Buradasınız
Taktığımız maskeler hijyenik mi?
İstanbul’dan bir işçi-öğrenci
Merhaba dostlar. Ben maske üretim fabrikasında çalışan bir işçi-öğrenciyim. Normalde okullarda eğitim görmemiz gereken bu zamanlarda üniversiteler pandemi gerekçesiyle açılmayınca ekonomik ihtiyaçlarımı karşılamak için bir maske fabrikasında çalışmaya başladım. İşe başlamadan önce maske fabrikasını hijyen ve temizliğin en üst seviyede tutulduğu, Covid-19’a karşı gerekli tüm önlemlerin alındığı bir yer zannederdim. Fakat işe başladıktan sonra hayatın her alanında zorunlu hale getirilen, sözde virüsle mücadelenin en önemli araçlarından olan maskelerin ne kadar kötü koşullarda üretildiğini görünce, gördüklerimi sizlerle paylaşmak istedim.
İçinden geçtiğimiz pandemi döneminde maske kullanımı çok büyük oranda artınca, maske satışı patronlar için kârlı bir yatırım alanı haline geldi. Bu nedenle pandemi döneminde maske üretimi yapan pek çok işyeri açıldı. Bu işyerleri toplumun maske ihtiyacını karşılasa da, kapitalist düzende üretimin sadece kâr odaklı yapılması maskelerin temiz ortamlarda üretilmesini engelliyor. Örneğin çalıştığım işyerinin üretim bölümünde 2 vardiya halinde yaklaşık 100 kişi çalışmamıza rağmen üretim alanının temizliğinden sorumlu bir görevli bile bulunmuyor. Çünkü patron temizlikten sorumlu bir işçi almayı bile maliyet olarak görüyor. Zaten sözde bizleri virüslerden koruyacak olan maskelerin üretim yerinde yapılan temizlik sadece yerleri süpürmek ve çöpleri atmaktan ibaret! Bu işi de sanki az iş yükümüz varmış gibi mesai saatimiz bitmeye yakın biz üretim elemanlarına dönüşümlü olarak yaptırıyorlar. Kısacası, temizliğin doğru düzgün yapılmadığı bu tozlu ve kirli ortamda, maskelerin pislenmesinin, kendisini virüslerden ve mikroplardan korumak isteyen insanların sağlığını nasıl etkileyeceği hiç düşünülmüyor. Hatta maliyet olarak gördükleri için yere düşüp kirlenen maskeleri bile çöpe atmamıza izin verilmiyor, elimizle çırpıp yerine koymamızı istiyorlar.
Maskeler bu kadar kötü koşullarda üretilirken, koronavirüsün maskelere bulaşmasını engellemeye yönelik olarak da hiçbir önlem alınmıyor. Mesela bir hafta önceden haberi gelen “denetimler” sırasında bizi eldivenlerle çalıştırırlarken, denetim bitince üretim hızını yavaşlattığı için onlarca insanı eldivensiz bir şekilde çalıştırıyorlar. Üstelik bu çalışma şekli işyerinde 8 kişinin Covid-19 testi pozitif çıkmasına rağmen oluyor! Normalde bir maske fabrikasında koronavirüs taşıyan biri tespit edildiğinde herkese test yapılması ve gerekirse işyerinin karantinaya alınması gerekirken, bizde virüs taşıyan arkadaşımızın sadece gün içerisinde temaslı olduğu kişilere test yapıldı ve test sonucu belli olana kadar da siparişlerin yoğun olduğu gerekçesiyle üretime devam edildi. Hatta toplamda 8 kişi olarak test sonucumuz pozitif çıktıktan sonra karantinada kaldığımız için iş yetişmiyor denilerek çalışan arkadaşlarımızın çay molalarından 5’er dakika kesildi. Ne kadar korkunç bir düzenin içerisindeyiz değil mi dostlar? Bizler bir yandan virüsle, diğer yandan ekonomik zorluklarla uğraşırken, patronsa sermayesini büyütmek ve zenginliğine zenginlik katmak için bizi daha fazla nasıl sömüreceğiyle uğraşıyor…
Bütün üretimin kâr elde etmek için yapıldığı, insanın insanı sömürüsüne dayanan çarkı bozuk kapitalist düzen yaşamımızın her alanını çürütüyor. İnsanlık olarak geldiğimiz düzeyde bütün hastalıklara karşı etkili ve kapsamlı bir mücadele yürütmek aslında mümkünken, özel mülkiyetin zincirlerine takılan sorunlar bir avuç asalağın çıkarları yüzünden çözülemiyor. Dünyanın sorunları kapitalist düzen yüzünden çığ gibi büyürken egemenler toplumu yalanlarla uyuşturarak düzenlerini sürdürmek istiyorlar. Mesela medya araçlarını kullanarak virüsün yayılmasının sorumlusunu kurallara uymayan işçi ve emekçiler olarak gösteriyor ve bireysel önlemlerle koronavirüsten korunabileceğimizi söylüyorlar. Fakat maske fabrikasında virüse yakalanan biri olarak söyleyebilirim ki koronavirüs insanların virüsten korunmak için kullandığı maskeler aracılığıyla bile bulaşabiliyor… Fakat diğer yandan sermaye sahiplerinin yalanları her geçen gün daha fazla işçi, emekçi tarafından görülüyor ve işçi sınıfının öfkesi gittikçe büyüyor. Bizlerse bu öfkeyi örgütlü bir güce dönüştürmek için mücadele etmeliyiz. Çünkü biliyoruz ki işçi sınıfı olarak ancak örgütlenirsek haklarımıza sahip çıkabiliriz.
- Onlar Zevk-ü Sefa İçinde, İşçiye Gelince?
