Buradasınız
“Atılan İşçiler İşbaşı Yapana Kadar Üretim Yok!”
Emekli bir deri işçisi
Bugün işçilerin çok az bir bölümü sendikalı. Sendikalı işçi sayısı her geçen gün biraz daha azalıyor üstelik. Sendikasız birçok işyerinde işçiler patronların saldırılarına karşı bir savunma hattı oluşturmak için sendikalaşma yolunu seçiyorlar. Patronlar, işçilerin sendikalaştıklarını haber alır almaz önce öncü işçileri, ardından diğer işçileri birer ikişer işten atıyorlar. İşten atılan işçiler genellikle işyeri önünde direnişe geçiyor, çadır kuruyorlar. İşten atılan işçiler fabrikanın önünde beklerken, patron fabrikadaki işçileri harıl harıl çalıştırıyor, üretim sürüyor, çarklar dönmeye devam ediyor. Bugün işçiler örgütlü olmadığı için aralarında bir güven bağı yok. Bu nedenle aynı fabrikada bile işçiler işten atıldığında, geri kalan işçiler, “işten atılan arkadaşlarımız işbaşı yapana kadar üretim yok!” diye patronların karşısına dikilemiyorlar. Eski kuşak işçilerin geçmiş deneyimlerini genç işçi kuşaklarıyla paylaşması çok önemlidir. Yıllar önce üç işçi arkadaşımla birlikte işten atıldığımızda neler yaptığımızı, fabrikadaki işçi kardeşlerimizin bizim için neler yaptıklarını ve başka fabrikalardan işçi kardeşlerimizin bizim için yaptıklarını siz kardeşlerimle paylaşmak istiyorum.
Ben uzun yıllar çalıştıktan sonra deri işkolundan emekli olmuş bir işçiyim. Yıllar önce beş yıldır çalıştığım fabrikaya pazartesi sabahı işbaşı yapmak için gittiğimde üç arkadaşımla birlikte işten atıldığımı öğrenmiştim. Bir hafta önce pazar günü sendikada yeni örgütlenen bir fabrikanın işçilerinin başarısını kutlamak için toplanmıştık. Birçok fabrikadan beş yüzden fazla işçinin katıldığı toplantımıza polis saldırmıştı. Polisin bahanesi her zamanki gibiydi: “Sendikalara siyaset sokuyorsunuz.” Biz de, “yoo, biz yeni örgütlenen fabrikadaki arkadaşlarımızın başarısını kutlamak için toplandık” demiştik.
Bizim işten atılmamızın gerekçesi eski iş yasasının 17. maddesiydi. Yani “işyerinin huzurunu bozmak, işçileri isyana çağırmak” vs, vs. Yeni iş yasasının 25/2’nci maddesi olan bu maddeye göre tazminatsız işten atılmıştık. Patronların her saldırısına üretimi durdurarak cevap veriyorduk. Atılan işçiler geri alınana kadar havzadaki bütün fabrikalarda makineler bir çalışıyor bir susuyordu. O gün bizim dördümüzün işe giriş kartları yerinde yoktu. Diğer arkadaşlarımız kartlarını basıp fabrikanın bahçesinde toplandı. Kararlarımızı aldık, iş durdurduk. Civar fabrikalara ve bizim Çaybaşı’ndaki diğer fabrikaya saat 10’daki çay molasında işi durdurmaları için haber gönderdik. İşçi arkadaşlardan biri, fabrikanın yola bakan penceresinden diğer fabrikalara sesini duyurmak için bağırıyordu. Bütün arkadaşlar bahçeye inmişti. Diğer fabrikalardan işçiler iş durdurarak, pankartları, sloganları ile gelmişlerdi. Bizim fabrikanın işçi temsilcisi, “dört arkadaşımızın makineleri ve tezgâhları temizlendi, silindi, yağlandı. Yarın da kırmızı karanfiller getireceğiz” demişti. Başka bir fabrikadan bir işçi, “arkadaşlar işten atılan arkadaşların makinesinde, tezgâhında başka birinin çalışmaması, temizlenip her gün üzerindeki çiçeğin değiştirilmesi bize bırakılan bir mirastır. Buradan bize hak almayı, patronlar karşısında tek yumruk olmayı ve sınıf kavgasını öğretenlere bin selam olsun. Bunların en başında Rahmi ağabeyimizin emeğini ancak çok mücadele ederek ödeyebiliriz. Şimdi burada olsaydı sakalını sıvazlayarak ‘her mücadeleci işçi sınıfımıza borcunu çok mücadele ederek öder’ derdi” demişti.
