“Bu İşçilerden Adam Olmaz!”

Bu sözü kaçımız kullandık hayatımızda? Kaç kişi işçilerden adam olmayacağını geçirdi aklından? Hayatın zorlukları bizi o kadar bunaltıyor ki kendimiz hakkında ne düşündüğümüzü, ne düşüneceğimizi bilemez duruma geldik. Peki, bize bunları yaşatan, düşündüren asıl neden nedir? Gelin bu soruyu hepimiz kendimize soralım: Biz işçilerden adam olur mu, olmaz mı?

İşçiden neden adam olmasın ki? Bu cümle kafamda soruları çoğaltıyor. Ama eninde sonunda beni bir sonuca da götürüyor. Biz işçiler işyerlerimizde yaşadığımız sorunların üstesinden gelemeyince, sorunu kendimizde görmekten kaçınırız. Bazen gerçeklerden o kadar çok uzaklaşırız ki sanki yaşadığımız sorunların bir sihirli değneğin değmesiyle düzelmesini bekleriz. Bekleriz beklemesine ama gerçekte ne sihir vardır ne de değneği. Peki, sorunları yaşayanlar işçilerken neden işçilerin bu sorunları çözebileceğine inanmaz, “bu işçilerden adam olmaz” deriz? Kendimiz de işçi olmamıza rağmen bu cümle adeta bizi rahatlatır, üzerimizden bir şeyleri değiştirmek için uğraşma sorumluluğunu alır. Ama sorunlarımız canımızı sıkmaya devam eder.

Çalıştığımız fabrikalarda ve işyerlerinde sorunları birlikte çözmek için örgütlenmek gerektiğini söyleyen birine sunduğumuz bir bahaneden başka bir şey değildir aslında bu sözler. İçten içe örgütlü olmayı istesek de “örgütlenelim, birlik olalım” diyen arkadaşımızın yüzüne cevabı yapıştırırız: “İyi de kiminle yapacaksın? Bu işçilerden adam olmaz ki” der ve “adam olmak” isteyen kardeşimizin de umudunu kırarız.

Aslında güvenmediğimiz sadece işçi arkadaşımız değil kendimizizdir de. Çünkü aslında ne yapacağımızı bilemiyoruz, neyi nasıl değiştirmemiz gerektiğini bilmiyoruz. Ne yazık ki bir bilene danışmak da bize zor geliyor. Örgütsüzlüğümüzün getirdiği korku ve güvensizliği kendimize karşı da diğer işçi arkadaşlarımıza karşı da hissediyoruz. Patronlar için belki de milyon dolarlık üretimler yaparken “benden bir şey olmaz ki, ben yapamam” diye düşünme hatasına düşüyoruz. Sıra kendi çıkarlarımızı, haklarımızı korumaya geldiğinde hemen bu sözlerin arkasına sığınıyoruz.

Kendi çalıştığım işyerindeki bir işçi kardeşimin aynı cümleyi kullanması üzerine ben de ona durumu şöyle izah ettim: Bak kardeşim, bu işyerinden, bu işçiden adam olmaz dedin ya, kendine sordun mu “benden adam olur mu?” diye. Neden arkadaşlarını böyle hiçe sayıyorsun ki? İş arkadaşım ses çıkarmadı ama kısa bir sessizlikten sonra “ya bize yol, yordam öğreten olmadı ki, biz kendi çabamızla bu yaşa geldik” dedi. İyi de benim demek istediğim de bu kardeşim. Eğitim aldığımız hiçbir alanda kendi hakkımızı nasıl savunacağımızı hiçbir okul müfredatı da anlatmaz bize. Ancak grev, direniş ve örgütlenme çalışmaları yaparken mücadele eden işçilerin gücünü keşfederiz. Bu işçilerden, bizden, başka işyerlerindeki bizim gibi işçilerden adam olur da biz bir kendimize güvenebilsek daha ötesi de olur. Arkadaşım “aslında doğru söylüyorsun neyi nerden öğreneceğimizi bilmiyoruz, ondan kendimize güvensizlik var. Bir de ancak ya sendikal çalışmaya katılacağız ya da bir haksızlığa uğradığımızda canımız yanacak ki bir şeyler yapabildiğimizi öğrenelim, görelim” dedi.

İşçi sınıfı olarak örgütlenip insan gibi yaşamanın özlemi biz işçilerin her birinde yanan kor bir ateştir. Fakat “çaresizliğimiz” bizi öfkelendiriyor ve bir şey olmayacağı kanısına getiriyor. Oysa neden böyle duygulara kapıldığımızı kendi içimizde ve bir birimizle konuşurken sorgularsak cevabı hemen açığa vuruyoruz. Milyonların içine dert olan sorun “örgütsüzlük” geliyor dilimizin ucuna. Sorunlarımızı paylaşmaya başlayınca aklın yolu aynı yere varıyor. İşçilerden adam olur ve örgütlü işçilerle dünya işçi sınıfı sömürüden kurtulur.