- “İstanbul’da Mezar Yeri Alamayız”
- Battaniyelere Değil Sınıfımıza Sarılalım
- Sağlıksız Gıdalara Mahkûm muyuz?
- Emekli Maaşı Ne Zaman Ödenecek?
- Hani Bu Topluma Güven Olmazdı!
- Sabancı’nın Mutlu Yaşam Sırları
- Rahat Yaşamın Sırrı
- Kent Ekmek Kuyruğu: “Ben Öyle İstediğim İçin”
- Sistem Ne Ölümüze, Ne de Dirimize Saygı Duyuyor!
- “7 Kitap, 7 Defter, 1 Litre Su, Yarım Ekmek”
- Siz Kimi Taşıyorsunuz Sırtınızda?
- Yalanlara Değil Birleşmeye İhtiyacımız Var
- Kupona ve Kuraya Bağlanan Umutlarımız
- “Artık Kiracı Kalmaz”, TOKİ’ye Hücum!
- Yoksulluk Utanılacak Bir Şey Değil!
- İşçi Aileleri ve Kreş Çilesi
- Yaz Tatilinde Kriz Var!
- “Yok mu Arttıran?”
- Bakan Nebati’den “Işıl Işıl” Yorumlar ve Uçurumlar
Son Eklenenler
- İşçi Dayanışması yayınlandığı ilk günden bu güne biz işçilere kocaman bir sınıf olduğumuzu, yaşamlarımızın, sorunlarımızın ve çözüm yollarının ne kadar yakın olduğunu anlatmaya devam ediyor. Yazıların kaleme alınmasından görsellerin hazırlanmasına,...
- İstanbul Planlama Ajansının (İPA) Ekim ayı araştırmasına göre, İstanbul’da ortalama stres seviyesi 10 üzerinden 6,9 çıktı. Aslında bu veri sadece İstanbul’u yansıtmıyor. Mersin olsun, İstanbul olsun hiç fark etmiyor: Stres seviyemiz artıyor,...
- Sevgili işçi kardeşlerim, başlıktaki sözlere gelmeden meramımın tamamını anlatmak için 6 ay geriye gitmem gerekiyor. Mayıs ayının son haftasında iki azı dişime kanal tedavisi için Dokuz Eylül Üniversitesi diş bölümüne randevu alarak gitmiştim. İki...
- “Zeytinyağlı yiyemem aman/ basma da fistan giyemem aman…” Kütahya ya da Bursa yöresine ait olduğu düşünülen bu türkü düğünlerde, keyifli eş dost toplantılarında hep bir ağızdan söylenir. Hatta eğlenceli ritmi karşılıklı oynamaya da teşvik eder....
- Hayat pahalılığı, geçim sıkıntısı korkunç boyutlara ulaştı. Emekçiler olarak temel ihtiyaçlarımız olan barınma, beslenme gibi ihtiyaçlarımızı karşılamakta zorlanıyoruz. Aldığımız maaşlarla kirayı mı ödeyelim, karnımızı mı doyuralım diye kara kara...
- Kapitalist sistemde yaşıyoruz ve bu sistemin yol açtığı büyük-küçük pek çok sorunla boğuşuyoruz. Peki sorunlarımızı çözmek için ne yapıyoruz? Örneğin pek çoğumuzun ailesinde çocuk, hasta, yaşlı ya da engelli olduğu için bakıma muhtaç yakınlarımız...
- İşçi Dayanışması çıktığında her birimiz ilk görüşte etkilendiğimiz yazıyı seçiyoruz. Neden etkilendiğimizi, yazının bizi nasıl etkilediğini, neyi düşünmemizi sağladığını anlatıyoruz birbirimize. Bu yazıyı herhangi bir arkadaşımıza nasıl ve neden...
- Mutsuzluk ve umutsuzluk gençler arasında adeta bir salgın gibi yayılıyor. Etrafımıza, arkadaşlarımıza bakıyoruz, yaşamdan tat alamadığını söyleyenlerin sayısı her geçen gün artıyor. “Her günüm bir öncekiyle aynı”, “yarından bir beklentim yok”, “bana...
- Biz işçiler haftanın her günü vardiyalı bir şekilde 24 saat çalışırız. Yeri gelir Pazar mesai yaparız. Dinlenmeye, ailemize vakit ayırmaya zaman bulamayız. Sanki biz işçiler için hayat sadece çalışmaktan ibaretmiş gibi. Fabrikada mühendis bir...
- Eskiden her sorunun beni bulduğunu, bu sorunları yaşayan tek kişinin ben olduğumu düşünüyordum. Sonra UİD-DER ile tanıştım ve İşçi Dayanışması’nı düzenli olarak okumaya başladım. Bir genç olarak, gençlik yazılarını okudukça bu sorunları yalnızca...
- Ben büyük bir tekstil fabrikasında çalışıyorum. Başta Hazine ve Maliye Bakanı Mehmet Şimşek olmak üzere siyasi iktidar sözcülerinin, asgari ücret zammının hedeflenen enflasyon oranına göre yapılacağını her fırsatta söylemelerine rağmen asgari ücrete...
- Son günlerde sohbet edebildiğim her insana Türkiye’deki Suriyeliler hakkında ne düşündüklerini soruyorum. Devamındaysa nerede dünyaya geldiklerini, neden göçüp büyük kentlere geldiklerini soruyorum. Son olarak aile büyüklerinin nerelerden göçerek...
- Sevgili işçi kardeşlerim, 8 yaşına kadar babasız, 8 yaşından sonraysa hem anasız hem de babasız büyümüş sayılırım. 12-13 yaşıma kadar mahallede ve çalıştığım fabrikada anası-babası yanında olan arkadaşlarıma imrenmiş, onları kıskanmışımdır. O halimi...