Koronavirüs salgınının başından beri birçok işyeri sözde önlemler alarak işçileri dibine kadar sömürmeye devam ediyor. Sözde bizim sağlığımız her şeyden önemliymiş. Sağlığımızı her şeyden çok önemseyen işyerlerinden biri de benim çalıştığım havalimanında uçak hizmetleri veren bir firma. Firmamız bizi öylesine düşünüyor ki işimiz için hayati olan iş güvenliği önlemlerini almazken, maske takmayan işçilere 50 dolar ceza kesmekten geri durmuyor.
Havaalanında ceza olarak kesilen paralar o kadar yüksek ki, aldığımız maaşlar kesintilerden dolayı neredeyse yarıya iniyor. Mesela hız limitini aşan bir şoförden 250 dolar, ses kesen kulaklıklardan takmayan bir işçiden 50 dolar para kesebiliyorlar. Ama öte yandan işlerin hızlanması için işçilere baskı yapmaya devam ediyorlar, yenisini vermeyip aynı kulaklığı haftalarca kullanmamızı istiyorlar. Bu mu sağlığımızı, iyiliğimizi düşünmek? Bir de cezaların dolarla kesilmesi bana Damat beyin “dolarla mı maaş alıyorsunuz?” sorusunu hatırlatıyor. Evet, dolar üzerinden maaş almıyorum ama cezalar dolar üzerinden kesiliyor!
Bir diğer konu, çalıştığım firma “uçak temizlik işçilerinin sağlığını düşündüğünden” maske, tulum, siperlik ve galoş kullanmayı zorunlu kılıyor. Eğer kullanmazsak devamlılık primimizi kesiyorlar, o da yaklaşık 500 lira civarında bir para. Şefler ve müdürler kendi sağlıklarından çok bizim sağlığımızı düşündüklerini de bize gösteriyorlar. Biz yaz aylarında tulum, maske ve siperlik takıp uçak içinde havasızlıktan bayılacak duruma gelirken, şefler ve müdürler uçak içinde ne tulum ne siperlik ne de galoş giyiyorlar. Üstelik giydiğimiz tulumun ücreti temizliğini yaptığımız uçaklardan ekstra olarak alınıyormuş. Ama bizim günde sadece iki tulum değiştirme hakkımız var. Yani patronlar bize günde iki tulum vererek her uçaktan tulum başına ekstra para alıyorlar. Acaba patronlar gerçekten bizim sağlığımızı mı düşünüyorlar? Yoksa tek düşündükleri kendi cepleri mi?
Patronlar için sağlığımızın hiçbir önemi yok, biz onlar için sadece yerine yenisi konulabilecek birer makineyiz. Ama gün gelir bu makinelerin şalterleri atar ve işte o zaman patronlar kendi sağlıkları için mücadeleye girişen işçilerin gücünü görür.
