Kâbustan Uyanmak

Bugün işyerinde çalışırken, bir an nefes alamadığımı hissedip, çay saatinde dışarı zor attım kendimi. Kâbustan uyanmak gibiydi. Tabii biraz sonra yine dönmek durumundaydım aynı kâbusa. O anda yaşadığım bütün bir hayat geçti gözümün önünden, sadece kendi gerçeğimle yüzleşmek dehşete düşürmeye yetti beni. Sabah 6.45’de kalkıyorum, servise binerek 8’de işbaşı yapacağım yere ulaşıyor, başımı pek de memnun olmayarak işlere gömüyorum. Başımı kaldırdığımda saat 18.00 oluyor.

Yine çay saati düşüncelerine dönelim; kimim ben, ne yapıyorum, bu yaşadıklarım gerçek mi, çalışmak zorunda mıyım, çalışmazsam ne olur, bu yolun ucunda bir ışık görebiliyor muyum, her şey daha çekilebilir olamaz mıydı? Evet diyorum kendimle hesaplaşırken, yaşadığımız hayatın neresinden bakarsak bakalım saçmalıklarla dolu; bütün gün bir işyerine kapalı kalmamız, işten çıkıp eve koşarak gidip televizyon dizilerine dalmamız, sevgilimizle kavgalarımız, arkadaşlarımızla çekişmelerimiz, aile sıkıntıları, ay sonunu getirememeler, yaklaşan savaş, uzaklaşan insanlık. Hangisi insan doğasına uygun? Artık o kadar çok alışmışız ki başımızı kuma gömmeye, çevremizde neler olup bittiğinin farkında bile değiliz. Güzel ve doğal olan hiçbir şeyi yaşayamıyoruz.

Tüm bunlara rağmen kendimi biraz olsun şanslı hissediyorum; verili koşulları değiştirmeye, hayatı yaşanabilir hale getirmeye çalışan, bu uğurda bir araya gelen insanların oluşturduğu bir grubun, bir işçi derneğinin üyesiyim, yani ben örgütlü bir işçiyim. Gerçek dostlarımın farkındayım, yaşamı bu denli çekilmez yapan şeyin ve asıl üzerimize çöken kâbusun kapitalizm olduğunu biliyorum. Ne zamandan beri mi biliyorum? UİD-DER’le tanıştığım günden beri. Şimdi biliyorum ki bu kâbustan uyanmak diğer işçi kardeşlerimizin de uyanmasıyla mümkün olacak. Peki, bizler bunun için neler yapıyoruz? Meselâ bazı sabahlar herkesten önce uyanıp fabrika önlerine giderek işçi kardeşlerimizle tanışıyor, sohbet ederek derneğimizi tanıtıyor, derneğimizin çıkardığı bülteni işçi kardeşlerimize ulaştırıyoruz. Bu bülten tamamen işçilerin kendi yazılarından, mektuplarından ve işçilerle ilgili, işçileri ilgilendiren haberlerden oluşuyor. Ayrıca grev ve direnişleri ziyaret edip, sınıf kardeşlerimizin yanında oluyoruz. Sistemin çoktandır başarılı bir şekilde aramızdan aldığı dostluk ve dayanışma ruhunu yeniden canlandırıyoruz. Tabiî ki bu biraz da sabır işi. Bütün hayatı var eden işçiler bir araya gelip mücadele ettiklerinde güzel yarınlardan söz etmekle kalmayacak, güzel yarınlarda birlikte yaşıyor olacağız.

1 Mayıs heyecanını da şimdiden duymaya başladık içimizde. O gün yaklaştıkça bu heyecan daha da artacak, büyük bir coşku ile geçireceğimiz 1 Mayıs günü ve sonrasında da devam edecek. Şimdi bize düşen ise, 1 Mayıs’ın önemini, işçi sınıfı için ne ifade ettiğini sınıf kardeşlerimize anlatmak, onları da yanımıza katabilmektir.

Özgürlük ancak işçiler mücadele ettiklerinde gelecek!