Biz dört işçi 29 gün fabrikanın bahçesinde direndik. İçerideki işçi kardeşlerimiz bizim işimize geri dönmemiz için ellerinden gelen her şeyi yapıyorlardı. Herkes hep birlikte iş durduruyor, iş yavaşlatıyor, fabrikanın ortasında toplanıyordu. En önemlisi iş çıkmıyordu. Civar fabrikadaki işçi kardeşlerimiz de iş durdurarak bizim yanımıza geliyorlardı. Fabrikanın bahçesi ve önü her gün miting alanı gibi dolup taşıyordu. Sendikamız hep yanımızdaydı ve diğer birçok sendikadan işçiler sınıf dayanışması için bizi yalnız bırakmıyordu. Patron, biz dört işçi için “iki dünya bir araya gelse onları geri almam” demişti. Lakin fabrikadaki arkadaşlarımız üretimi durdurunca, patron bizi geri almak zorunda kalmıştı. 29’uncu gün patron yanımıza gelerek, “geçin işinizin başına çalışın, bu meseleyi de unutalım” demişti. Bir gün sonra biz alkışlar arasında işimize ve makinelerimizin, tezgâhlarımızın başına dönmüştük. Direnişte geçirdiğimiz günlerin ücreti ve SSK primleri de tam yatırılmıştı.
Bugün işten atılan işçiler işlerine geri dönmek için fabrikanın önünde çadır kuruyor, fabrika çalıştığı saatler içinde bekliyorlar. Fabrikada çalışan işçiler ise en iyi durumda öğlen yemek molalarında kapıda bekleyen işçilerin yanına geliyor, mesai zili çalmadan fabrikaya dönüp çalışmaya devam ediyor. Direnişçi işçileri civar fabrikada çalışan işçiler de öğlen yemeklerini yedikten sonra 10-15 dakikalığına uğrayıp ardından fabrikaya dönüp çalışmaya devam ediyorlar. Aradan haftalar, aylar geçiyor, işten atılanlar kapıda bekliyor, içerideki işçiler çalışıyor, üretim sürüyor, siparişler zamanında yetişiyor. Yani patronun can damarı üretim devam ettiği için işçileri ne işlerine geri alıyor, ne de sendikayı muhatap alıyor. Çünkü bugün işçiler örgütlü değil.
Bizim o günkü örgütlülüğümüz de öyle bir anda olmamıştı. Çok uzun mücadelelerle ve ağır bedeller ödeyerek elde etmiştik elimizdeki hakları. Bugün de işçiler eski kuşak işçiler gibi birbirine sahip çıkabilir, işten atılan işçilerin işlerine geri dönmeleri için hep birlikte mücadele edilebilir. Sendikayı fabrikaya sokabilir, yeni haklar elde edebilir. Yeter ki fabrikada çalışırken, fabrika önünde direnirken, sendikalarımızda, derneklerimizde, mahallemizde örgütlenelim. Biz de gelecek işçi kuşaklarına örgütlenip, birbirine sahip çıkan, “birimiz hepimiz, hepimiz birimiz için mücadeleye” diyen bir anlayış bırakalım.
- Adres Doğru mu?
- Emekliler “AÇIZ” Diyor, Onları Kim Duyuyor?
- Geleceğimizi Kurmak İçin Birliğimizi Büyütelim
- “Asıl Haber Biziz Be Abla”
- Sağlık Çalışanlarına Sağlıksız Yemekler
- Sorunlar Mücadeleyle Çözülür
- İşyerinde “Paralı Eğitim!”
- Onların İnsafına Bırakmayalım!
- “Sana Ceza Veriyorum Tayfun!”
- Emekli Maaşı Ne Zaman Ödenecek?
- “Çalışanlarımıza Rapor Vermeyin!”
- “Kırtasiye Ürünleri İkinci Ele Düştü”
- Örgütlü Olmak ve Toplu İş Sözleşmeleri
- Alo 170: Yanlış Numara Çevirdiniz!
- Turgut Özal, Gökova Santrali ve Sonrası
- TÜİK Kimin Hizmetinde?
- Emekliler Sendika Kuramazmış!
- Sorumluluk Almadan Kazanım Elde Edemeyiz
- Topluma Fildişi Kulelerden Bakmak
- Mücadele Edenler Mutlaka Kazanır!
