Karabalık Misali!

Bir varmış bir yokmuş derenin derinlerinde küçük bir Karabalık yaşarmış. Karabalık kardeşleriyle hep aynı yerde oynuyormuş. Bir gün Karabalık “anne ben derenin bittiği yeri öğrenmek istiyorum, bunun için de gideceğim” demiş. Annesi “yavrum ben de senin yaşlarında buna benzer şeyleri düşünürdüm, ama bu derenin ne başı ne de sonu var. Olup olacağı gördüğün yer bu kadar” diye cevaplamış. Karabalık “hayır anne her şeyin bir başı bir de sonu vardır. Ben gideceğim, derenin sonunu merek ediyorum” diyerek üstelemiş. Annesi Karabalık’a çok kızmış ve “sen aklını mı yitirdin?” diye çıkışmış. Küçük Karabalık kararlıymış, “anne ben çıkacağım yola, bulacağım derenin sonunu” demiş. Herkes Karabalık’a delirmiş gözüyle bakıyormuş. Karabalık söylenenleri dinlememiş ve annesiyle, kardeşleriyle vedalaşarak yola çıkmış. Karabalık yollarda çeşitli badireler atlatmış, ama yolundan dönmemiş. Çünkü yaşadıkları yerin dışında başka bir dünyanın olduğuna inanıyormuş. Karabalık yolda birçok zorluklarla karşılaşmasına rağmen derenin sonunda denize varmış.

Bu hikâye aslında işçi sınıfını anlatıyor. İşçileri yoksulluğa, açlığa, sefalete hapseden başka bir yaşamın olduğunu unutturan kapitalist kâr düzenidir. İşçi sınıfının hayalleri bile çok kısıtlıdır, dünyanın güzelliklerini bilmeden yaşar gider. İşçi sınıfını korkunç bir sömürü altında karın tokluğuna çalıştıran patronlar sınıfı, işçilerin hayal dünyalarını da öldürüyorlar. Oysa dünya, işçi sınıfının elleri üzerinde yükseliyor. Kapitalistlere dünyanın zenginliklerini altın tepsiyle sunan işçilerdir. Her şeyi üreten işçi sınıfıdır. İşçi sınıfı örgütsüz ve bilinçsiz olduğu için başka bir dünyayı hayal edemiyor. Hayallerimizi köreltmeyelim, her karanlığın bir aydınlığı vardır. Karabalık misali denizleri merak etmeden aydınlık bir dünya kurmak mümkün değildir.