Yardımlar Patronlara, Yalanlar İşçi ve Emekçilere

Ekonomik kriz derinleştikçe işçisinden emeklisine,  köylüsünden çiftçisine, esnafından öğrencisine hayatlar altüst oluyor. Esnaf kepenk indiriyor, intihar ediyor. Ev kirasını ödeyemeyen işçi bunalıma girip evini ateşe veriyor. İşsizlik bir virüs gibi yayılıyor, çıkış yolu bulamayan emekçiler kendini asıyor. Artık hiçbir umudu kalmayan işçiler ailecek yaşamlarına son veriyor. Kredisini ödeyemeyen vatandaş, banka borcuna yapılandırma yapmadığı için oracıkta tabanca ile kafasına sıkarak yaşama veda ediyor. Kriz sadece sanayinin olduğu büyük şehirlerde hayatı alt üst etmiyor. Anadolu’da kredi borçlarını ödeyemeyen çiftçilerin, tarlaları, bahçeleri hatta evleri banka tarafından satışa çıkarılıyor. Sözde bu bankalar tarımı, çiftçileri desteklemek için kurulmuştu. İnsanları borçlandırıp sonra da ellerinde avuçlarında ne varsa gasp ediyorlar. Geçtiğimiz günlerde çiftçiler borçlarını ödeyemedikleri için traktörleri ve hayvanları haciz edilmişti. Bu yaşanılan gerçeklerin aksine, tek adam rejimi ve arkasında yedeklenmiş medyaya bakarsak, ülkede her şey güllük gülistanlık. En ufak bir hak aramada “ülkeyi bölmek istiyorlar, dünya bizi kıskanıyor” diyerek gerçekleri çarpıtıyorlar. Devlet her daim patronların çıkarlarını düşünerek onların imdadına yetişiyor, destek paketleri sunmaktan geri durmuyor. Yandaş medyada vatandaşımıza yardım ediyoruz söylemleri koca bir yalandır. Evet birileri iyi yardımlar alıyor, borçları siliniyor ama emekçiye gelince kaynaklar tükeniyor.

Kardeşler, Türkiye dünya ekonomi sıralamasında 1990 yılında 19. sıradayken 2020 yılında da aynı sırada. Kişi başına gelir sıralamasında 1990 yılında kırk dokuzuncu sıradayken 2020 yılında 74. sıraya geriledi.  Bu tablo eşitsizlik ve sömürünün bir göstergesidir. Düzenin insani olmadığının bir kanıtıdır. Bizim alın terimizi çalanların, bizi sömürenlerin ve yönetenlerin gözümüzün içine baka baka nasıl yalan söylediklerini teşhir eden bir tablodur. Onlardan medet ummak, yaşamımızda bir şeyleri düzeltmelerini beklemek artık saflıkla açıklanacak bir şey olamaz. Her şey gün gibi ortada değil mi? Buna dur demek, insanca yaşamayı istemek, emeğinin, alınterinin çalınmasına isyan etmek, bir arada olup örgütlenmek bizim için artık bir zorunluluk. Hayatla ilgili tercihlerimiz, yaşam tarzımız, fikirlerimiz, inançlarımız farklı olabilir ama sorunlarımız ortak. Birlikte olursak bu çarkı bozuk düzenin üstesinden gelebiliriz. Birlik içinde sınıf mücadelesini yükseltmeli, bu yapılan zorbalıkların, haksızlıkların hesabını sormalıyız.