekliler “AÇIZ” Diyor, Onları Kim Duyuyor?
- Geleceğimizi Kurmak İçin Birliğimizi Büyütelim
- “Asıl Haber Biziz Be Abla”
- Sağlık Çalışanlarına Sağlıksız Yemekler
- Sorunlar Mücadeleyle Çözülür
- İşyerinde “Paralı Eğitim!”
- Onların İnsafına Bırakmayalım!
- “Sana Ceza Veriyorum Tayfun!”
- Emekli Maaşı Ne Zaman Ödenecek?
- “Çalışanlarımıza Rapor Vermeyin!”
- “Kırtasiye Ürünleri İkinci Ele Düştü”
- Örgütlü Olmak ve Toplu İş Sözleşmeleri
- Alo 170: Yanlış Numara Çevirdiniz!
- Turgut Özal, Gökova Santrali ve Sonrası
- TÜİK Kimin Hizmetinde?
- Emekliler Sendika Kuramazmış!
- Sorumluluk Almadan Kazanım Elde Edemeyiz
- Topluma Fildişi Kulelerden Bakmak
- Mücadele Edenler Mutlaka Kazanır!
- “Geçmiş Olsun” Yerine “Rapor Almayın”
Son Eklenenler
- 17 Nisan Sağlıkta Şiddete Karşı Mücadele Günü kapsamında Türkiye’nin pek çok kentinde sağlık emekçileri basın açıklamaları gerçekleştirdi. 12 yıl önce Gaziantep’te görev sırasında katledilen Dr. Ersin Arslan ve sağlıkta şiddet sonucu yaşamını...
- Bursa’da faaliyet gösteren Durak Tekstil’de 6 işçi Öz İplik-İş Sendikasına üye oldukları için işten atılmış ve fabrika önünde direnişe geçmişlerdi. 6 Şubattan itibaren direnişlerine kararlı bir şekilde devam eden Durak Tekstil işçileriyle dayanışma...
- Sermaye sınıfı ve iktidar bizi bir birey, bir insan olarak değil sadece ucuz işgücü kaynağı olarak görüyor. Çok çocuk doğurmamızı, gelecek işçi kuşaklarını yetiştirmemizi beklerken, kadın istihdamını teşvik ettiklerini söylerken, doğum ve emzirme...
- Adıyaman’ın Besni ilçesinde bulunan Mega Polietilen fabrikasında 2 aylık ücretleri gasp edilen işçiler 8 Nisanda iş bırakarak direnişe başladı. 15 Nisanda BİRTEK-SEN’in çağrısıyla fabrika önünde bir dayanışma eylemi yapıldı. 5 Nisandan bu yana...
- İşçi sınıfının 8 saatlik işgünü için mücadelesinden doğan 1 Mayıs’ın 138 yıllık bir tarihi var. Kuşaklar boyunca kadın ve erkek işçiler işgününü 8 saate indirmek için mücadele ettiler ama bu mücadele işgününün kısaltılması talebiyle sınırlı kalmadı...
- Hepimiz artan hayat pahalılığından şikâyet ediyoruz. Geçimimizi sağlamakta, ay sonunu getirmekte zorlanıyoruz. Çarşı-pazarda, marketlerde hep aynı sohbeti yapıyor, aynı dertten yakınıyoruz: Hayat çok pahalı! Çoğumuz için tatil yapmak, hafta sonu...
- İsrail’in Gazze’ye saldırıları altıncı ayını geride bırakırken altı aydır meydanları dolduran İngiltereli işçi ve emekçiler “acil ve kalıcı ateşkes” ve “İsrail’e silah satışının sonlandırılması” talepleriyle bir kez daha meydanlara çıktı. 13 Nisanda...
- Otuz yıl boyunca kesintisiz çalışmış, ücreti daha cebine girmeden SGK primleri ve vergileri kesilmiş, EYT’li emekli bir işçiyim. 2024 yılı Cumhurbaşkanı Erdoğan tarafından emekliler yılı ilan edildi ama emekliler sefalet içinde yaşamaya mahkûm...
- Ezilenlerin safında mücadele eden, şiirlerini ve oyunlarını işçi sınıfına adayan Bertolt Brecht, “Yarının Büyüklerine Şiirler” kitabında, beşiğinin başucunda oğluna seslenen bir ananın ninnisine yer verir. Geçmişten bugüne ninniler, çocukların...
- Sevgili işçi kardeşlerim, hepinize merhaba. Bu mektubumda sizlerle sözü eğip bükmeden konuşmak ve gerçekler üzerine hasbihal etmek istiyorum. Yani gerçekleri olduğu gibi konuşalım. Biliyorum ki kursağınıza giren her lokmayı alın teriniz, elinizin...
- Adnan Yücel, Yeryüzü Aşkın Yüzü Oluncaya Dek şiirinde “saraylar, saltanatlar çöker, kan susar bir gün, zulüm biter” der. Yeryüzünde “aşkın” yani özgürlüğün, barışın, mutluluğun hâkim olacağı günler için ve o günlere kadar mücadelenin devam edeceğini...
- Bugün dünyanın pek çok yerinde savaş naraları yankılanıyor. Filistin, Ukrayna, Suriye, Lübnan, Yemen ve daha birçok ülkede emperyalist savaşların getirdiği yıkımlara, acılara, ölümlere tanık oluyoruz. Şimdilik televizyon ekranlarında, gazetelerde...
- Portekizli yazar Jose Saramago “Körlük” romanında toplumsal körlüğü, bu kitabın devamı olan “Görmek” romanında ise ezilenler gerçekleri görmeye başladıklarında neler olduğunu anlatır. “Körlük” romanı 1933-1974 yılları arasında Portekiz’de hüküm...