İşçi Kardeşinle Birlikte Ol!

Birbirlerine saygı ve sevgi sözleriyle hitap edenlerin aniden yaptığı “U” dönüşü, bazen güldürücü, bazen tiksindirici, bazen de düşündürücü oluyor. Gençler olarak sormadan edemiyoruz: “Bu ülke nereye gidiyor?” Toplum bu hengâmede bölünmüş durumda. Güçlünün yanında olup zarar görmeyeceğini sanan iktidarcılar, sözde dine hizmet edenlerin yanında olan “Hizmet” hareketçileri, bir de bana dokunmayan yılan bin yaşasın diyenler.

Çok değil 3-5 yıl öncesine kadar can-ciğer olan AKP hükümeti ve Gülen Cemaati bir süredir birbirine düşmüş durumda. Biri diğerini “paralel örgüt” kurmakla suçluyor, diğeri de onu diktatörlükle. Düşünmeden edemiyorum, bir anda ne değişti de birden boğaz boğaza geldiler? Ve anlıyorum ki, iki tarafta da çıkar çatışmaları yaşanıyor. O zaman neden ikisinden birini seçeyim ki?

Bana dokunmayan yılan bin yaşasınmış! Yok efendim! O yılanın başı bir an önce ezilmezse, eninde sonunda sıra bize de gelecek. O yılanın zarar verdiğini görüp hiçbir şey yapmıyorsan, hak arama isteklerinde bulunmaya hakkın da yoktur. Bireysel olarak sesini belli bir noktaya kadar duyurabilirsin. Hatta duyuramazsın bile. Ama örgütlü olursak, sesimizi duyuramadığımız o kişiler kulaklarını tıkasalar bile, yükselen ayak seslerimizi elbet duyacaklardır.

11. sınıfta eğitim gördüğüm bir dershanede, tarih hocamız Osmanlı tarihinden başladığı konuyu AKP hükümetine nasıl getirdi hâlâ anlamış değilim. Hani eğitimhanelerde siyaset olmazdı? Ya da üç sene kalmış olduğum bir Cemaat yurdunda Fethullah Gülen’in hayatının zorla, baskıyla okutulmasına ne demeli? Din bu demek de, bizim mi haberimiz yok? Yurtta iki hafta misafir öğrenci olarak kalan arkadaşımıza, kamp günlerinde zorla Gülen’in hayatını okutmaya çalıştılar. “Ben neden onun hayatını okuyayım ki?” diyen arkadaşımıza “çünkü o bizim efendimiz” demeleri insanı düşündürüyor. İşleyiş aynı. Kaldığın yurtta “yandaşlık” yapmazsan, diğer öğrencilerin akşam giriş saati 18:00 olurken, sen 17:30’da girmek mecburiyetinde kalırsın. AKP’ye “yandaşlık” yapmazsan görevden uzaklaştırılırsın, yerin değiştirilir. Hatta işinden olursun, ekmeğin elinden alınır. Seni illâ bunlardan birine dahil olmaya zorlarlar. Ha dahil olmazsan, bir bakışından bile bin bir senaryo yazarlar. İnsan biraz düşününce bu ikilemde kalmamanın bir yolunu buluyor. Bence bunların hiçbirinden bir samimiyet beklenemez.

Bir yere ait olacaksan, seninle yaşayışları, hayattaki beklentileri, hüzünleri, sevinçleri, yediği yemeği, içtiği suyu aynı olan insanlara ait olmak gerek. Ne işçilerin ölüleri üzerine saraylar inşa ettirenlere, ne de dini kendi oyunlarına alet edenlere ait ol. İyisi mi kardeşim, sen kendin gibilerle, işçi kardeşinle birlikte ol!