“Ustanın İnsafına Kalmış ihtiyaç Molaları”

Merhaba,

Ben plastik araba parçaları üreten bir fabrikada vardiyalı olarak çalışıyorum. Her işyerinde olduğu gibi bizim fabrikada da sorunlar hiç bitmiyor. Ben fabrikanın enjeksiyon bölümünde çalışıyorum. Kullandığımız makineler robotlarla çalışıyor. Günde 8 saat, bazen de mesailerle 12, 16 saat çalışıyoruz. Çalıştığımız bu uzun saatler boyunca sadece yarım saat yemek molamız var. Onun haricinde dinlenebilmemiz için çay molamız yok. Çay saatinde bir yandan makinenin başında çalışıp bir yandan çaylarımızı içiyoruz. Aslında içmeye çalışıyoruz. Çünkü makine ve robot durmuyor, çalışmaya devam ediyor. İçmek için aldığımız çay da buz gibi oluyor ve içemiyoruz. Bir başka sorun ise makineyi bırakıp ne su içmeye ne de tuvalete gidebiliyoruz. Makineler otomatik olup robotlarla çalıştığından bırakıp bir yere adım atamıyoruz.

Şimdi diyeceksiniz ki makineyi durdurup gidin. Ama onu da yapamıyorsun. Çünkü makineyi ve robotu nasıl durduracağını sana öğretmiyorlar. Tezgâhının başında başlıyorsun bağırarak ustanı çağırmaya ya da biri oradan geçecek de sen ona anlatacaksın derdini, gitsin söylesin ustaya. Ustanın da insafına kalmış. Artık ne zaman gelir ya da yerine bakacak birini ne zaman gönderir? Biz böyle çalışaduralım, patronlar odalarındaki rahat deri koltuklarında arkalarına yaslanarak, kameralardan bizim nasıl çalıştığımızı izleyerek akşam etsinler. Bir başka sorun ise yediğimiz yemekler.

Bizler ucuz ve soğuk yemekler yemek zorunda bırakılırken patronlar bizim bir aylık maaşımızı bir gecede en lüks yerlerde harcıyorlar.

Biliyorum bu sorunlar sadece benim çalıştığım fabrikaya özgü sorunlar değil. Bu sorunlar birçok işyerinde işçilerin karşılaştığı sorunlar. Ve şunu da iyi biliyorum ki bu sorunlardan kurtulmanın tek bir yolu var. O da birlikte örgütlenip mücadele etmekten geçiyor.