Yazının esin kaynağı, Zafer Aydın’ın 1968 Derby İşgalini anlattığı çalışması olan “Geleceğe Yazılmış Mektup-1968 Derby İşgali.” Kitap, Derby lastik işçilerinin patronun dayattığı sendikaya karşı kendi sendikalarını kabul ettirmek için verdikleri destansı mücadeleyi belgesel tadında anlatmış.
Kapitalist sistem çirkinliklerini göstermiş ve de gösterecektir. İşçi sınıfı, kadınıyla erkeğiyle egemen sınıfın hedefi olmaya devam edecektir. Egemenler için işçi sınıfının kadını, erkeği çocuğu yaşlısı ayrımı yoktur. Tıpkı Kavel Kablo Fabrikasında 3 oğlu grevci olan Hasibe Nine, Cibali Tütün Fabrikasında çalışan Fatma Nuriye ve kadın ve erkek işçiler arasındaki ücret farkının kaldırılması için mücadele eden öncü kadın işçiler gibi.
Kadınlar toplumun her alanında olduğu gibi direnişin, mücadelenin, yaşamın en önemli neferleridir. Bugün de egemenlerin bir hedefi emekçi kadınlardır. Emekçi kadınların itaatkâr olmaları, çocuk doğurmaları, zorlukları sessizce kabul etmeleri, sorgulamadan itaat etmeleri isteniyor. Tacizler, tecavüzler, şiddetin her türlüsü kadına revaymış algısı oluşturulup normalleştirilmeye çalışılıyor. Yoksulluk ve çifte sömürü, yaşanan acılar kaderleriymiş ve değişmezmiş duygusu topluma dayatılıyor. Emekçi kadınlara hazırladıkları gelecek ise; kendi çıkarları uğruna çıkardıkları savaşlar, yoksulluk, yıkımlar ve ölümler… Yani emekçi egemenlerin kadınlara yönelik tutumunda değişen hiçbir şey yok. İşte tam da bu dönemde anlam kazanıyor “Geleceğe Yazılmış Mektup”.
1968 Derby İşgalinde tutuklu işçilerden Kazım Akyol’un eşi Azbiye Akyol’un cümleleri egemenlerin yüzüne bir tokat gibi çarpıyor adeta:
“Alnımız ak, yüzümüz pak. Hırsızlık etmedi, uğursuzluk etmedi, adam öldürmedi, kızın kızanın ırzına geçmedi. Hakkını aradı kocam. Kalleşliğe dikildi. Ne ettiyse iyi etti. Canı sağ olsun, başı var olsun. Dikilmeyen sümsüklerin kocaları yüzünden bu yoksulluktan, bu çileden kurtulamıyoruz. Hakkını elbet aramalı insan. Varsın oraları da öğrensin, canı sağ olsun. Gözü arkada kalmasın. Ayşe kızım, Aysel kızım, Aynur’um bekler dururuz onu. Çıkar gelir elbet, başı yukarıda gelir, anlamış, öğrenmiş gelir.”
Kadınlar her mücadelede var olmuştur ve olmalıdır. Bazen bir fabrikada grevde, direnişte bazen meydanlarda, bazen içeride bazen de içeridekinin yanında dışarıda… Ama hep yan yana ve başı dik. İşçi sınıfının kurtuluşu kadınıyla erkeğiyle omuz omuza bir mücadele ile hayat bulacaktır. Dolayısıyla bu bir sınıf mücadelesidir. 12 Eylül döneminin tanıklarından Elif Çağlı, “Eylül Günlüğü” adlı şiir kitabının önsözünde ne güzel de özetlemiştir:
“12 Eylül dönemi bu topraklarda yaşayan devrimci insana, faşizmin gerçekte ne olduğunu doğrudan öğretti. Faşizm “içerde” olana da olmayana da baskı ve işkencenin acısını fazlasıyla yaşattı. O günlerin beraberinde getirdiği ölümlerin acısı unutulamaz; insanların yüreklerinde açtığı yaralar hala sızlar. Zor günler zor sınavlara çeker insanı. Çekilen tüm acılara karşın, devrimci bayrağı yarınlara taşıyabilmek için tarihsel iyimserliği her daim yeşertmek gerekir. İnancı ve umudu acıya katık eyleyip yola devam etmeyi becermektedir hüner.”
Karanlık günler hep olmuştur ve toplumsal sınıflar var oldukça olmaya da devam edecektir. Bize düşen, sınıfımızı özgürleştirecek en birincil yolun örgütlü mücadele olduğunu bilmek, tarihsel iyimserliği elden bırakmadan, geçmişten dersler çıkararak, mücadele bayrağını geleceğe taşımaktır.