Son Eklenenler
- İstanbul Çatalca’da bulunan Polonez’de işçilerin sendika hakkı için mücadelesi sürüyor. Ancak işçilerin sendikal örgütlenme hakkını yok sayan şirket yönetimi önce baskı uyguladı, sonra işçileri işten attı, son olarak da 27 Temmuzda polisi işçilerin...
- Bugün milyarlarca insan kapitalizmin yarattığı pek çok sorunla cebelleşiyor. İşsizlik, yoksulluk, iklim krizi, göç krizi, emperyalist savaşlar… Dünya üzerinde yaklaşık 300 milyon göçmen var. Türkiye’de Amerika’da, İspanya’da İngiltere’de ve daha...
- Geçtiğimiz günlerde Asya’nın en zengin ailesi olan Ambaniler’in Martta başlayan 4 aylık düğün maratonunda 250 milyon dolar harcadıklarına dair bir haber okudum. Mukesh Ambani’nin oğlu Anant’ın evlendirildiği şatafatlı düğüne dünyanın her yerinden...
- İstanbul 112 Ambulans çalışanları ve SES İstanbul Şubeleri, 26 Temmuz Cuma günü Avrupa İl Ambulans Servisi Başhekimliği binası önünde, yaşanan sorunlara çözüm bulunması talebiyle basın açıklaması gerçekleştirdi. Yapılan basın açıklamasına 112...
- Otoriter, faşist rejimlerin iktidarda olduğu dönemlerde toplumsal değerler aşındırılır, insanlar yalnızlaştırılır, bencillik ve bireycilik daha fazla öne çıkar. Zulme ve haksızlığa karşı çıkmak aptalca, kişisel çıkarları ön planda tutmak, bunun için...
- Kemal Türkler anılırken yaşadığı dönemle ve mücadele arkadaşlarıyla, sınıf mücadelesinde elde ettikleri kazanımlarla anılıyor. Bize öyle önemli bir miras bırakmış ki katledilişinin 44. senesinde bizler onu hâlâ aramızda ve kavgamızda hissediyoruz....
- İstanbul Çatalca’da bulunan, sucuk, salam, sosis gibi işlenmiş et ürünleri üretimi yapılan Polonez’de baskılar ve hukuksuzluklar artıyor, işçiler de sendikal haklarına sahip çıkmaya devam ediyor. Tekgıda-İş Sendikasının yeterli çoğunluğu sağlayarak...
- Siyasi iktidar Türkiye’nin dört bir yanını maden şirketlerine peşkeş çekmeye devam ediyor. Son olarak Emsa Enerji ve Madencilik şirketi Tokat’ta 30’dan fazla köyün yaylası ve su havzası olan Sorhun Obasında altın aramak için sondaj çalışmalarına...
- Sermaye sınıfının sendika düşmanlığına ve ücret gasplarına karşı işçilerin ve emekçilerin mücadeleleri sürüyor. İstanbul Çatalca’da Polonez işçileri patronun sendika düşmanlığına karşı direnişe geçti. Şişli Belediyesi işçileri ücretlerinin eksiksiz...
- “Fabrikadaki çoğu kadın 600-700 işçiye haklarının ellerinden gideceğini anlattığımızda protestoya katılmayı tereddütsüz kabul ettiler. Fabrikada sendikasız işçi yoktu. Kadınlar erkeklerden daha bilinçliydi. Sınıfsal olarak da meseleyi biliyorlardı....
- Başka dilde bir şarkı söylendiğinde sözlerini anlamayız. Yine de şarkıda akan hisler yüreğimize kolaylıkla işler. Elbette müziğin gücü ve evrenselliğidir bu. Ancak esas güç, egemenlerin ne yaparlarsa yapsınlar önüne geçemeyecekleri duygudaşlık...
- DİSK’in kurucusu, Maden-İş’in Genel Başkanı, Türkiye işçi sınıfının unutulmaz önderi Kemal Türkler, katledilişinin 44’üncü yılında Topkapı Mezarlığındaki mezarı başında anıldı. 22 Temmuzda gerçekleştirilen anmaya DİSK’e bağlı sendikaların üye ve...
- Türkiye işçi hareketinin yükselişe geçtiği 1960-1980 arası dönemi düşündüğümüzde bu yükselişe büyük katkısı olan Maden-İş geleneğini ve Maden-İş Genel Başkanı Kemal Türkler’i anmamak olmaz. Kemal Türkler, bu dönemin sembolü haline gelmiş isimlerden...