Gebze’de İşçilerin Sosyal Hayatı

Televizyonlarda, okullarda ve bulunduğumuz çevrede ya da işyerinde hep sorarlar. Sosyal yaşantınız nasıl? Sosyal hayatımız var mı ki nasıl olduğunu anlatalım? Gebzeli bir işçi, sabahın köründe kalkıp kahvaltısını bile yapamadan işyeri servisini kaçırmamak için yola düşer. Koşa koşa servise yetişir ama akşam kaçta eve döneceği belli değildir çoğu zaman. İşyerinde çalışmaya başlar, huzur denen şeyin bir gramı bile yoktur. Sadece mecbur olduğu için, zor da olsa geçinmek, aç kalmamak için çalışmaya katlanır. Yemekleri boğazına tıkayarak yer ve yarım saatlik yemek molası çoktan bittiği için tekrar koşa koşa üretimin yolunu tutar. Tempo hız kesmeden devam eder.

Akşam olur ve mesai yoksa işçi eve gelmek için hazırlanır, servise biner. Kiminin servisi bile yoktur. Çalışmaktan ve sabah-akşam otobüs, minibüs, dolmuş eziyetinden başka hayatı yoktur. Servis muhabbetlerinde “akşam ne yapıyorsun” diye soran olsa diğeri “kahveye gideceğim, ne yapayım” der. Ötekisi “çarşıya gidelim mi?” diye sorar arkadaşına. Diğeri “annem para vermedi, servise binmezsem eve geri dönemem” der. Bir başkası “hadi bir gün de İstanbul’a gidelim” der, arkadaşı “deli misin sen, bu saatte İstanbul’a gidersek sabah nasıl kalkıp servise yetişelim?” der. Haliyle telaşlar ve kaygılar böyle uzar gider her gün yeniden. Evleri Gebze’nin merkezine yakın olanlar içinse geniş bir kent meydanı var. O kent meydanında hava kararana kadar dolanır insanlar. Eğer cebinde parası varsa yarım ekmek tavuk döner alır, bankta oturur yer ve evinin yolunu tutar. Ama eve dönüşü de rahat değildir. Yine de düşünür: “Bu tavuk ekmeği yemek yerine masraf yapmadan evde bir çorba içip yatıp dinlense miydim?” Yani sağlıksız tavuk ekmeği bile yerken fazla lükse kaçtığını düşünür işçi kardeşim.

Sosyal hayatımızın durumu aşikâr. Ama kabahatin çoğu bizde. Bizlere sefaleti reva gören patronlardan birleşerek hesap soramıyoruz. Sanki sesimiz yükselse dünya başımıza mı yıkılır? Hayır, diğer işçi kardeşimiz de uyanır ve sesimize ses katar. Uzayan iş saatleri ve arttırılan iş yükü nedeniyle bitap düşüyoruz. İstanbul’da akşamları, o sahil yolu üzerinde güzel zamanlar geçirmek bizim de hakkımız. Tatile gidip koskoca bir yılın yorgunluğunu atmak bizim de hakkımız. Ama örgütsüz yaşamak, bu güzel hayatın, insanca bir yaşamın bizlere çok uzak olduğu düşüncesini içimize işliyor. Oysa yalnız değiliz, güçsüz hiç değiliz.

Dünyada bütün insanların ihtiyaçlarına yetecek kadar üretim yapıyor ama yoksullaşmaktan kurtulamıyorsak hepimiz kendimize dönüp bakmalıyız. Neden uzun saatler boyunca bir avuç asalak insanın zengin olması için çalışalım ki? Bizim de insanca yaşamaya hakkımız var! Bu yüzden UİD-DER’in kampanyasına kulak vermeliyiz ve sesimize yeni sesler katmak için haykırmalıyız: Düşük ücretlere, uzayan iş saatlerine, taşeronlaştırmaya hayır! İş saatleri kısaltılsın, ücretler yükseltilsin! Ben de bir petrokimya işçisi olarak UİD-DER’in yürüttüğü bu haklı mücadeleye katkılarımı seve seve sunacağım. Örgütlüysek insanız ve her şeyiz!