Yirmi Üç Kişilik Dinlenme Alanı ve Sosyal Mesafe

Geçtiğimiz günlerde koronavirüs önlemlerinin alınıp alınmadığını denetlemek için işyerimize kamu görevlileri geldi. Tabi bu denetimin nedeni bir arkadaşımızın işyerinde koronavirüse karşı yeterli önlemlerin alınmadığına dair yaptığı şikâyetmiş. Bir an “vay be!” dedim, “devletimiz işi sıkı tutuyor anlaşılan.” Fakat sonuç gülsek mi ağlasak mı denilecek cinsten oldu.

Dinlenme alanlarımız geçenlerde yeniden düzenlenmişti. 16’şar kişilik iki adet yeni dinlenme alanı yapılmıştı. Denetimden sonra oturaklar yan yana yarım daire şeklinde dizildi. Tabi her oturağın arasında şeffaf siperlikler var. İşyerimizde toplam çalışan sayısı ise 450’nin üzerinde. Gelen yetkililer dinlenme alanlarımıza şöyle bir bakmış ve sorunu hemencecik tespit etmişler. Siperlik olmasını yeterli bulmamışlar. Yetkililer birer boşluk olacak şekilde düzenlenmesini istemişler. Çözüm olarak da her toplu taşıma alanında görmeye alışık olduğumuz birer boşlukla “buraya oturulmaz” işareti yapıştırılması emredilmiş. Ve işverene bolca koronavirüs nasihatleri verip gitmişler. Peki, o yetkililerin aklına, 450 kişiden fazla çalışana eski haliyle 46, yeni haliyle 23 kişilik dinlenme alanının yetmeyeceği gelmedi mi? Bence geldi ama “yetkililer” bunun sermayenin işine gelmeyeceğini iyi biliyorlar. Çünkü koronavirüs önlemleri ucuz olmalı, patronlara külfet olmamalı ve bireyin yani işçinin üzerine yıkılmalı. Yasak işaretleri de koyulsa saatlerce ayakta çalışmaktan bitap düşen biz işçiler yer kalmadığında “yasaklı” sandalyelere oturuyoruz.

Koronavirüs için gerçek dışı önlemler almak bizi kurtarmaz. Önlemler işçilerin çalışma ve yaşam koşullarına, sosyal durumlarına uygun olmalıdır. Biz işçilerin hem ruhsal hem de bedensel ihtiyaçları göz önünde bulundurulmalıdır. Aksi takdirde bir işe yaramaz ve bizim yaşamımızı zorlaştırmaktan öteye geçmez.